Er is een studie uitgekomen over de vleselijke banden tussen Hollandse meisjes/vrouwen en bezettende Duitse soldaten.
Laura Fahnenbruck toont volgens de Volkskrant [4.11.15] aan, dat de Duitse bezetter contacten tussen de seksen van beide nationaliteiten aanmoedigde. ‘Onze vrouwen golden als goede kandidaten voor een kansrijke verbintenis’. Het omgekeerde vonden de Nazi’s van Franse vrouwen: Die zouden ‘geraffineerd en potentieel gevaarlijk’ zijn.
Arme moeder van me. Ze was koerierster en getrouwd met een verzetsman – dat kan als Hollandse betrouwbare vrouw toch niet, dan ben je immers kansrijk voor een Mof! Wellicht schuilt mijn vergissing in het feit dat ze Friezin is. Maar ook dan: De aanmoediging van hogerhand van Duitse soldaten om het met Nederlandse vrouwen te doen betrof de veronderstelde rasverwantschap. Die gold ook zeker Friezinnen.
Nu hoeven we ons in dit schrijven niet te laten leiden door fascistische vooroordelen. Het is bekend dat fascisten van zowel Duitse als Italiaanse origine weinig ophadden met het intellect of met de ‘dociele aard van de vrouw’. Ze dienden als fokvee voor een verondersteld Herrenras – of dit nu blank Duits, dan wel gekleurd Italiaans was.
Interessanter is het, dat ondanks deze denigrerende benadering de vrouwen zelf massaal vielen voor het uniform en voor de ‘viriele uitstraling’. De feministe Macciocchi heeft min of meer aangetoond dat zonder de vrouwenstem Mussolini het niet gered zou hebben. Scola’s film Una giornata particolare lijkt erop gebaseerd. Bij Herr Hitler zou ik aan zo’n stelling twijfelen…
Zijn zulke verbintenissen verwerpelijk? ‘Zedenverenigingen van meestal christelijke signatuur’ vonden van wel [VK idem]. Hun bezwaren golden echter niet het politieke aspect van deze bedcollaboratie, maar onder andere syfilis en de ‘moderne’, dat wil zeggen buitenechtelijke seksuele moraal.
Voor een waarachtig ongelovige lijkt het politiek-ethische aspect echter interessanter. Dit werd uitgelicht in de film van Resnais, Hiroshima mon amour, waar het verschijnt in zowel de Japanse als in de Europese context. Hier in Frankrijk, in Nevers – de liefde tussen een bezetter en een lokaal meiske. Ik leg even nadruk op ‘liefde’. Zonder twijfel zal het verwerven van kledij en nylons heel wat vrouwen meer hebben verleid dan die uniformen. Maar vaak was er verliefdheid in het spel.
Verdienden die vrouwen het om na de oorlog door hetzij ‘het verzet’, hetzij ‘boze burgers’ als ‘moffenhoeren’ wreed aan de schandpaal te worden genageld – dit, door hen in het openbaar kaal te scheren en uit te kleden?
Ik denk van niet. Is er geen landverraad in het spel, dan geldt me dunkt ‘Baas in eigen buik’.
In tegenstelling tot een extreme versie van het feminisme die ‘het persoonlijke’ beschouwt als ‘politiek’, beschouw ik het tedere scherm tussen het openbare en het private als een groot goed. In de Moderniteit hing dat scherm er nog, alleen de gruwel van een oorlog haalde het tijdelijk neer. Daarna werd het weer opgehangen, althans in Europa waar het erotische wel en wee van politici geen invloed had op hun politieke carrière. Men denke aan Mitterrand die niet wegens zijn maîtresse werd achtervolgd door paparazzi (waar dit wellicht wel had moeten worden gedaan wegens zijn dubieuze oorlogsverleden…)
Intussen reet de Postmoderniteit dit scherm uiteen, intussen werd al het private openbaar en vice versa. Wat de oorzaken hiervan ook zijn, je kunt dat extreme feminisme als de uiteindelijke overwinnaar uit de seventy’s beschouwen – ook als ze nu, met minder succes, de minder fijne kanten van die kortsluiting aan de kaak willen stellen.
BEZOEK OOK MIJN ANDERE BLOG sierksmatwee.wordpress.com
Sierksma's Sores 