Daar gaan we weer: kunstgeleuter als alibi voor een nieuwe opzet van een museum. We zagen het al bij Het Stedelijk in Amsterdam, waar Koolhaas zijn staal sleet aan Ruf en daarvoor een nieuw verleidelijk ‘concept’ inzette. BASE: een nieuwe manier van het ‘tonen van de collectie’; de toeristen kunnen er lekker snel daarheen rauzen; is daarmee de ‘congestie’ van de rijen wachtenden ook een beetje opgelost.
Nu weer het Frans Hals Museum in Haarlem. Niet alleen krijgen de ‘locaties’ een nieuwe naam, dit ter viering van het ‘huwelijk’ tussen Het Frans Hals Museum een De Haarlemse Hallen: ze gaan Hof en Hal heten! Wow… Ook wordt deze reorganisatie gevierd met een nieuwe aanpak van het tentoonstellen.
“Je moet een bug leggen tussen verschillende eeuwen. We houden kunst niet netjes binnen een apartheidsregime”, aldus Directeur Ann Demeester. [Let op die dubbele nn in haar voornaam]. Dus wat doet Ann? Ze ‘denkt gedurft’. “Meer dan dertig kunstenaars zijn uitgenodigd om in de locatie Hof en Hal een subjectieve, eigenzinnige herinterpretatie te geven op het werk van Frans Hals.” [Zeker, zo staat het in Het Parool van 10.3.18]
Ook mag Antoon Erftmeijer “een soort Wunderkammer” maken “met allerlei voorwerpen uit de collectie die een verbintenis aangaan met een schilderij van Hals.” Help!!!
Dit soort geouwehoer als nieuw en gedurfd denken aan de man te willen brengen, is al een gotspe. Jaren geleden presteerde Rudi Fuchs in het Amsterdams Stedelijk het al om een ‘tentoonstelling van Fuchs’ te organiseren, Coupletten, waarin hij, uiteraard zeer eigenzinnig, willekeurig schilderen tegenover elkaar plaatste die dan natuurlijk een verbintenis aangingen… Vond internationale weerklank.
Maar Koolhaas was hem toch voor. Al tijdens zijn Amerikaanse verblijf ontwikkelde hij zijn Fuck Context! gedachte: In New York kon je goed zien, hoe “de stad een mozaïek van episoden wordt, elk met een bepaalde levensduur…” “Daardoor wordt de preoccupatie met context zinloos. Het simpele feit dat een gebouw in een stad staat, samen met andere gebouwen, garandeert dat het deel van die stad wordt.” Kortom: Alles staat altijd in de juiste context. Het enige echte probleem met steden is – jawel – “het oplossen van de verkeerscongestie.”
Dus kun je doeken uit verschillende eeuwen spannend naast elkaar ophangen, en voorwerpen een verbintenis laten aangaan met een doek van Frans Hals. Vooral spannend! De Anns van deze wereld gaan een verbintenis aan met de Fuchsjes en de Koolhaasjes.
Je mag hopen dat er straks met een stopwatch wordt gemeten hoe snel een bezoeker alweer uit het museum is verdwenen.
Sierksma 11.3.18
Sierksma's Sores 