Nu ben ik maar een blogschrijver van kleine allure, maar met de algemene uitspraak van Baudet, dat mensen die hem op de hak nemen of kritiek op hem hebben, ‘tuig’ zijn raakt hij ook mij.
Had ik de krant deze morgen niet opgeslagen en de column van Toine Heijmans niet gelezen, dan had ik het niet geweten. Tenslotte volg ik niet het twitterkanaal van onze parlementaire narcist, evenmin de website van zijn politieke partij, Forum voor Democratie.
Niet alleen brak ik mijn stafje over het politieke onbenul van Baudet en over zijn soms brutale uitspraken, nu blijkt opeens dat ik zijn artistieke afkeer van abstracte en postmoderne kunst althans gedeeltelijk deel. Dit geeft weer een gevoel van saamhorigheid, ware het niet dat ik probeer die afkeer te beargumenteren, terwijl Baudet gewoon zijn mening uittoetert.
een Koons
Dat Jeff Koons een brutale en succesvolle uitbater is van het hedendaagse kunstwereldje – klopt. Dat zijn werk niet eens de kwaliteit heeft van de kleren die de bekende keizer draagt – klopt. Dit ‘esthetisch terrorisme’ noemen, zoals Baudet doet, slaat echter nergens op; het is de postmoderne mens eigen om zich te laten inpakken door de reclamejongens – Koons is er eentje. Het gaat om een geslaagde symbiose bedrieglijke kunstenaar en bedrogen publiek
Laat Baudet nu ook zo’n politieke reclamejongen zijn! Vandaar dat hij zijn voorkeur en afkeer inzake kunsten slechts kretologisch brengt, dat wil zeggen zonder argumenten – en dit ook nog eens op de politieke website van zijn partij.
Nu is Heijmans, aan wie ik de info inzake Baudets kunstwaardering ontleen, niet altijd even helder. ‘Ze’ – daaronder ook Baudet – ‘huiveren van Jeff Koons en Anish Kapoor’. Nu is Kapoor een kunstenaar met af en toe werk van klasse, experimenterend met onze blik en ons ruimtgevoel [even zonder argumenten]. Koons daarentegen is een non-valeur en evenals Baudet, die hem ‘niets’ vindt, zelf een gladde praatjesmaker die zichzelf aan de man brengt.
Ben ik nu in het kamp van de Baudetjes terecht gekomen? Dat is te snel door de bocht. Ik heb nogal wat blogs gewijd aan abstracte onzinkunst en aan de Zwagermannen die er van de Volkskrant steeds weer twee hele pagina’s aan mochten besteden zonder er een zinnig woord over te zeggen. In mijn stukjes ging het om een esthetica en kunstkritiek.
Bij Baudet en consorten – waaronder de Fransman Fumaroli, een oud-mentor van Baudet – gaat het echter om het opnieuw leven inblazen van de veronderstelde navelstreng tussen abstracte kunst en links/progressief. Zij zullen niet direct schrijven over entarte Kunst [= de naam van Nazi’s voor ‘joodse, linkse, abstracte kunst’]; maar wel over ‘esthetisch terrorisme’ en over popmuziek die niet gesubsidieerd mag worden.
Nu ben ik nog steeds links, maar ik heb ook wat tegen abstracte kunst, vooral omdat het louter decoratief is en er niets over te zeggen valt, terwijl [inderdaad] vaak zogeheten ‘progressieve’ critici er juist wel iets over denken te kunnen zeggen.
Politiek en kunst hebben weinig met elkaar te maken. Ze op de Baudet-manier weer met elkaar verbinden heeft alles van een hetze. Beetje Foxy, beetje Breitbart. Hij zet er zelfs zijn piano bij in. Zo plaatst hij zichzelf trouwens ook in de spagaat van ‘tegen de elite, dus tegen abstracte kunst’, maar tegelijk ‘pro elite, want tegen popmuziek en voor de grote klassieke muziek’.
Sierksma 17.11.17
Sierksma's Sores 
Plaats een reactie