LINKS TEGEN “RECHTSE VLOEDGOLF”

Steeds vaker hoor ik om me heen, of lees ik recent in krantencommentaren, dat een ‘links verbond nodig is tegen de rechtse vloedgolf’. Vandaag weer een stuk van de hand van de veelal scherpe en ook helder schrijvende historicus Von der Dunk. [VK 26.3.18]

Eerst even wat betreft de titel. Sinds mijn lezing van Karl Marx, ben ik allergisch voor natuurmetaforen die worden toegepast op sociale, politieke en economische verschijnselen. Marx leerde me dat het kapitalistische Spiel met mijn zinnen en met mijn gedachten aan het goochelen, en ervoor zorgt dat een reeks economische crises lijken op een serie natuurrampen – iets dat met ’s mensen doen en laten niets van doen heeft. Een misverstand.

Zo zint me die term vloedgolf van Von der Dunk niet, toegepast op Alt Right. Het doet een beetje denken aan die andere ‘denker’, die hij met mij verafschuwt: Wilders. Die had het destijds over een tsunami van immigranten die over Europa spoelde. Aan die natuurmetaforen heb je niks, wil je begrijpen wat er aan de hand is.

Von der Dunk is meestal juist goed in het begrijpen van wat er aan de hand is. Zo stelt hij, met anderen voor, om wat er rest van de PvdA met Groen Links en de SP te verbinden. Doe je het niet, dan “helpt ook Klavers winst ons bitter weinig.”

Maar Klavers winst helpt ons sowieso bitter weinig. Groen Links is het toon-voorbeeld van de postmoderne transformatie van de partijvorm in de bewegingsvorm: de nieuwe generatie surft mee op modieuze trends, mede dankzij Jopi popi meet ups, ‘doet een tijdje ergens aan’ – en is dan weer verdwenen. Dat oud-D66ers Groen Links aan een overwinning hielpen, en dit juist in wat vroeger Yuppenland heette, zegt al voldoende.

Maar gesteld dat we Von der Dunks advies opvolgen: beter aansluiten bij de spagaat waarin etnische minderheden zitten [eigen culturele achtergrond, wel sociaaleconomische belangen die ze delen met hun medelanders]; radicaal afstand nemen van het ‘marktdenken’ en de ideologisch uitverkoop van Links aan VVD en D66; aansluiting vinden bij de nog steeds sociaalbewogen linkse vleugel van het intussen ver-oerrechtste CDA, onder leiding van de het Wilhelmus joelende Buma et cetera… Gesteld dat we hierin slagen, kortom een nieuwe linkse partij weten te formeren, en geen beweging:

Dan is er een kink in deze kabel waarop al deze sympathieke plannen stuklopen [vreemde vergelijking, a la]. Dat is het totaal verval in de Postmoderniteit van niet alleen die partijvorm, maar vooral ook van de vakbondsvorm. Mijn stelling: zonder omvangrijke nationale vakbonden die een gelijkwaardige partij zijn in het overleg tussen staat, kapitaal en werkende massa’s, is zoiets als een vernieuwde sociaaldemocratie uitgesloten.

En deze nieuwe versterking van zo’n vakbeweging zie ik niet komen. Hooguit is er nog een kans op wat anarchosyndicalisme en wat shop steward achtige oplossingen [kortom: het Franse model, dat niet functioneert; en het Engelse model, dat niet functioneert].

Kortom: ik ben een zwartkijker, die de herleving van de sociaaldemocratie als utopie beschouwt. Zal dus Alt Right gaan winnen? Niet uitgesloten. Maar zeker zal het kapitaal vrijer spel krijgen dan het ooit al kreeg.

Sierksma 26.3.18

VOLKSKRANT EN VERKIEZINGSSTRATEGIE

Tja, u zult zeggen: Natuurlijk heeft die Volkskrant een strategie – meer abonnees krijgen, de grootste krant van Nederland worden. Kan zijn, maar dat is dan een slechte strategie, want wie de grootste krant van Nederland wil worden, moet wel even bedonderd en vunzig zijn als de Telegraaf.

Maar wil de Volkskrant dit, dan moet toch een andere tactiek worden gekozen dan de huidige. De artikelen zijn inderdaad veelal slecht, dus daar is men op de goede weg. Maar het is allemaal niet direct genoeg. De Telegraaf maakt in elk geval de politieke tegenstander uit voor vullis. De Volkskrant lijkt het te moeten hebben van doodzwijgen.

