DE DEMMINK AFFAIRE 1: CORPSBALLEN IN UNIFORM

Nee, ik ga het hier niet weer hebben over de VVD’er Van Baalen en diens malle legeruniformpje waarin hij graag voor soldaatje speelde; dus ook niet over diens vroeger oerrechtse sympathieën. Natuurlijk werd deze provinciaal uit Krimpen aan de IJssel in Leiden lid van het Leidse studentencorps Minerva; natuurlijk werd hij zelfs voorzitter van die malle uniformenclub ‘de Koninklijke Leidsche Studenten Vereniging tot Vrijwillige Oefening in den Wapenhandel, Pro Patria’. En natuurlijk was hij zo’n bal in dat uniform.

Vandaag gaat het me even om een ander uniform, al blijft het gaan over het Leidse Studentcorps Minerva. Mijn sociologische interesse in uniformen is groot, vooral wanneer lieden die pretenderen voor intellectueel te studeren deze uniformen dragen. Uniform en vrij denken gaan nu eenmaal nooit samen.

In de krant van vandaag [VK 1.3.14] staat bij een artikel over Joris Demmink een foto. Deze Demmink was ook een provinciaaltje, dit maal uit Hilversum – en, welzeker, lid van hetzelfde Leidse Corps. Zijn eventuele pedofiele escapades doen er in deze blog even weinig toe, als de infantiele voorkeuren voor het ongebroken geweertje en het uniformpje van Hans van Baalen. Trouwens ‘uniformpje’? Die man had wel een paar extra ellen stof nodig, zou je zeggen.

Het gaat me om die Corpsballen en hun burgeruniform. Behalve een veelal hautaine trek rond het smoel droegen en dragen Leidse corpsballen welhaast overal een bierglas in de hand en/of een jacquet, dan wel burgerpakken die evenveel gelijkenis met elkaar vertonen als die jacquets. Het bierglas werd door vele ballen, in de tijd dat ik in Leiden studeerde, in het linker borstzakje gedragen – vol.

Die bierglazen en die grijns van branie – goed zichtbaar op de foto – drukken een houding uit die me abject is, een houding van superioriteit die, nog studerend, al helemaal nergens op is gebaseerd. Hoe provincialer trouwens en hoe meer van een niet-gestudeerde dan wel niet-intellectuele komaf, des te intenser dit uniformgedrag en dat irritante accent.

Het kakaccent van de Leidse corpsbal doet je soms vermoeden dat de schepper bij sommige van zijn producten aars en mond van plaats heeft verwisseld.

Als megalomanie de resultante is van een bepaald soort opvoeding en training plus een later milieu van machtsuitoefening, dan lijkt een Demmink daarvan een mooi voorbeeld. Maar als gezegd, over hem in dit blog even niks. Ik overweeg slechts die krantenfoto – niet te reproduceren omdat de poppetjes erop te klein zijn.

Tijdens mijn laatste studiejaar opende het Corps de poorten van de pas vernieuwde sociëteit voor niet leden zoals ik. Er werd een debat gehouden over Amerika, we waren welkom. Mijn uiterlijk was in die dagen niet geheel conventioneel, in elk geval droeg ik nooit een stropdas – het woord zegt al genoeg. Terwijl ik de grote trappen van Minerva naar boven opging, kwamen een drietal onmiskenbare ballen net naar beneden. Een ervan zei tegen me: “Gut, Kèrel, wat een prachtdas heb je daar om!” Het Corps en dat uniformgedrag ten voeten uit.

Wanneer u dit blog waardeert, verspreid het via uw facebook, hyves, twitter of andere social media!
3.1.14

DE ROY VAN ZUYDEWIJN

Wat graag had onze verscheiden ZKH de Prins zich Bernhard de Roy van Zuydewijn willen noemen. Tenslotte is Edwin niet alleen een gestudeerd man, hij is ook nog eens gepromoveerd aan een Oxford college. Los van de kwaliteit van zijn proefschrift, waarover me niets bekend is, is hij zo getiteld op een wijze waaraan de Prins niet kon tippen.

Op een foto zie je Bernhard in zijn ‘werkkamer’. Hij telefoneert. Wellicht het enige dat hij er deed. Op de achtergrond zie je zo’n met kostbare, doch nimmer geopende ‘oude’ banden gevulde boekenkast. Tot nu toe vond ik in interviews en wat dies meer zij geen verwijzing naar de leesvaardigheid van de Prins. Lezen was hem vast en zeker niet snel genoeg.

