HOMOFOBIE EN ANTISEMITISME

Zeggen dat Max Pam grossiert in malle vergelijkingen gaat net even te ver; maar je leest ze in zijn columns in de Volkskrant wel vaak.

 

Onder de gebiedende kop Zet homoseksuele vluchteling niet apart brengt hij homofobie en antisemitisme op een warrige manier met elkaar in verband. [VK 16.12.15]

 

Na enkel gratuite sympathiebetuigingen aan de welkome asielzoeker (vrijwel in de trant van ‘Mijn beste vrienden zijn asielzoeker’), gaat Pam in op het plan om ‘homoseksuele asielzoekers apart te zetten’. Hij vindt dit een ‘heel verkeerd signaal’.

 

Aan wie dan wel? Signalen zijn steeds immers bedoeld voor bepaalde ontvangers. Pam suggereert dat je op die manier de homohaters in de kaart speelt. Dit is vanzelfsprekend onzin. Het apart zetten van homovluchtelingen kwam voort uit feitelijke agressie door medevluchtelingen tegen sommigen van hen. Er werd geklaagd – door hen en door hulpverleners.

 

Tegen die agressie bleek niets uit te richten – te geniepig en tegelijk te pijnlijk in alle opzichten. Bescherming is dan het trefwoord. ‘Zelfbescherming met hulp van de instanties’ mag van mij ook. Waar het om gaat is de feitelijkheid van die homofobie, die werd ‘gepraktiseerd’ in opvangcentra.

 

Daarmee is Pams argument van ‘verkeerde signalen’ van de baan. Het apart zetten betreft hier het feitelijk onmogelijk maken van actueel homofoob gedrag binnen die centra. Het gaat er niet aan of je met deze separate opvang de homofobe medevluchtelingen bereikt, verandert of integreert.

 

Natuurlijk ware het mooier en beter geweest indien deze agressie binnen de centra kon worden voorkomen. Dat lukte niet en het lijkt niet te gaan lukken.

 

Daarna, eenmaal scheef gereden op deze ene schaats, gaat Pam op zijn andere schaats definitief onderuit. Dit ijs is voor hem blijkbaar te glad.

 

Hij gaat in discussie met ‘politicologe Ellen Hoogakker’ die heeft gezegd, ‘dat de homofobe vluchtelingen door rust, tijd en begrip vanzelf homoseksualiteit zullen accepteren’. Pam denkt van niet. Ik ook niet, maar dit ter zijde. Daarna komt Pam echter ten val:

 

‘Verder vond ik het opmerkelijk dat mevrouw Hoogakker zich beperkte tot homoseksualiteit, want stel nu eens dat zich tussen de asielzoekers ook antisemieten bevinden’. Tja, ‘stel nu eens…’ Het punt is dat vermoedelijk de meerderheid van de vluchtelingen uit het Midden-Oosten dit zijn, maar dat ze – omdat er naar alle waarschijnlijkheid geen joden in huidige vluchtelingencentra zitten – dit antisemitisme daar ook niet kunnen praktiseren.

 

Dus is het opgeworpen ‘stel eens’ geen punt in deze discussie, ook als je het weer eens zou kunnen zijn met Pams veronderstelling dat je mensen van een dergelijke diepzittende aversie niet slechts door ‘rust, tijd en begrip’ afhelpt.

 

Pijnlijk is wel dat, hoewel onuitgesproken, Pam met deze brei van non-argumenten een beeld oproept van ‘apart gezette’ joden in een ander tijdsgewricht.

 

Gisteren bekeek ik de film La Rafle. Hoewel geromantiseerd, niettemin een huiveringwekkend uitbeelding van het segregeren van de Parijs joden, door ze eerst de gele ster te laten dragen en later feitelijk uit te sluiten en dan af te voeren. Maar deze film gaat over praktisch antisemitisme, niet over Pams veronderstelde antisemieten in asielzoekerscentra.

 

De verbinding van beide op deze manier – van gepraktiseerde homofobie en veronderstelde antisemieten die al dan niet tijd moeten worden gegund om van hun antisemitisme af te komen – is onkies.

 

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

16.12.15