DENEUVE’S #METOO

Van één ding was ik van start af zeker: Gegeven de sterk geïdeologiseerde kwaliteit van het hedendaags feminisme moest er wel gekift losbranden onder de dames zelve. En jawel hoor.

Volgens De Volkskrant gaat het om “Franse diva’s die de onder #MeToo lijdende man een hart onder de riem steken.” Zo wordt het een heus moddergevecht tussen de Amerikaansen, onder leiding van Meryl Streep, en de Françaises van wie nu Cathérine Deneuve het voortouw neemt.

Deneuve wijst erop dat ‘minieme vergrijpen’, zo niet knullige vormen van flirten niet onmiddellijk kunnen worden afgedaan als ‘seksueel’ geweld. Impliciet zegt ze dat adequate opvoeding van zowel jongens als meisjes de oplossing is, niet het verketteren van het altijd halfduistere spel van de flirtation.

Die veldslag tussen puriteins Amerika, waar alles onmiddellijk scherp wordt geslepen en op de spits wordt gedreven, in dit geval die van het mannelijke geslacht, en de traditioneel veel libertijnser Franse samenleving is begonnen. Ook wordt opgemerkt dat de heksenjacht van nu mannen ervan zal weer houden überhaupt nog te willen flirten – iets wat in Amerika al gewoon is geworden. Zoiets doe je daar slechts in een ‘beschermde omgeving’.

Ook hoor je straks alweer de klacht van vrouwen dat ze op het werk geïsoleerd worden en met de nek worden aangekeken door de collega’s, die wel linker uitkijken om nog wat met de directe medewerkers te willen beginnen.

Niet trouwens de slag tussen Amerika en heel Europa; was dat maar zo. Helaas kunnen de Zweden er tegenwoordig ook wat van. De draconische wetgeving tegen alles wat daar als vies en voos wordt beschouwd, heeft er intussen grote hoogten bereikt. Ook elders in Europa zijn de puriteinen in opmars. Denk aan kameraad Asscher.

Wat hier puriteins aan is: de denigrerende behandeling van ‘de vrouw’ als een kwetsbaar wezen dat beschermd moet worden, een object dus. Precies in dit soort puritanisme zit de tweespalt van het hedendaags feminisme besloten. Enerzijds het pleidooi voor de power woman, die het allemaal best zelf kan en wel van zich afslaat als het nodig is, of juist, dressed to kill, op jacht gaat naar een man. Anderzijds – vaak van de kant van diezelfde power women – de roep om het slachten van verkeerde mannen die zielige vrouwen te grazen nemen.

Terecht wijst Deneuve er nu op dat deze heksenjacht tegen mannen niets te maken heeft met een adequaat aan de kaak stellen van, inderdaad, verkeerd mannen gedrag: het misbruiken van machtsposities in politiek, entertainment et cetera ter verkrijging van seksuele diensten in ruil voor baantjes et cetera.

Overigens heette de vrouwenkant van dit misbruik vroeger prostitutie, waarbij een zekere vrije wil aan de kant van de hierbij betrokken vrouwen was inbegrepen. Ook in dat vak is er sprake van radicaal misbruik in de vorm van vrouwenhandel en brutale pooiers. Het aan de kaak stellen en vervolgen daarvan betekent voor een weldenkende socioloog echter niet dat prostitutie dient te worden afgeschaft.

Vanzelfsprekend is er de reactie van de rabiate feministes op de uitlatingen van Deneuve. De socialistische Rossignol: “Deze vreemde angst om niet meer te bestaan zonder de blik en de begeerte van mannen, die intelligente vrouwen ertoe drijft stommiteiten op te schrijven.” Kun je het mee doen, Deneuve!

Deze Rossignol, oud-minister en dus wellicht intelligent in eigen ogen, beseft niet dat ze zich hiermee schuldig maakt aan wat Popper reinforced dogmatism noemde: Wie in de ogen van Rossignol en vanuit het radicale feminisme ‘stommiteiten opschrijft’, ook als ze intelligent is, moet vanzelfsprekend de slaaf zijn van de begerende mannenblik. Is in deze optiek altijd waar…

Emma Goldman kon er vroeger ook al wat van: “Hoe hoger de geestelijke ontwikkeling van een vrouw, des te moeilijker voor haar is het om een sympathieke man te treffen die niet alleen haar seks ziet, maar ook het feit dat ze mens is, vriend en kameraad, iemand met een sterke individualiteit die geen enkele trek van haar karakter kan en mag verliezen.”

De teneur hiervan is dat je ook in bed over Marx of Beauvoir moet kunnen praten, zelfs wanneer je met seks bezig bent. Een me dunkt weinig inspirerende bijdrage aan de seksuele prikkeling… Na of voor de daad – yes! Tijdens – toch maar niet. Dit soort category mistakes vormen de grondslag voor de hypertrofie van het Amerikaanse #MeToo circus.

We zijn al zo diepgezonken dat parlementariërs en hun medewerkers in het al even puriteinse Engeland van pornosites worden uitgesloten. Geblokkeerd, allemaal. En wanneer er dan toch iemand probeert in te tikken wordt dit geregistreerd. Uit officiële gegevens van de computernetwerken van Westminster blijkt dat parlementariërs, leden van het Hogerhuis en medewerkers dagelijks gemiddeld 160 keer porno aanklikken. Schande.

Waar bemoeien die vieze snuffelaars zich mee!

Deneuve – zet ‘m op.

Sierksma 10.1.18