Zou het pure kinnesinne geweest zijn dat Bernhard de Roy door een of andere geheime dienst liet ‘natrekken’, een officiele speurneus die we er in dit kikkerland op na houden? Gewoon bang, om iemand in de familie te krijgen die hem onder de tafel kon lullen? Corpsballen onder elkaar, zeg maar.

We mogen zeker niet vergeten dat Bernhard waardering had voor Hitler, een beetje zoals de VVD’er Van Baalen dit had voor Glimmerveen – ook al een dubieuze voorkeur. Bernhards fameuze brief aan de Führer eindigde met “Met uitdrukking van mijn oprechte verering en de hartelijkste en beste wensen voor de Rijkskanselier.” Was getekend: “Ihr sehr ergebener Bernhard Prinz Zur Lippe-Biesterfeld.”

Uitgeverij De Verbeelding gaf in 2005 een chique boek uit over onze KH – katernen, prachtpapier, een harde band. The works! Wat opvalt is de matige kwaliteit van de door Bernhard zelf genomen foto’s. Dit lijkt hij te hebben willen compenseren door zich met regelmaat met een camera in de hand te laten fotograferen. Die voorkeur voor camera’s kan ik maar niet los zien van de drang om Edwin de Roy van Zuydewijn te laten ‘natrekken’. Bernhard – een soort gluurder.

Hij was het type branieschopper met mazzel. De Tweede Wereldoorlog was zijn godsgeschenk, zo kon hij opeens die militair worden in zo’n operette-uniform. Argentinië was nooit ver weg. Misschien daarom die waardering voor Hitler… Altijd de jongen van de snelle auto en de nog snellere vliegtuigen. En waar heb je die in zulke groten getale als in een serieuze oorlog!

Na die oorlog kon hij er geen genoeg van krijgen – ging wat rommelen bij Lockheed. Nog steeds de branieschopper. Je ziet de man met zonnebril en al de burelen van deze vliegtuigfabriek binnenmarcheren en op hoge toon, maar met een gulle lach zijn zegje doen. Vanzelfsprekend in uniform. Toen hem dat tenslotte werd afgepakt knapte er iets in de man.

Omdat er voor hem in de oorlog als strijder weinig eer viel te behalen, liet hij het vliegtuigje waarin hij leste maar fotograferen. Zelfs nadat hij ermee crashte en over de kop sloeg. Dus toch een oorlogsheld!

Posthuum medelijden heb ik met Koningin Juliana.

9.12.13

FASCISME ALS AMBACHT

Grappig hoe politieke ‘vrinden’ elkaar vinden en soms om tactische redenen elkaar even negeren. Rutte, een toch conservatieve ‘liberaal’ van een nog veel conservatievere zich ‘liberaal’ noemende partij, mocht een fameuze lezing geven voor een clubje dat verondersteld wordt echt liberaal te zijn: de Isaiah Berlin Lecture in Londen.

 

Daar ontmoette hij niet zijn politieke boezemvriend Cameron, want als serieus conservatief werd deze niet uitgenodigd. En wie was het dan wel die Rutte uitnodigde? Precies – partijgenoot, de VVD’er Hans van Baalen. [NRC 31.1/13]

 

Nu kun je deze Van Baalen trouwens nauwelijks verdenken van serieus liberalisme. De man liep dan weliswaar niet met geheven hand door de wereld, maar wel met het geheven geweer van een of andere malle studentenbrigade in Leiden. Dus niet van het gebroken geweertje… Erger is, dat hij politieke liefdesbrieven schreef aan de toen meeste rechtse politicus van Nederland – Glimmerveen. De banaliteit van het kwaad…

 

Dankzij de NRC van gisteren begrijp ik nu dat zoiets een jeugdzonde betreft – ja zelfs een ambacht. ‘Vergeving van NSB’ers was moeizaam’. En dat is, zeg maar, kwalijk volgens de geinterviewde. Immers, aldus Ismee Tames, “het waren vaak mensen van twaalf ambachten en dertien ongelukken. Die hadden het tijdens de oorlog eens bij de NSB geprobeerd en sappelden na 1945 gewoon verder.”

 

Je moet maar durven – fascisme als ambacht, eentje van twaalf. Ik zou zeggen – zeer ongelukkig. Mijn goede vader zaliger, uit het verzet, was in dezen altijd klip en klaar. Een echte NSB’er – zeker eentje die het tijdens de oorlog werd – kon je niet vergeven. Politieke hufters waren het.

 

Daarentegen moest je extra aardig zijn voor de kinderen van dit soort lui. Guilt by association – vader schuldig, dus kind schuldig – dat was voor mijn vader uit den boze. Het is het voor mij. Maar voor de Van Baalens in deze wereld heb ik minachting, althans voor hun politieke instincten.

 

1.1/13