MIJN LILA LIEFJES

 

.

De ene zomer na de andere – geslacht werd alles – periodiek met de grond gelijkgemaakt – beginnende struikjes, stengels van net bloeiende bloemen, grassprieten met een onmiskenbare wil tot wuiven – alles. Je kon een eenden moeder zien zoeken naar een schuilplaats en naar veiligheid voor haar kleintjes – zonder die te vinden; ook vrouwen en mannen, op zoek naar schoonheid – zonder die te vinden. Kaalslag is het trefwoord…

Zo was ik ook dit jaar, zittend op mijn rivierbalkon, in angstige afwachting van de komst van de gemeentearbeiders van Montmorillon, uitgedost in gruwelijk witte pakken en maskers, uitgerust met weerzinwekkende, luidruchtige machines die prima zouden passen in de handen van de typen die Truffaut’s Fahrenheit 451 bevolken, bezig met het verbranden van stapels boeken.

Voorwaar, dit jaar verschenen ze niet. De heerlijke oever van de rivier de Gartempe werd het vergund welig en wild te tieren – nu als groene beschutting voor gevogelte en als een refugium voor mijn esthetisme.

Zou deze explosie van kracht het resultaat kunnen zijn van een bezuinigingscampagne, gevoerd door administrateurs die tevens om precies 00.00 uur alle licht in dit stadje de das om doen; na een nachtwandeling kun je het sleutelgat van je huisdeur niet meer kunt vinden; of zou eindelijk de Verlichting zijn aangedaan in de kantoren van het Stadhuis; kantonniers en hun opzichters plotseling als door de bliksem getroffen…?

Heinrich Heine schreef ooit dat, wanneer het echt mis zou gaan met Europa en wanneer zelfs de wereld aan haar eind zou komen, je het best naar Holland kon gaan; daar gebeurt immers alles vijftig jaar later… Zou het zo kunnen zijn dat je, in deze gruwelijke Trumpiaanse, Boriseaanse, Erdoganese en Putiniaanse tijden, nog een veilige haven in Frankrijk kunt vinden, omdat hier de Verlichting – toch bij uitnemendheid een Frans product – twee-en-een-halve eeuw nodig heeft gehad om eindelijk vaste voet te krijgen in de hoofden van lieden die de rivieroevers in la France Profonde beheren…?

.

.

Aanschouw deze purperachtige bloemen, die ik ooit mijn Lila Liefjes doopte. Zo lang geleden alweer schreef ik een gedicht dat de vlinders eert, die mijn harem verzorgen:

.

SIMILE

Members of that arrogant race,

in poetry we catch

two butterflies amongst a wood of lilac flowers,

calling them free and frivolous,

abusing them as simile of good,

while they,

these two white dancing specks of light,

are merely busying themselves,

taking the law and all instructions of their nature,

oh, so seriously.

.

Sierksma, 14.7/2022 Montmorillon