Het staat nu eindelijk wetenschappelijk vast. Wanneer een hond je vol begrip aankijkt, heeft hij ook vol begrip en toont dit. Althans, begrip van jouw emoties.
Daarmee is de hond opgenomen in de postmoderne hemel van de emotie-industrie. Je schaft hem aan als viervoetige medemens – die benaming ooit van mij een geintje, nu opeens zijn juiste titel.
“Dit verklaart, aldus Catholijn Jonker van de TU Delft, waarom de hond zo’n geslaagd huisdier is.” [VK 13.2.15] Ook dit ’geslaagd’ past wonderwel in ons utilitair-narcistische postmoderniteit. Een hond moet je kopen. Geen kat – die presteert emotioneel onvoldoende.
Niet alleen wordt je nu in je verkeersbewegingen gadegeslagen door allerlei poortjes, door de CIA middels big data en door wie of wat dan ook door wat ook maar – binnenshuis houdt ook nog eens de interactieve voice controlled Samsung TV je gesprekken bij en Big Brother Dog registreert al je emoties.
Ooit noemde ik dit eens postmoderne zelfgewilde paranoia – de behoefte om voortdurend te worden gezien en gehoord. Ook, wanneer je daar dan weer tegen in opstand komt. Raar volkje tegenwoordig.
Bij ons zijn juist de katten heer en meester. Over zichzelf – niet over onze emoties. Of juist weer wel – ze sturen mijn liefde en zorg steeds weer hun kant op. Maar ze zijn te dom om dit te registreren als… liefde en zorg.
De kat is de liefste en de domste. Een hond zou ik wel willen hebben op de Franse campagne – lekker buiten rennen, achter ratten en koeien aan. Geen tijd om mijn emoties te registreren.
Bevalt u dit blog, stuurt het aan vrienden en kennissen
Bezoek ook: sierksmatwee.wordpress.com
Sierksma's Sores 