Sinds ik voor het eerst hoorde dat de Nazi’s over rassenschande klaagden, is elk gevalletje dat ik daarvan registreer een bron van groot genoegen. Het grote aantal ‘gemengde’ huwelijken, vooral in Frankrijk, prima! En dan heb ik het niet over ‘twee geloven op één kussen’, met die bekende duivel ertussen. Al vind ik zelfs dat een opsteker.
Lees ik over ons DNA, waarin ‘door de moderne mens een paar procent Neanderthalergenen wordt meegedragen’ [VK1.11/17], dan word ik vanzelfsprekend gelukkig. Elk teken van gebrek aan raciale zuiverheid is bemoedigend. Het zijn de puriteinen die raszuiverheid nastreven, ook als elk onderzoek aantoont dat zoiets blijkt uitgesloten.
Of die zuiveraars zoeken het een treetje lager, ook al zingen ze dan vaak het bekende toontje hoger. Ze beginnen te leuteren over ‘nationale’ zuiverheid, ‘onze christelijk-joodse waarden’ of het verplicht aanheffen van het Wilhelmus op scholen, dit elke morgen en het liefst met de rechter hand op het hard zoals ze het in Amerika doen, de blik plechtig gericht op het nationale dundoek.
Viespeuken vind ik ze, deze Wildersjes, Bumaatjes en Baudetjes, terwijl zij mij natuurlijk een viespeuk vinden. Ik heb immers drie rasonzuivere kinderen van een Indische moeder. En mooi dat die zijn – daar kan ik zelfs niet tegen op, ook hun beeldschone moeder niet: rasbastaarden (zoals de tegenpartij hen noemt) zijn meestal een stuk fraaier dan de genetisch zogenaamd onvermengde medemens.
Daarbij heb ik nog nooit van mijn leven het volkslied gezongen en kijk al gruwelend naar totaalmalloten op de tribunes, die tijdens wedstrijden van het Nationale Elftal de hymne brullen en zijn uitgerust met oranje garnituur, variërend van piepschuimen klompen voor hun kop tot oranje Gullit-krullen.
Van de laatsten weten we nu dat zelfs in hen wat Neanderthaler genen verstopt zitten. Het mensenras is nog niet verloren, zelfs als er in deze postmoderne tijden veel met ons mis gaat.
Sierksma 1.11.17
Sierksma's Sores 