KINDERMOORDENAARS

Kort geleden – ik ben het knipsel helaas kwijt – werd in een ingezonden brief gepleit voor de juiste benoeming van een gebeurtenis die de laatste jaren vaker in het nieuws kwam: De doding van eigen kinderen door een vader. De briefschrijfster wenst het uitsluitend als ‘kindermoord’ te bestempelen.

Vaak wordt de doding van de kinderen gevolgd door de zelfdoding van de vader. In de meeste gevallen gaat het om een gescheiden man en lijkt wraak op verlating door zijn vrouw in het geding. Mannelijke Medea’s.

Delacroix, Medea

Medea vermoordde haar twee zoons die ze bij Jason had gekregen. Jason verkoos een nieuwe vrouw en liet Medea in de steek. Omdat Medea uit een ‘barbaars’ land kwam, zit er in dit klassieke verhaal een element van etnisch vooroordeel. In de trant van: Wij beschaafde Grieken zouden zoiets nooit doen.

Dit blijkt dus wel het geval – wij zijn allemaal ‘beschaafde Grieken’ en sommigen van ons doden hun kinderen. Uit wraak om een verlating.

Nu smeerde Medea ‘m na haar kindermoord. Het woord moord lijkt me in dit geval gepast. Zodra een ouder zijn of haar kinderen en daarna ook zichzelf doodt, lijkt me voorzichtigheid bij het gebruik van het woord ‘moord’ geboden. Ik althans, ben er niet helemaal uit. Normaliter lijkt me het woord ‘zelfmoord’ trouwens ook uit den boze. Wanneer iemand zichzelf echter uit wraak op een ander doodt, is het misschien toch wel ‘zelfmoord’.

Een zekere waan lijkt dan in het geding.

Interessant is de vraag waarom het tegenwoordig vooral mannelijke Medea’s zijn en vroeger veeleer vrouwen, die hun kinderen via doding aan de (voormalige) man onttrokken. Dit lijkt me in verband te staan met de relatieve machtspositie van vrouwen en mannen in diverse historische perioden.

Het hedendaagse echtscheidingsrecht is zeker niet in het voordeel van de man. Hij is, waar het om de kinderen gaat, vaak de klos. Destijds was een vrouw een aanhangsel van de man, een gebruiksvoorwerp – een kinderproducent. Haar bleef niet al te veel over na verlating…

15.11.13