Ai, het adembenemend fraaie van het tijdloze!
Iets in mij staat stil bij het aanschouwen van een opname van een fossiel van 45 miljoen jaar oud. Want dat is het: ‘aanschouwen’, niet: slechts ‘bekijken’.
45 miljoen jaren jong
Het beestje heeft nota bene een naam. Voor de eeuwigheid werd het vastgelegd door opname in lava gesteente, waarbij vergeleken een foto-opname niks is. Het is een snuitkever, een soort die er nog steeds is dankzij een ‘flexibel dieet’ dat we omnivoor kunnen noemen en dankzij zijn reislustige aard. Zint het ze ergens niet, dan vertrokken en vertrekken naar beter.
Je snapt het wel een beetje, die ‘top’ van het ministerie van Veiligheid en Justitie – kijkt met ‘dedain’ naar‘ het politieke bedrijf, vindt dit te wispelturig’. [VK 21.3.15] Ook verschijnt met deze kever in beeld onze wereld met haar ‘volatiele markten’ als wel erg vluchtig en veranderlijk. Een mens zou er zenuwachtig van worden – en dat doet hij ook.
Een soortgelijk contact met het sublieme, dit maal het verhevene in een geheel andere vorm – het onaanraakbaar andere en eeuwige – ervaar ik bij het zien van dit beeld:
Verbranden van ivoor
Zes ton ivoor – hele slagtanden, ook snuisterijen en wellicht verpoederd ivoor dat voor sommige mannen als afrodisiacum geldt – staat hier te branden. Ergens op een veldje in ver Ethiopië.
Je beseft wat de autoriteiten met dit gruwelbeeld willen bereiken. Aan al die ellendige stropers die op olifanten jagen om die beesten, ontdaan van hun tanden, ergens te laten doodbloeden het signaal geven: Ivoor dat jullie hebben buitgemaakt is niks waard!
Maar – ai, ai! – een lange evolutie, waartoe misschien wel werkelijk, maar ten minste toch symbolisch die schattige snuitkever heeft bijgedragen, kwam uit bij dat heerlijke, grote dier: De Olifant.
En een andere loot van de evolutie, een miezerig klein wezen genaamd ‘mens’, slaagt erin om in nog een decennium die olifanten uit te roeien. Om gewin. Geld is van die hele evolutie wel de grootste gruwel, lijkt het.
Als ik niet oppas, eindig ik nog als die malloot van een Tolstoj die het in een kaftan zocht bij ‘de eenvoudige boer’, nog Romantisch ‘onaangetast’ door kapitaal en stad. Heette het.
Zo verscheuren deze beelden mijn ziel – een substantie, in het bestaan waarvan ik ook al niet geloof. Faust in gedachten, zeg maar.
Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen
Bezoek ook mijn tweede blog: sierksmatwee.wordpress.com
Sierksma's Sores 