Jordan Peterson noemt het neomarxisme een ‘moorddadige ideologie’. Nu beweert hij ook dat ‘een op de vijf hoogleraren zich een marxist noemt’. Dat lijkt al zoveel onzin, dat je ook die eerste uitspraak met een korreltje zou moeten nemen.
Niet alleen leek het me vroeger al dubieus om je te vereenzelvigen met het hele werk van slechts één auteur; het impliceert immers per se een onkritische houding. Maar om je tegenwoordig nog marxist te noemen gaat heel ver. A la, er zijn steeds meer Marx-studiegroepen aan Westerse universiteiten. Maar studenten deden altijd al stomme dingen.
Wat ik raar vind in het interview met genoemde Jordan Peterson van de Toronto Universiteit [VK 19.1.18], is dat hij feministen, genderideologen en marxisten gelijkschakelt. Uit mijn eigen kleine universitaire geschiedenis herinner ik me vooral een diep zittende aversie van de docenten Vrouwenstudies tegen alles wat met Marx te maken had. Maar goed.
Ik deel veel van wat Peterson te berde brengt, ook al loop ik daarmee het risico bij AltRight te worden weggezet. Voor iemand die ooit biologie en evolutietheorie wilde studeren (maar om duistere redenen de filosofie inging), is het duidelijk dat verschillen tussen mannen en vrouwen een stuk dieper in de beestjes zitten dan het uiterlijke verschil tussen kut en pik. Ook de irritante verwisseling van ras en etniciteit die in gender-ideologische kringen opgeld doet, lijkt me niet bevorderlijk voor een heldere discussie. Die willen deze ideologen ook niet.
Peterson heeft gelijk dat de vaandeldragers van de ‘genderneutraliteit’ en van zeg maar ‘de klassenstrijd van vrouwen tegen mannen’ veelal irritante fanatici zijn die, zoals de @MeToo beweging aantoont, al snel overgaan tot openbare executies zonder rechtspraak. Sektarisme is hun niet vreemd.
Wat echter te gek voor woorden is, is de even wilde uithaal van Peterson zelf, die beweert dat “er geen verschil is tussen hun identiteitspolitiek en de ideologie achter de gebeurtenissen in de jaren twintig van de vorige eeuw” (voor de jongeren: het Stalinisme in de voormalige Sovjet Unie). Laat je nakijken, kerel!
En overigens ben ik van mening dat niet Marx, maar Schopenhauer de ideale bon voor de feministen en genderpolitici is.
Waar Marx helder aangaf dat het einde van de klasse van de bourgeoisie het gelijktijdige einde van hun immers dialectische tegenpool zou betekenen, daar zou de ‘klassenstrijd van vrouwen tegen mannen’ het advies van Schopenhauer ter harte kunnen nemen (trouwens gegeven aan de mannen, niet aan de vrouwen): gewoon één generatie lang niet meer neuken, de verleidelijke vrouwen ter zijde schuiven en celibatair gaan leven – en alle leed is de wereld uit, om te beginnen met het menselijke ras.
Sierksma 19.1.18
Sierksma's Sores 