Het komt me voor dat Milou van Rossum van iets iets teveel heeft en van iets anders iets te weinig. Wellicht is het allebei het geval. Ik ga geen namen noemen.
In enkele kolommen die ze schreef bij foto’s van Guy Bourdin beweert ze dat het gaat om “esthetische, maar zelden vrolijke vertellingen vol erotiek, suspense en de suggestie van geweld.” Bourdin was vooral een modefotograaf. [NRC 31.3]
Voor de zekerheid kopieer ik hier de foto’s uit de krant.
Wat allereerst duidelijk wordt is dat Bourdin, zoals veel kunst- en modefotografen, de schildergeschiedenis plundert. De foto van de geblindeerde ramen van een winkel of restaurant is een goedkope rerun van Hopper. Over deze foto zegt Milou helaas niks.
Wel over die andere foto’s, die volgens haar ‘vol zitten met suspense, erotiek en de suggestie van geweld’. Nu zal het komen omdat ik een man ben, maar waar Milou in deze beelden ook maar een onsje erotiek vandaan haalt is me een raadsel. Zelfs een vrouw die op vrouwen valt – ik ken haar voorkeuren niet – ziet toch de zelfde gladde, steriele beelden als ik?
Dat het meiske op de linker foto met haar billetjes boven het blauwe oppervlak hangt, kan toch moeilijk met suspense in verband gebracht worden. Tenzij deze esthetische term opeens geheel tot mechanica wordt gereduceerd.
Ook beschrijft Milou een andere foto van Bourdin, die in de krant niet wordt getoond. “Op de bodem van een zwembad zonder water zien we een paar rode schoenen liggen. Daarboven bungelen een paar blote benen.” Je zou het ‘vrolijk’ kunnen zien, maar Milou presteert het om te vermoeden dat de eigenaresse van die blote benen zich misschien wel “verhangen heeft aan de duikplank.”
Geef toe! Milou van Rossum heeft een gulle, macabere fantasie. Maar daarmee kun je bijvoorbeeld in de Titanic een pieremachochel ontwaren – zeg maar in alles al het andere. We mogen Milou zeker niet loslaten op bijvoorbeeld de schilderijen van Caravaggio.
31.3/2013
Sierksma's Sores 
Plaats een reactie