In het stuk Uw Signaal aan het Kabinet wordt duidelijk gemaakt dat ‘uw signaal’ geen signaal kan zijn. Wie dit kabinet wil doen vallen zou moeten stemmen op PVV, SP, PvdD of 50Plus. Echter: ‘Uw stem heeft geen direct effect’. Nee, haal je de koekoek – zo’n stem kan immers niets anders zijn dan een proteststem. Protesteren is geen strategie.

Wie het gehad heeft met dit kabinet – ik hoor bij hen – wil hooguit een duidelijk signaal geven. De laatste twee decennia stemde ik PvdA – met tegenzin, maar desalniettemin. Toen door Bos en consorten – via politie kwartetten met de VVD – uitverkoop werd gehouden van de vitale onderdelen van de politiek (gezondheidszorg, arbeidswetgeving, onderwijs) was mijn eerste minimale enthousiasme over dit Paars verdwenen.

De val van dit kabinet zou ik toejuichen. Dit bereik je inderdaad niet door te stemmen op PVV, de SP, de PvdD of 50Plus, maar door je voorkeur te geven aan de enige andere serieuze linkse partij: Groen Links.

Laat die nu in de Volkskrant-waaier van ‘strategische stemmen’ slechts twee keer en ook nog eens tussen haakjes voorkomen! Doodgezwegen. Ook zie je van vrijwel alle oppositiepartijen een gefotografeerd Lijder met een passende kreet – niet van Groen Links.

De enige partij waarvan groei in de Eerste en Tweede Kamer de PvdA ‘innerlijk’ pijn kan doen is nu net Groen Links. Verlies aan die andere vier wordt bij de ‘socialisten’ begrepen als ‘verkeerde campagne gevoerd’. Groei van serieus links betekent voor de PvdA-top wel iets – dat is een teken aan de wand.

Je mag hopen dat een crisis in de PvdA voert tot de val van dit kabinet, maar ook tot het overwegen van de vorming van een nieuwe, grote linkse partij – met daarin zeker Groen Links.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn tweede blog: sierksmatwee.wordpress.com

DIBI’S SAPJE

Het is weer eens raak. Ik ben even in Frankrijk en hier breekt de politieke pleuris uit. Gelukkig hielpen krantenknipsels me daar uit de brand. Gelukkig zorgde een verprutste voet dat ik weken eerder terugkwam dan gepland…

Het toch al kleine clubje van Groen Links maakt zich steeds kleiner – dit in meer dan een opzicht. Het decimeert zichzelf door op een blamerende wijze om te gaan met eigen leden en eigen verkozen parlementariers. En het kleineert zichzelf door in zee te gaan met partijen die het anders voor hebben met Nederland dan Groen Links dit steeds had.

Alle sores van Kunduzaccoorden, Dibisapjes et cetera worden steeds weer vertaald in psychoblubber. Sap geeft keer op keer inkijk in haar innerlijkste innerlijk, waar het toch om argumenten voor standpunten zou moeten gaan. Kandidaten voor het voorzitterschap worden afgeserveerd dan wel aangeprezen om hun hoogstpersoonlijke eigenschappen, niet vanwege de standpunten inzake crisis en crisisafwikkeling.

Samson – de enige die ter linker zijde inhoudelijk bezwaren heeft geuit tegen het een-tweetje tussen VVD en Groen Links, de SP laat ik er even buiten – wordt aangevallen op zijn persoonlijkheid, op zijn onstuimigheid, zijn kordaatheid en wat niet meer. Wel beseft hij dat elke percentage in de europese economie sociaal van aard is en geen natuurgegeven. Net zo min als een crisis in onze kapatalistische wereld een tsunami is. Sap en haar Groen Links zijn de slaafjes geworden van dit soort als natuurgegevens gepresenteerde cijfers, terwijl nota bene  in zoet Frankrijk een president in de maak was die het eens is met Samson.

Eindelijk is er op afzienbare termijn een mogelijk door socialisten geregeerd Europa mogelijk. In Engeland kregen bij de gemeenteraadsverkiezingen de Conservatives knap klop. In Duitsland groeit de aversie tegen het CDU. Binnen enkele jaren kan het roer wellicht om. Weg met de economisten die vanuit Brussel, en gesteund door alles wat rechts is, Europa opzadelen met ‘onomstotelijke financiele vereisten’!

En wat doen de Saps en de Dibi’s? Ze debatteren over louter Hollandse aangelegenheden en over hun diepste innerlijk en hun leiderscapaciteiten. En pikken die 3% als onvermijdelijk natuurgegeven.