EUTHANASIE, DEMENTIE, LAATSTE WIL

Autonome wilsbepaling is de grondslag van het nastreven van euthanasie, aldus Peter van Rijn, gepensioneerd huisarts [VK 5.1.16]

“Het zelfbeschikkingsrecht van patiënten kent zijn grenzen.” Bij serieuze dementie is er geen sprake meer van een ‘autonome wilsbeslissing’. “Op dat moment kan een persoon niet meer over zichzelf beslissen.”

 

Probleem is vanzelfsprekend de notie van ‘op dat moment’. Wat, indien de betrokkene vooraf een wilsbeschikking heeft gemaakt, zoals ik dat deed – met de handtekeningen van vrouw en arts erop?

Deze ligt in de kluis van de huisarts.

 

Daarin leg ik mijn ‘wil’ vast: niet meer verder te willen leven indien bepaalde aandoeningen me zouden overvallen, waaronder dementie in een nader omschreven staat. Zo wens ik dus ook over mijn eigen verstandsverbijstering heen te regeren. Overigens: in dit geval vooral ter bescherming van mijn naasten, die ik mezelf als vol-dement persoon niet toewens.

 

Volgens Van Rijn kan dat niet en ik vrees dat de ‘euthanasiepraktijk’ dit ook zo gaat zien. “De actuele wens is als het ware ‘verdampt’.”

 

Het mag niet verbazen dat ik weer op zoek ben naar een middel ter beëindiging van mijn leven, op het moment dat ik nattigheid ga voelen. En er zijn natuurlijk ook andere defecten waar ik niet verder mee wil leven.

 

Staat en artsen brengen mensen zoals ik weer terug bij af.

Zie ook Sierksma’s Sequences over euthanasie: het stuk THE SHOOTIST

 

PS 16.1.16

Beter had ik kunnen zeggen: Sommige onderdelen van de staat brengen mensen zoals weer terug bij af. Te denken valt aan de politie die destijds de euthanasiearts in het Noorden des lands als het ware van zijn bed lichtte.

 

In de ‘nieuwe handreiking voor artsen’ van de Ministeries V en VJ staat nu dat euthanasie mogelijk moet zijn wanneer iemand van te voren heeft aangegeven dit in geval van ernstige dementie te willen. Peter van Rijn is hier, zoals boven aangegeven, tegen. Aleid Truijens in de krant van vandaag idem. Truijens bakt het echter bruin. Zij schrijft: “Niemand kan weten wat z’n toekomstig zelf straks wil.”

 

Ik hield haar voor intelligent, kon me vaak vinden in haar columns over onderwijs. Maar dit is kletskoek. Het gebundelde onderzoek naar dementie maakt een ding duidelijk: bij ver gevorderde euthanasie is van iemands ‘zelf’ niks meer over. Hij is verworden tot een repeterende breuk. Indien iemands nog adequaat functionerende ‘zelf’ dit van te voren al niet als conditie voor ‘zichzelf’ wenst, dient dat gerespecteerd te worden middels een uit te voeren euthanasie.  

 

Ter zijde – mijn overwegingen om mijn bestaan niet meer gerekt te willen hebben nadat serieuze dementie heeft toegeslagen zijn deze: 1. Het is een mensonwaardige toestand; 2. Ik wens zelfs mijn dierbaren in die toestand niet tot last te zijn. Iemand, niet compos mentis, is geen goed medemens meer.

 

PS 20/1/16

Met de laatste zin hierboven anticipeerde ik blijkbaar de duit die de Christenunie nu in het euthanasiezakje doet. Het betreft een stuk in de Volkskrant van 20.1.16, van de hand van Dik-Faber [CU] en Bruntink van het ‘vakblad Pallium’ [wat voor ‘vak’ blijft onvermeld].

‘Euthanasie bij dementie. Dat wringt’. Het wringt slechts voor wie krom denkt, en zoals gewoonlijk denken christenen bij het piekeren over ethische kwesties krom. Wat is het probleem van deze twee: ‘Hoe voorkom je dat het ongemak in de samenleving leidend wordt bij euthanasie’.  NB zonder vraagteken. Het klinkt als een instructie van hoger hand.

In de eerste plaats gaat het mij en mijn soortgenoten niet om ‘ongemak in de samenleving’. Ik zou niet eens weten wat dit precies is. Het gaat me om de vraag of ik al dan niet een ‘goed medemens’ voor mijn naasten ben. Ben ik van mening dat ik dit – eenmaal dement geworden en non compos mentis  – niet meer ben, dan leg ik dit vast in een verklaring die ik aan de naasten en aan mijn arts geef,  waarvan ik mag hopen dat die naasten en mijn arts deze nu in de letterlijke zin ‘laatste wil’ zullen honoreren.

Dat heeft dus niets te doen met hetgeen de Christenunie en het Vakblad aan de orde stellen: ‘Druk vanuit de familie om de laatste wil van vader of moeder in te willigen’. Met die arts en met die naasten is er immers bij vol bewustzijn over gepraat en zij hebben ingestemd met die wens.

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com