Gedurende de hele geschiedenis van de mensheid loert het gezag op wie er een einde aan wil maken.
De kerk namens God. Tenslotte zou deze het leven hebben geschonken – wie heeft dan het recht om zich er zelf van te benemen, toch? Pleegde je zelfmoord – een term van het geloof, nooit vergeten! – dan werd je een plekje op het kerkhof ontzegd.
De overheid namens Staat en Kapitaal. Uiteindelijk behoort elk lichaam tot de beschikbare arbeidsleger, werkeloosheid of niet. Welke persoon heeft het recht zich aan die arbeidsplicht te voltrekken. In veel landen werd over eeuwen zelfmoord – nu een term van de staat – een misdaad genoemd.
Langzamerhand burgert de term zelfdoding in. Erkenning van de autonomie van het individu op ten minste dat ene punt: het al of niet willen doorgaan met het eigen leven, dat alleen mijn leven is en van niemand anders.
Omdat zelfdoding voor nogal wat mensen die het willen een brug te ver is, ook omdat het voor nogal wat mensen praktisch onmogelijk is geworden – denk aan ouderen en zwaar zieken – werd euthanasie in het leven geroepen. Zelfdoding met hulp van anderen – een paradox, niettemin een begrijpelijke paradox.
Nog steeds blijven staat en religie gierig betreffende andermans leven. ‘De Pil van Drion’ wordt de mens nog steeds onthouden. Heeft iemand de toch al moeilijke en lange omweg naar de dood via euthanasie gevonden, dan kun je er donder op zeggen dat een supercommissie van staat, gaande over het leven van anderen, de procedure ‘onzorgvuldig’ vindt. Voor nabestaanden komt er zo nog een emmer staatsstront bij.
Je hoeft geen anarchist te zijn om dergelijke bemoeienis door ambtenaren, dominees en paters hartgrondig af te wijzen.
Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen
Bezoek ook: sierksmatwee.wordpress.com
Sierksma's Sores 
Plaats een reactie