HET REDDEN VAN KLASSIEKE MUSIEK

Liever gezegd – het redden van klassieke muziek, opdat het geen tonaal reservaat wordt, slechts beluisterd door oudjes en zilverharigen. Toen ik twee decennia geleden stopte met mijn regelmatige gang naar het Concertgebouw, met toen nog een jaarabonnement op een wekelijkse serie, was ik me al goed bewust van het feit dat met mijn haar dat van het publiek snel vergrijsde. Er was geen infusie met jong bloed, of slechts mondjesmaat. Net als het geval was met een andere liefde van me, jazz die steeds meer moeite had de clubs te vullen, ook geworden tot een oude lullen aangelegenheid.  In de jazzclub hoorde je steeds minder jazz, steeds vaker muziek die verwant was met rock – fusion jazz genoemd.

.

.

Dit affiche, de aankondiging van een concert door Le Duo Presque Classique, zegt genoeg. De impliciete boodschap luidt: ‘Wees niet bang om een kaartje te kopen; je zult niet verveeld worden met puur klassieke muziek; wij tweetjes gaan ons best doen het geheel te verrijken met gezellige, misschien zelfs wel opwindende melodieën, hier en daar wellicht zelfs opgeluisterd met wat humor’. Zoals tegenwoordig vermaarde kwartetten, die zich vroeger bezighielden met het spelen van… kwartetmuziek, Cd’s en podiumuitvoeringen produceren met voor hen aangepaste versies van rock composities. Hoe vullen we onze portemonnee…

Op France musique, de radiozender waar ze altijd al een deel van een symfonie laten horen, of die ene aria uit een hele opera, zei een man met een sonore, onmiskenbaar deskundige stem dat hij ‘perplex stond’ toen hij ontdekte dat er de laatste tijd steeds vaker discs verschijnen met een potpourri van goed bij elkaar passende melodieën van diverse componisten. Hij had daar geen trek in.  Die man woont hetzij op de maan, of doet simpelweg of hij geschokt is – het is al een fikse tijd aan de gang. Zelfde boodschap: ‘Je kunt gerust dit plaatje kopen, geen probleem; wees niet bevreesd, dat je slechts muziek van één componist zult horen; heb een aangename, easy listening experience…’

Jaren geleden, toen ik met mijn regelmatige gang naar het Concertgebouw stopte, vertelde me iemand dat men daar van plan was om op de zondag een serie te organiseren met op het programma diverse stukken en stukjes, met een lange champagne-pauze. Opnieuw dus: een potpourri, en natuurlijk de kans om een vrouw of man met een ‘culturele achtergrond’ te ontmoeten. Toen ik van mijn afkeer blijk gaf, werd ik gerustgesteld: een van de motieven voor deze opzet, was om de jeugd klassieke muziek bij te brengen, zodat ze later naar echte concerten zouden gaan, wellicht met een abonnement…

Dit alles zal klassieke muziekuitvoeringen niet gaan redden van de trage dood die ook grijsaards zal treffen, wrinklies die nu nog naar de zaal komen – of die het opgeven, zoals ik. Tenminste – dat denk en vrees ik…  Misschien ben ik te pessimistisch. Wellicht gaat het zakenleven klassieke muziek redden, door voor contingenten employees een package deal te kopen, lieden die ‘van de zaak’ een ‘avondje uit’ cadeau krijgen, en wellicht voor het eerst een symfonie zullen horen. Ook zakenrelaties staat dit misschien te wachten.

.

Sierksma, 20.4/23Montmorillon