Alles wat vast was en solide, verdampt… Good old Karl’s samenvatting van het kapitalisme. Dat was destijds – in de 19e eeuw. Marx ging het om de vervluchtiging in geld van stabiele zaken en vaste verhoudingen.
De postmoderne versie van het kapitalisme is een heel stuk verder. Je kunt je zelfs afvragen of er hierna nog een verder is. Intussen is ook ’s mensen karakter aan het versmelten.
Wat vroeger een gevalletje ‘hysterie’ was – zo nu en dan, her en der – is tegenwoordig van alledag en overal. Mensen die voor een stoplicht staan te wachten of voor de zebrastrepen, bezig met overacting als speelden ze in een televisiesoap. Histrionics noemt de Engelsman dit.
Het lijkt steeds noodzakelijker om vooral goed te laten blijken hoe blij, boos, of verdrietig je wel niet bent. Wie zich in de vinger snijdt, lijdt daarna minstens aan een trauma.
Deze voortdurend gespeelde ontlading van zogeheten emoties en passies is inmiddels geïnstitutionaliseerd. De anchor man van het nationale nieuws vraagt zijn journalist ter plekke of en wat hij hier nu wel bij voelt. Toont iemand zich sober of gelaten – onmiddellijk wordt gevraagd of hij ‘dan niet over emoties beschikt’.
Een ultiem geval van deze sociale kristallisatie van een experience cultuur, gebaseerd op de overdreven uiting van soms zelfs dubieuze emoties, is de TV-zender Eurosport.
Sport is so wie so de kerk van de postmoderniteit geworden – eindelijk een wat steviger bodem voor iets dat een tijdje gold als ‘ietsisme’. ‘Er is toch wel iets…’ – ja, de prestaties der sporthelden.
Daarmee heeft emotie zich gespecialiseerd. Ontelbaar velen besteden hun hele jonge leven aan slechts één sport – ‘ze gaan ervoor’, vaak als volledig beroep. Volkomen opgefokt hebben ze, zoals de zender het voortdurend inpepert, ‘het komend jaar slechts één missie’.
Is die ‘missie’ eenmaal volbracht – winnen of minstens tweede worden in hun specialisatie – dan is daar het ‘emotiemoment’. Volkomen voorgekookt is dit, dag in dag repeteert de internationale sportzender bij elke ‘break’ beelden van dolzinnige verliezers of winnaars, wier emotionele uitbarstingen steeds een eenvoudig sjabloon volgen.
All sports! All emotions! De zelfreclame van Eurosport.
Een gruwelijke ontwikkeling is intussen ingang gezet. In de reclames wordt het voorgesteld alsof ook de amateur eigenlijk een sport-specialist is, iemand die in elk geval qua kleding en qua – ja zeker – emoties deze top-specialist kan nabootsen.
Eurosport gaat bondjes aan met perfide ministeries van prachtige oorden. Madeira.Eurosport.com – om er een te noemen. In een onvoorstelbare mooie natuuromgeving zie je lieden in fel gekleurde professioneel tenues joggen, klimmen et cetera. Ook de verderfelijke beelden van door prachtig Argentinië rauzende raceauto’s en motoren horen hier thuis.
We zijn bezig de wereld te verexperiencen – tot er geen wereld over is, om nog een echte ervaring in op te doen. Volgens McLuhan produceert een overdosis opwinding juist verveling. Al eerder schreef die andere onvolprezen linkse Walter Benjamin over ervaringsarmoede. Precies dat is waar we en masse op afstevenen.
Bevalt u dit blog, stuur het door aan vrienden en kennissen
Bekijk ook mijn andere blog: sierksmatwee.woordpress.com
Sierksma's Sores 
Plaats een reactie