Al vaker wees ik er in een blog op hoe de postmoderniteit zich kenmerkt door het neerhalen van het delicate scherm tussen openbaar en privaat. Tot pak weg 1980 tekende dit gordijn nog ons sociale leven.
Ongetwijfeld zijn de zogeheten ‘sociale media’ hiervan een belangrijke oorzaak. Alles, maar dan ook alles wordt tegenwoordig gezien, bewaakt en getoond. En de postmoderne mens wil dit ook. Het gaat om een soort gewenste paranoia, het verlangen om in het oog van de ander te verkeren en aldus te… bestaan.
Noem het de invasie van onze privacy door het openbare. Het omgekeerde is daarmee natuurlijk ook het geval. Openbaar en privé, het werden communicerende vaten.
Een voorbeeld van zo’n inval van een private aangelegenheid in een openbare ruimte trof ik aan tijdens een herfstwandeling door de Engelse Tuin van Elswout, vlak bij Haarlem. Daarin werden fraaie bankjes geplaatst, mooi van vorm en van een goede kwaliteit.
Geabsorbeerd door de beginnende verkleuring van de bomen viel me niettemin een volgend bankje op. ‘Er is iets mis’, denk ik; of zoals mijn vrouw het zo mooi formuleert: ‘De horizon klopt niet’.
Dit zag ik in de verte:
Dat er iets niet klopte wist ik direct – wat, dat wist ik nog niet. Maar dichterbij gekomen blijkt de horizonvervuiling in dit geval een geelkoperen plaatje dat stevig op de bank is bevestigd.
Het is als met emotietelevisie. Geen programma kan het meer stellen zonder huilende mensen, hilarische mensen of mensen in enigerlei opgewonden staat – of het nu om een zogeheten ‘nieuwsprogramma’ gaat, dan wel om een op ‘emo’ mikkende uitzending. Gewone mensen – het wordt uitzonderlijk.
In dit geval worden we midden in de openbare ruimte van Elswout met onze neus op het wel en wee van ene Cor en ene Wim gedrukt. Wat mij kunnen ze, om het eens emotioneel en platvloers te formuleren, de pot op.
Sierksma, 23.10/2016
Sierksma's Sores 