POSITIEVE EMOTIE

Niet alleen klotsen de emoties heden ten dage gul tegen de kadewand, steeds vaker worden echte deskundigen in de media losgelaten om ons te vertellen dat dit goed voor ons is – en voor ‘ons volk’. Ik citeer:

Voor de invulling van onze mentale utopie betekent ‘meer positieve emotie’ een samenleving met nog meer trots, vrolijkheid, bewondering, tevredenheid, dankbaarheid en liefde. [VK 24.2.18]

Waar de journalist van de Volkskrant nog enige ironie weet op te brengen, is het de geciteerde deskundigen te doen om een bloedserieuze emotie-strategie. “Gezond presteren is iets wat we kunnen leren.” [Carol Dweck van Stanford] En tenslotte gaat het in de kapitalistische samenleving om presteren.

Het lijkt te gaan om een verwetenschappelijking van wat er dagelijks op de TV en in de media te zien en te horen valt: het publiekelijk uit je dak gaan; het schreeuwen over de enorme prestaties van sporters die er op het ijs niet alleen voor staan, maar namens ons hele volk. “Nederland heeft alweer een gouden medaille gewonnen!!!”

Ook het publiekelijk weer opwarmen van grote ‘positieve ’gevoelens die onmiskenbaar privé zijn, is aan de orde van de dag. Alle emoties zijn nu eenmaal per se privé; het openlijk delen ervan is een opgefokte illusie van deze postmoderniteit. En daarop wordt nu het stempel van goedkeuring van de Nederlandse Bond van Huisvrouwen gezet – te weten de universiteiten.

“Natuurlijk, pijnlijke geschiedenis moet worden verwerkt” aldus Arie Elshout in dezelfde krant. Hoe zo ‘natuurlijk’? Pijnlijke geschiedenis dient niet genegeerd, maar geregistreerd te worden. Verwerkt of niet is die pijnlijkheid vanzelfsprekend al in een verleden. Nu nog Armeniërs op de TV zien huilen om de genocide van een eeuw geleden is belachelijk. Die genocide ontkennen, zoals de dader-Turken onder leiding van Führer Erdogan is echter een godgeklaagd schandaal. Maar niemand kan met droge ogen beweren dat hij er anno 2018 zelf nog het slachtoffer van is.

Wanneer de chef van Arie Elshout over het in de Tweede Kamer weer aan de orde stellen van die genocide zegt: “Kunnen we een keer beginnen aan de 21e eeuw?”, is dat voor een journalist een schandalige uitspraak. Die genocide blijft altijd deel van onze geschiedenis. Alleen heeft er nu niemand meer schuld aan, kan niemand er nu nog onder lijden – tenzij de postmoderne krokodillentranen er weer aan te pas komen.

Journalisten moeten helder schrijven. Helaas vermengen ook zij hun private emoties steeds vaker met hun nieuwsgaring.

Sierksma 24.2.18