GROOTMEESTERS DER HYPOCRISIE

Toen ik de speech van Mss Barrett las, voorgedragen tijdens de festiviteiten voor de 30^ste verjaardag van de Universiteit van Louisville – Trumps laatstbenoemde rechter in de Supreme Court van de USA – werd ik een beetje misselijk. Die ‘Old School’ vond het nodig om haar te laten spreken over de politisering van het Amerikaanse Hooggerechtshof. Ze sprak over haar verlangen dat rechters “hyperalert zouden moeten zijn teneinde ervoor te zorgen dat ze niet hun persoonlijke vooroordelen zouden doen insluipen in hun beslissingen. Tenslotte zijn ook rechters maar mensen.” Dat weet mijn lezer dan ook maar weer eens!

Dit is de vrouw die gedurende een decennium door Amerika’s Oerrechts werd voorbereid en getraind om Trumps laatste, religieus verdwaasde rechter van het Hof te worden. De Supreme Court heeft zich nu schuldig gemaakt aan het schrappen van een abortuswetgeving die dezelfde Supreme Court nota bene decennia geleden goedkeurde. Dit, zonder een geschreven argumentatie te leveren voor een beslissing van de kleinst mogelijke meerderheid van het Hof. Dat is ook in de States een gotspe; je spelt het in kapitalen: HYPOCRISIE.

Wat erger is: door te beweren dat “juridische filosofieën niet hetzelfde zijn als politieke partijen” begrijpt Barrett niets van de subtiele onderlinge verhoudingen tussen politiek, wetenschap en filosofie. Haar uitspraak zou nog ‘waar’ kunnen zijn als je het woord partij in die zinsnede letterlijk neemt. Maar daar gaat het haar niet om; het is niet de kern van het probleem. De grote Louis Althusser heeft duidelijk gemaakt dat alle filosofie – “de filosofische handeling”, “de filosofische interventie”- “de bemiddeling is tussen het wetenschappelijke en het politieke”, kortom het politieke element in het rijk van ons denken, en “daarmee zelf een vorm van het politieke.”

Sierksma, Montmorillon 13.9/2021

ABORTUS – EUTHANASIE

Zodra het gaat om de serieuze dingen des levens, bijvoorbeeld over de dood, springen de taalterroristen in het gelid. Emmers vol logomagie worden over ons uitgegoten.

 

Of het nu gaat om euthanasie of om abortus, de emoties lopen hoog op. Ter precisering. Euthanasie betreft de dood van een levend en bewust mens; bij abortus gaat het juist om ‘ongeboren leven’, het begin van een mens die nog zonder wens of wil is.

 

Allereerst treden de religieus bevlogenen aan. Zij menen dat geen mens aan ‘Gods schepping’ mag tornen. Dit betekent een afwijzing van zowel euthanasie als abortus, en vaak ook nog eens van inentingen et cetera. Terreur wordt dit figuurlijk, wanneer de ongelovige wordt genegeerd en het eigen ‘gelijk’ als het enige gelijk wordt voorgesteld. Zo wordt in bepaalde staten van de VS onderricht in de evolutietheorie verboden.

 

Terreur wordt het letterlijk, wanneer abortusklinieken en de artsen die er werken worden bedreigd en soms zelfs aangevallen. Dit gebeurt regelmatig in het land van emotionele terreur bij uitstek, de VS. Het gebeurde ook hier te lande.

 

Er kan ook sprake zijn van simpeler taalvervuiling, werkend met sentimentaliteit en misverstand. In de discussie over abortus en het syndroom van Down (‘Mongooltjes’) gaan alle registers open en wordt het orgel der logomagie fors bespeeld. [zie VK 3.3.16]

 

Interessant is het om te lezen hoe ouders over hun eigen Down-kinderen spreken. Dat wil zeggen, nadat er nog een mogelijkheid tot abortus was. De discussie gaat nu juist over die abortus en over het testen van het ongeboren kind op dat syndroom. Het inzetten van de meningen van Down-ouders heeft met deze discussie dus niets te doen.

 

Ook zijn er de happy logomagici. Zij vertellen dat ‘over het algemeen’ downers ‘er geen last van hebben’; of dat ‘veel downers immers een prachtig leven hebben’. Aan zulke scheve generaliseringen heeft de ouder van een zwaar Down-kind weinig en dat Down-kind zelf natuurlijk ook niet.

 

Irritant wordt het, wanneer in de discussie het postmoderne perspectivisme wordt gemengd. Dit lijkt sterk op dat overtrokken multiculturalisme: Iedereen heeft toch zijn eigen gelijk en zijn eigen kijk op dingen en zijn eigen waarheid, wablief! Dick van der Kolk: “Iemand met Down heeft ook problemen. Maar ze kijkt soms met heel andere ogen naar het leven dan wij…Ze heeft ook gewoon iets extra’s.”

 

Zo wist de expressionistische schilder Franz Marc zeer precies hoe de ziel van een paard werkte en hoe deze ziel tegen de wereld aankeek. Dus kon hij dat ‘uitdrukken’ in zijn schilderijen. Hij dweepte met spiritualiteit en mengde expressionisme en abstractie in een soort bestiale empathie: “Nooit had ik de behoefte om dieren te schilderen zoals ik ze zie, maar zoals ze zichzelf zien en zoals ze hun eigen existentie aanvoelen.”

 

Zo ook gaan degenen tewerk, die ‘best wel weten’ hoe iemand met een geestelijke afwijking zich ‘voelt’ en hoe deze ‘de wereld ziet’. Enige bescheidenheid is deze hermeneutiek vreemd. En wat belangrijker is: Wat ze te vertellen hebben, is niet aan de orde in de discussie over abortus en Down (of welke willekeurige andere afwijking van een foetus), en de wens van toekomstige ouders om zo’n kind al of niet in de wereld te zetten en het op te voeden.

 

Zelfs wanneer een downer over zichzelf zegt: “Ik ben gewoon een mens, net als iedereen”, klopt er iets niet. Een ‘mens’? Wel degelijk. Maar ‘net als iedereen’? Een misverstand.

 

Als broer van een zware downer die met goedvinden van mijn ouders destijds overleed, weet ik hoe dat overlijden, het passief laten overlijden aan een longontsteking, mijn ouders voorgoed tekende en daarmee, via een omweg, wellicht ook mij. Zij hadden die test graag voorafgaande aan de geboorte willen laten doen – om die gruwelijke ervaring niet later nog eens te hoeven hebben. Zoals mijn vrouw en ik voor de geboorte van onze eerste om zo’n test vroegen.

 

Sierksma 3.3.16

Bezoek ook mijn Sierksma’s Sequences (via Google)