Arm Italië! Het valt voor redenaars, keer op keer. De redenaars struikelen vervolgens over de eigen woorden. Zelfs Shakespeare wist dit al, toen hij Marcus Anthonius zijn vermaarde graftoespraak voor de vermoorde Caesar in de mond legde.
Dezer dagen imiteert Berlusconi Mussolini, Beppe Grillo maakt er gewoon een karikaturaal potje van, als clown imiteert hij zichzelf. De laatste zou je per abuis nog ironie kunnen verwijten. Wat ze echter doen is hoereren met het woord en met de macht.
Montaigne citeert in zijn stuk over redenaars voor de zekerheid maar zo’n Italiaan, Marcus Fabius Quintilianus, bang als de Fransman geweest moet zijn om versleten te worden voor iemand die Italie niet goed gezind was. Deze Romeinse retoricus Quintilianus werd ook wel de tweede Cicero genoemd.
“Wanneer ik zo’n orator gevloerd heb”, laat hij iemand zeggen, “slaagt hij er telkens weer in om de toeschouwers te overtuigen dat deze niet is gevallen – zo wint die de prijs.” Dan gaat hij verder:
“Vrouwen die hun ruïne beschilderen en te lijf gaan door hun rimpels en afwijkingen op te vullen met stuc, kun je dit minder verwijten dan dergelijke redenaars. Het is immers van weinig belang of we vrouwen in hun natuurlijke staat zien of juist niet. De redenaars echter zorgen er niet alleen voor dat ze onze waarneming, maar ook onze oordelen bedotten, door de essentie der dingen te verkrachten en te corrumperen.”
De Orator en zijn Ruine
“In republieken die er in slaagden hun reguliere, goed gemodelleerde regering te handhaven, stonden zulke redenaars met hun ‘wetenschap van vleierij en bedrog’ niet in hoog aanzien… .”
Niet vriendelijk voor vrouwen deze uitspraken, wel puntig geformuleerd. Montaigne en Quintilianus beschouwden zulke mannen blijkbaar als orerende travestieten die niet slechts hun uiterlijke, maar ook hun innerlijke ruïne wegmoffelen achter een laag logomagische make up.
Berlusconi gaat met deze make up erg ver – wat er aan die man nog echt is blijft een raadsel.
Februari 2013
Sierksma's Sores 
Plaats een reactie