Wat graag had onze verscheiden ZKH de Prins zich Bernhard de Roy van Zuydewijn willen noemen. Tenslotte is Edwin niet alleen een gestudeerd man, hij is ook nog eens gepromoveerd aan een Oxford college. Los van de kwaliteit van zijn proefschrift, waarover me niets bekend is, is hij zo getiteld op een wijze waaraan de Prins niet kon tippen.
Op een foto zie je Bernhard in zijn ‘werkkamer’. Hij telefoneert. Wellicht het enige dat hij er deed. Op de achtergrond zie je zo’n met kostbare, doch nimmer geopende ‘oude’ banden gevulde boekenkast. Tot nu toe vond ik in interviews en wat dies meer zij geen verwijzing naar de leesvaardigheid van de Prins. Lezen was hem vast en zeker niet snel genoeg.
Zou het pure kinnesinne geweest zijn dat Bernhard de Roy door een of andere geheime dienst liet ‘natrekken’, een officiele speurneus die we er in dit kikkerland op na houden? Gewoon bang, om iemand in de familie te krijgen die hem onder de tafel kon lullen? Corpsballen onder elkaar, zeg maar.
We mogen zeker niet vergeten dat Bernhard waardering had voor Hitler, een beetje zoals de VVD’er Van Baalen dit had voor Glimmerveen – ook al een dubieuze voorkeur. Bernhards fameuze brief aan de Führer eindigde met “Met uitdrukking van mijn oprechte verering en de hartelijkste en beste wensen voor de Rijkskanselier.” Was getekend: “Ihr sehr ergebener Bernhard Prinz Zur Lippe-Biesterfeld.”
Uitgeverij De Verbeelding gaf in 2005 een chique boek uit over onze KH – katernen, prachtpapier, een harde band. The works! Wat opvalt is de matige kwaliteit van de door Bernhard zelf genomen foto’s. Dit lijkt hij te hebben willen compenseren door zich met regelmaat met een camera in de hand te laten fotograferen. Die voorkeur voor camera’s kan ik maar niet los zien van de drang om Edwin de Roy van Zuydewijn te laten ‘natrekken’. Bernhard – een soort gluurder.
Hij was het type branieschopper met mazzel. De Tweede Wereldoorlog was zijn godsgeschenk, zo kon hij opeens die militair worden in zo’n operette-uniform. Argentinië was nooit ver weg. Misschien daarom die waardering voor Hitler… Altijd de jongen van de snelle auto en de nog snellere vliegtuigen. En waar heb je die in zulke groten getale als in een serieuze oorlog!
Na die oorlog kon hij er geen genoeg van krijgen – ging wat rommelen bij Lockheed. Nog steeds de branieschopper. Je ziet de man met zonnebril en al de burelen van deze vliegtuigfabriek binnenmarcheren en op hoge toon, maar met een gulle lach zijn zegje doen. Vanzelfsprekend in uniform. Toen hem dat tenslotte werd afgepakt knapte er iets in de man.
Omdat er voor hem in de oorlog als strijder weinig eer viel te behalen, liet hij het vliegtuigje waarin hij leste maar fotograferen. Zelfs nadat hij ermee crashte en over de kop sloeg. Dus toch een oorlogsheld!
Posthuum medelijden heb ik met Koningin Juliana.
9.12.13
Sierksma's Sores 