‘Nederlander niet zonder laptop en iPad op vakantie’, verkondigt een kop op NU/nl. Dit wordt in de bijbehorende tekst gereduceerd tot ‘drie kwart van de Nederlanders’.
Met die driekwart is het vakantiegewijs somber gesteld, althans vanuit het perspectief van de zwerver die op vakantie juist zoek wil raken.
‘Toegang tot internet is dan ook een belangrijke afweging bij het kiezen van een camping of hotel. Meer dan 60 procent wenst wifi op het gehele terrein, 30 procent is tevreden met slechts toegang bij bijvoorbeeld de receptie’.
Niet alleen weten honderduizenden vakantiegangers dus al van te voren waar ze heen gaan, de gekozen plek is ook nog eens gespecificeerd. Geen wifi, dan maar elders! Je zou een morele geografie van de postmoderne mens kunnen schrijven.
McLuhan schreef over ‘media als verlengstukken van de mens’. De omkering is meer to the point: De mens als verlengstuk van zijn media.
Velen zijn al weer terug in de baarmoeder, de draadloze verbinding is hun nieuwe navelstreng. De mens – geen vroeggeboorte zoals vaak is beweerd, veeleer een laatgeborene. Een nimmer volwassene.
Kwam hij in de evolutie slechts verder door over de aardkloot uit te waaieren en te zwerven, daar is de postmoderne mens intussen niet alleen thuis sedentair, maar ook wanneer hij op pad is – overal en nergens navelstarend naar zijn schermpje.
8.7/12
Sierksma's Sores 
Tja, het is waar. Maar wat nu als dat de keuze is van het leeuwendeel? Als dat percentage daar nu voor kiest wil dat dan zeggen dat de vakantie voor hen minder aangenaam is als voor iemand die kiest voor de vakantie van de ”zwerver”?
Net als met de mening over de goede of slechte maar weldegelijk lekkere muziek van bijvoorbeeld een Lady Gaga ( wat overigens niet opgaat voor mij ) maakt dat voor die personen dat dus wel goede muziek gezien iedereen wat anders voelt/ziet in een muzikant zijn liedje ( tekst/melodie/ritme etc ).
Jouke
Beste Jouke – mijn blog velde geen moreel oordeel over wel of niet zwerven. Ik probeer meestal iets te noteren, in dit geval een verandering in het vakantiegedrag. Blijft de vraag: Wanneer en hoe voelt iemand zich geklukkig? Daar weet zelfs degene die denkt dat hij zich gekukkig voelt geen antwoord op. Geluk lijkt toch vooral een af en toe opduikend moment, niet een blijvende toestand. Wel blijvend lijkt me dat steeds meer mensen vastzitten aan hun elektronische navelstreng, vermoedelijk iets dat egocentrisme en narcisme in de toekomst zal bevorderen.