ZELFMOORD ZELFDODING EUTHANASIE

Gedurende de hele geschiedenis van de mensheid loert het gezag op wie er een einde aan wil maken.

De kerk namens God. Tenslotte zou deze het leven hebben geschonken – wie heeft dan het recht om zich er zelf van te benemen, toch? Pleegde je zelfmoord – een term van het geloof, nooit vergeten! – dan werd je een plekje op het kerkhof ontzegd.

De overheid namens Staat en Kapitaal. Uiteindelijk behoort elk lichaam tot de beschikbare arbeidsleger, werkeloosheid of niet. Welke persoon heeft het recht zich aan die arbeidsplicht te voltrekken. In veel landen werd over eeuwen zelfmoord – nu een term van de staat – een misdaad genoemd.

Langzamerhand burgert de term zelfdoding in. Erkenning van de autonomie van het individu op ten minste dat ene punt: het al of niet willen doorgaan met het eigen leven, dat alleen mijn leven is en van niemand anders.

Omdat zelfdoding voor nogal wat mensen die het willen een brug te ver is, ook omdat het voor nogal wat mensen praktisch onmogelijk is geworden – denk aan ouderen en zwaar zieken – werd euthanasie in het leven geroepen. Zelfdoding met hulp van anderen – een paradox, niettemin een begrijpelijke paradox.

Nog steeds blijven staat en religie gierig betreffende andermans leven. ‘De Pil van Drion’ wordt de mens nog steeds onthouden. Heeft iemand de toch al moeilijke en lange omweg naar de dood via euthanasie gevonden, dan kun je er donder op zeggen dat een supercommissie van staat, gaande over het leven van anderen, de procedure ‘onzorgvuldig’ vindt. Voor nabestaanden komt er zo nog een emmer staatsstront bij.

Je hoeft geen anarchist te zijn om dergelijke bemoeienis door ambtenaren, dominees en paters hartgrondig af te wijzen.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen
Bezoek ook: sierksmatwee.wordpress.com

KEUZESTRESS

Enige tijd geleden werd ‘keuzestress’ een vaag label genoemd. Het zou gewoon gaan om ‘besluiteloosheid’ [VK 23.11.13]. Alsof een verschil in benaming een verschijnsel verandert, dan wel wegpoetst.

Het overaanbod van goederen, studiemogelijkheden en partners kenmerkt de postmoderne wereld. Dit overaanbod wordt bepaald door twee factoren – een subjectieve en een objectieve.

Subjectief is er het ‘karakter’ dat in de afgelopen generaties van elk twintig jaar in toenemende mate is bepaald door ‘autonomie’ en ‘individualiteit’ [het ligt veel complexer, maar dit is een blog]. Dat zijn de noemers die opvoeding en scholing gingen typeren.

Objectief is er het feitelijke overaanbod aan ‘verschillende’ goederen, studies en partners. Enerzijds is daar een op consumentisme draaiende economie die wordt gespiegeld in een populisme dat haar ‘programma’s’ laat bepalen door meningssondering. Anderzijds is er het systeem van communicatiemedia dat ons confronteert met deze veelheid.

In de trein zit een stel dat zichtbaar uitgaat. Haar mobieltje gaat over. Ze begint lang en verliefd te praten met een andere jongen aan ‘de lijn’. En besluit terplekke om die avond toch maar met die ander uit te gaan. Jongen hier kapot. Zij straks met het zelfde probleem als voorheen – was hij toch leuker geweest dan de nu verkozene?

Postmodern ben je voordurend waar je niet bent en niet daar waar je bent. Dit is zelfs meer dan keuzestress – het is een uitholling van het ‘karakter’ of de ‘persoonlijkheid’. De postmoderne mens krijgt in toenemende mate een ‘leeg Ik’ en behoeft daarmee steeds meer een ‘Pantzer Ik’. Teneinde ‘er te zijn’.

8.12.13