‘Nieuw’ onderzoek rept van stress onder grote delen van de jeugd. De jeugd heeft te veel te doen. En een ‘gemis aan zekerheid’ heeft ook te doen met ‘problemen thuis’ en met ‘geldzorgen’.
Vanzelfsprekend komen in de verslaggeving lectoren ‘jeugd en opvoeding’ langs, bijvoorbeeld René Diekstra. Daarmee wordt aan deze jeugdstress een therapeutisch tintje verleend. [VK 14.12.16]
Probleem is echter dat het niet meer gaat om een ziektebeeld. Postmoderniteit is narcisme; postmoderniteit is een chronische overdaad aan prikkels; postmoderniteit is het gebrek aan geld omdat er te veel gedaan moet worden wat geld kost; postmoderniteit is een hoog percentage echtscheidingen. Et cetera.
Postmoderniteit is een permanent overaanbod van mogelijkheden, en daarmee van keuzeparadoxen: Je bent nooit op de plek waar je had willen/moeten zijn; je doet nooit wat je ‘eigenlijk’ had willen doen; je heb nooit de ‘partner’ die je eigenlijk had willen hebben – omdat je bij het ‘kiezen’ nog niet wist wat er ook nog te kiezen viel, kortom: welke mogelijkheden er nog meer waren.
Narcisme als standaard non-persoonlijkheid; een weinig diep zittend ‘karakter’; schaamtebewust reageren op toevallige prikkels die langskomen, dit onder de blik van relevante anderen die bepalen hoe je reageert. Volstrekt geobsedeerd door het kleine schermpje van de iPhone, waarop ‘werkelijk’ gebeurt wat ‘best belangrijk is’. That’s it!
De flipperkastmens in de nieuwe schaamtecultuur. ‘Hyper’ lijkt ook een aardige term. Alweer dertig jaar geleden bestudeerde ik hoe er in het land van de schaamtecultuur bij uitstek, Japan, aan arbeidsmanagement werd gedaan. En hoe daar in fabrieken gewerkt werd: als apen aan de trapeze! Totaal kortgesloten op arbeid; aan het eind van de arbeidsdag total loss, om dan los te gaan in drank of diepe, zij het spastische slaap.
Heleen Mees weet het wel. We verloederen hier in Nederland omdat vrouwen teveel deeltijdwerk verrichten. Het zou het gevolg zijn van praatjes van ‘verlichte marxistische linkse intellectuelen’. Net als in China en Japan moeten we aan de bak: ‘Herverdeling van kapitaal naar arbeid op een manier die activeert en menselijk kapitaal stimuleert’. [Idem]
Tja, wanneer dit menselijk kapitaal eenmaal bestaat uit volledig gepostmoderniseerde flipperkasten lijkt dit de oplossing voor al de losers die er rondlopen. Stress eindelijk erkend, niet als ziektebeeld, maar als normale toestand. Iedereen in de alarmstand. En wie het dan nog niet redt? Reddeloos verloren.
Heleen Mees is ‘econoom’.
Sierksma 14.12.16
Sierksma's Sores 
Plaats een reactie