Vroeger was een weersfront een weersfront; ik dacht niet eens aan de oorlogsmetafoor. Een front was een lijn op de kaart van de weersvoorspeller, dan wel een zichtbare streep aan de hemel – als je een beetje mazzel had. Taal had vanzelfsprekend iets vanzelfsprekends. Een weersfront is een weersfront. We leven onze alledaagse projecties – we zijn ons die niet bewust.
Precies dat is de ramp van de postmoderne semantische deconstructie. Niks betekent iets meer zoals het dat ooit deed – een catch-as-catch-can van betekenissen. Communiceren wordt er niet makkelijker op. Fake news. ‘Ik bepaald zelf wel wat ik hiermee bedoel…’
.
.
Nu doet me zelfs alledaagse nieuwslezing mijn machtige rivierluchten anders zien dan ik ze normaliter steeds zag – en, me dunkt, ook zou moeten zien. Ik kijk naar een prachtlucht, en zie daar in de verte onder een dreigende lucht dit imposante front. Waar ik vroeger onmiddellijk dacht aan weersverandering, schiet me nu onmiddellijk het oorlogsfront in de Oekraïne te binnen.
Diefstal is het, ontvreemding van mijn naïviteit, ontvreemding van betekenissen.
.
Sierksma, 25.11/2022 Montmorillon
Sierksma's Sores 
Plaats een reactie