Niemand zal Assange vergeten zijn, de man die de Wikileaks site opende. De wereld was in rep en roer, geheimen lagen op de digitale straat en politieke koppen rolden.
Dan mag ook niet vergeten worden hoe de VS probeerde die man het zwijgen op te leggen, door om zijn uitlevering door Zweden te vragen. De Zweden klopten vervolgens een nachtje van Assange op, doorgebracht met twee, vanzelfsprekend onschuldige vrouwen. Die hadden daarvóór zes maanden lang niets van zich laten horen, maar kwamen opeens met beschuldigingen van aanranding en, jawel, zelfs verkrachting tijdens de slaap.
Assange vluchtte en bracht een godsonmogelijke tijd door in de vrije gevangenis van een ambassade in Londen.
Dit ter inleiding op alweer een blog over #Metoo. Woody Allen – voor feministen ook al boter op zijn kopje, vanwege een huwelijk met de vrouw die ooit zijn minderjarige en aangenomen dochter was – was zo moedig om al snel te waarschuwen voor een mogelijke heksenjacht. Op zich een leuke observatie, omdat bij heksen meestal aan vrouwen wordt gedacht, ook als op de hoge Brocken in het Harzgebergte vrouwen juist op mannelijke heksen afkwamen teneinde zich daar te laten nemen.
Wat Allen voorzegde, is precies wat er gebeurde.
Mannen worden her en der uit hun functies gegooid of mogen niet meer toneelspelen, dit omdat ze ooit vrouwen onheus bejegenden en daarbij van hun ‘machtspositie’ misbruik maakten. Dat dit regelmatig gebeurt en ook al eeuwen gebeurde, is iets dat ik niet ter zijde wil schuiven. Dat vaak de medeplichtigheid van zelfbewuste vrouwen in het geding is, geil op een carrière, lijkt me ook onomstotelijk.
Coming out in Hollywood, #Metoo –
Real is rare – Real is a diamond…
Dat regelgeving noodzakelijk is tegen misbruik door mensen met overwicht in instellingen voor geestesstoornissen, gevangenen, of voor beroepen waar zoals bij artsen nauw contact tussen cliënt en verzorger vanzelf spreekt, spreekt voor mij vanzelf. Dit is echter niet waar de huidige hetze omgaat.
Je kunt je niet onttrekken aan de indruk dat nogal wat vrouwen die op de #Metoo bandwagon springen, dit vooral doen om de aandacht die ze ook al zochten toen ze in bed sprongen voor die carrière.
Kwalijker is echter het chantage-aspect. Een Brits bewindsman vroeg – zeven jaar geleden – zijn assistente om in een sekswinkel voor zijn vrouw een vibrator te kopen. Daar zelf verschijnen, leek hem politiek riskant. Na zoveel tijd komt die assistente met deze doodzonde naar buiten. Laat deze bewindsman, Garnier, op dit moment nu net een belangrijke rol spelen in de Brexit-onderhandelingen…
Vooral in de Angelsaksische landen, puriteins bij uistek, zie je dit met regelmaat gebeuren. In Amerika zijn seksschandalen een probaat middel om een politieke concurrent te elimineren. Een plotse kus op de lippen in de wandelgangen kan je in Engeland een plaats in het Lagerhuis kosten [VK 30.10/17]. In Nederland gaat het nog slechts om acteurs die niet meer mogen toneelspelen.
Wat de vrouwen, die zich hiervoor laten lenen of die zich spontaan aanbieden voor dergelijke chantage, niet doorhebben is dat ze juist op deze manier pas naar sekse worden misbruikt.
Maar wat is het verschil tussen een politicus en een acteur vandaag de dag nog?
Sierksma 30.10.17
Sierksma's Sores 
Plaats een reactie