Al eerder brak ik mijn kleine staf over het geleuter van zogeheten architectuurtheoretici. Vandaag las ik een bespreking van een biografie over Mies van de Rohe, waarin ik bondgenoten vond.
Volgens Schulze en Windhorst – in hun ‘kritische biografie’ van de meester – ‘bestaat er geen enkel verband tussen de filosofische opmerkingen van Mies van der Rohe en zijn ontwerpen. Zijn geschriften zijn goeddeels onbegrijpelijk’. Zo zit dat.
Jammer is wel dat de auteurs de nutteloze stalen balken in de buitengevels van het Seagram Building beschouwen als strijdig met Mies’ fameuze kreet Less is More. Volgens de biografen ‘dienden overbodige balken [slechts] een esthetisch doel’.
Tja – Less is More was en is een louter esthetische code, soms een tikkeltje ethisch genomen. Maar door en door esthetisch. Het ging Mies van der Rohe om het luchtig maken van grote volumes. Daarin slaagde hij vaak wonderwel. Soms met nutteloze stalen balken.
Dat zijn binnenruimten oververhit raakten en gevels lekten staat los van dit minimalistische credo. Het zal hem, zoals bijvoorbeeld ook Rem Koolhaas, een rotzorg zijn of het gebouw ‘functioneel’ helemaal ‘werkt’. Als de architectonische ‘idee’ maar wordt gerealiseerd.
Ter zijde. Mies’ gebouwen realiseerden zo’n idee, die van Koolhaas zelfs verschillende ideeën. Die van Mies vind ik meestal prachtig, die van Koolhaas veelal wanstaltig. Maar dit heeft te maken met mijn contextueel en minimalistisch vooroordeel – ik besef het.
12.1/2013
Sierksma's Sores 
Plaats een reactie