Hoe ouder, hoe minder vaak onthutst. Maar toch sta ik bij het lezen van mijn kranten nog regelmatig versteld van het onbenul en de onkunde van krantenschrijvers.
In het Parool [11.11.17] staat een artikel met als titel De prijs van het recht op wapenbezit, een analyse van de oorzaken van de vele en massale schietpartijen in The States. Een onderkop vat het hele artikel samen, makkelijk dus voor uw blog-schrijver:
“Niet de cultuur of maatschappelijke spanningen, maar het duizelingwekkend hoge wapenbezit onder Amerikanen verklaart het grote aantal dodelijke schietpartijen in de VS.”
Onmiskenbaar geschreven in de lijn van de beweging in de VS om het wapenbezit in te tomen. Die doet voortdurend een manhaftige poging om de propaganda en de lobbyisten van de National Rifle Association te bestrijden, tot nu toe tevergeefs. De NRA gunt Amerikaanse Senatoren en Kamerleden grote bijdragen voor hun verkiezingskas, onder de voorwaarde dat ze tegen het bemoeilijken van wapenaankopen stemmen.
De hoofdstelling van deze NRA luidt:
“Het is niet het wapen dat mensen doodt, het is de vinger die de trekker overhaalt.”
Dit logomagische spelletje met de betekenissen van het werkwoord ‘doden’ is mateloos irritant. Het doet een denken aan het antwoord van bankovervaller Loetje op de vraag van zijn geestelijke verzorger, waarom hij weer eens de bank heeft beroofd: Omdat daar het geld zit! Je kunt met taal alle kanten op.
Toch is er een probleem met het tegenverhaal zoals nu weer verwoord in het Paroolartikel. Alleen all het woordje ‘recht op’ in de kop had de journalisten Fischer en Keller moeten doen stilstaan bij de eigen onzin die ze de lezer willen verkopen. Zijn immers het recht en de wet samen niet een cruciaal onderdeel van de cultuur van een natie? Een meerderheid van de Amerikanen gelooft dat zelfverdediging een groot voorrecht en dus een recht is…
Hun conclusie – “de enige verklaring voor die schietpartijen in Amerika is het hoge aantal vuurwapens”- is kul. In het eigen artikel voeren de twee nota bene gegevens op die hen tegenspreken. Een Amerikaan blijkt 300 keer zoveel kans te maken om door wapengeweld c.q. een ongeluk met een wapen om het leven te komen, dan een Japanner. “Het wapenbezit in Amerika is 150 zo hoog als in Japan.” Dan hoef je toch geen groots statisticus te zijn…
Maar afgezien van goochelen met cijfers en woorden zijn er de volgende elementaire historische gegevens:
1. Amerika is een natie die uit geweld is geboren: het moordde de oorspronkelijke bewoners, de indianen, uit en met hen miljoenen bizons; een dergelijke genese laat verstrekkende sporen na in ‘de cultuur’;
2. In het land is een bedenkelijk aantal extreme sekten aanwezig, elk met een conservatief anarchistische inslag, gericht tegen de nationale staat. Het leverde tal van gewelddadige scènes op;
3. Amerika ziet zich als de politieagent van de wereld; het leverde hen een hoeveelheid veteranen op met een oorlogssyndroom van heb ik jou daar; nogal van de ernstige massaslachtingen werden en worden door hen aangericht;
4. Je moet stekeblind zijn om voorbij te gaan aan de beschietingen van kleurlingen door politiepersoneel, waarvan is vastgesteld dat een fiks percentage raciaal bevooroordeeld is; meer algemeen is er interraciale angst onder veel Amerikanen uitmondend in argwaan tegen de vreemde, anders gekleurde medemens.
The States bevat een gewelddadige cultuur met een bedenkelijk aantal zotten – en inderdaad een onverkwikkelijk aantal wapens in privaat bezit. Het is duidelijk dat het verhogen van de drempel van de wapenaanschaf en een reeks andere maatregelen, het liefst direct gericht tegen de wapenproducenten, de kans op massale schietpartijen stevig zou beïnvloeden. Maar daarmee zeggen dat “de enige verklaring” voor die massaslachtingen “het astronomisch hoge aantal vuurwapens is” blijft onzin.
Sierksma 12.11.17
Sierksma's Sores 