Tijdens de ondervraging van Lance Armstrong door O. Winfrey werd ik al niet helemaal lekker. Niet zozeer van Armstrong zelf, als wel van haar rol als biechtafneemster.
Tijdens het bekijken van de openbare ‘bekentenis’ van Michael Boogerd werd me opeens duidelijk waarom. Verschillende keren vroeg de journalistinquisiteur of Boogerd nu maar eindelijk eens op de proppen wilde komen met de namen van ploegmaats, begeleiders en artsen die ook ‘geslikt’ zouden hebben.
McCarthy, Nixon – en al die andere communistenvreters, de Amerikaanse heksenjagers van de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Ze deden niets anders. Elke ondervraagde was op zich niet zo belangrijk, maar een ‘bekentenis’ leverde onmiddellijk de volgende klemvraag op: En wie waren er nog meer aanwezig op die partijvergaderingen, wie waren er ook lid van een cel? Vroeger kreeg een heks een kledingextraatje – rondlopen in iets opzichtigs. Tegenwoordig nemen ze een sporter zeven Gele Truien af.
Dat verschrikkelijke genoegen in het afgedwongen klikken door anderen! Zelfingenomen herbevestiging van het eigen gelijk. Reinforcded dogmatism.
Journalisten die zich bezondigen aan dit soort ondervragen en het een interview durven noemen moeten maar eens serieus geïnterviewd worden.
9.3/2013
Sierksma's Sores 