DE FLIPPERKASTMENS: STRESS

‘Nieuw’ onderzoek rept van stress onder grote delen van de jeugd. De jeugd heeft te veel te doen. En een ‘gemis aan zekerheid’ heeft ook te doen met ‘problemen thuis’ en met ‘geldzorgen’.

 

Vanzelfsprekend komen in de verslaggeving lectoren ‘jeugd en opvoeding’ langs, bijvoorbeeld René Diekstra. Daarmee wordt aan deze jeugdstress een therapeutisch tintje verleend. [VK 14.12.16]

 

Probleem is echter dat het niet meer gaat om een ziektebeeld. Postmoderniteit is narcisme; postmoderniteit is een chronische overdaad aan prikkels; postmoderniteit is het gebrek aan geld omdat er te veel gedaan moet worden wat geld kost; postmoderniteit is een hoog percentage echtscheidingen. Et cetera.

 

Postmoderniteit is een permanent overaanbod van mogelijkheden, en daarmee van keuzeparadoxen: Je bent nooit op de plek waar je had willen/moeten zijn; je doet nooit wat je ‘eigenlijk’ had willen doen; je heb nooit de ‘partner’ die je eigenlijk had willen hebben – omdat je bij het ‘kiezen’ nog niet wist wat er ook nog te kiezen viel, kortom: welke mogelijkheden er nog meer waren.

 

Narcisme als standaard non-persoonlijkheid; een weinig diep zittend ‘karakter’; schaamtebewust reageren op toevallige prikkels die langskomen, dit onder de blik van relevante anderen die bepalen hoe je reageert. Volstrekt geobsedeerd door het kleine schermpje van de iPhone, waarop ‘werkelijk’ gebeurt wat ‘best belangrijk is’. That’s it!

 

De flipperkastmens in de nieuwe schaamtecultuur. ‘Hyper’ lijkt ook een aardige term. Alweer dertig jaar geleden bestudeerde ik hoe er in het land van de schaamtecultuur bij uitstek, Japan, aan arbeidsmanagement werd gedaan. En hoe daar in fabrieken gewerkt werd: als apen aan de trapeze! Totaal kortgesloten op arbeid; aan het eind van de arbeidsdag total loss, om dan los te gaan in drank of diepe, zij het spastische slaap.

 

Heleen Mees weet het wel. We verloederen hier in Nederland omdat vrouwen teveel deeltijdwerk verrichten. Het zou het gevolg zijn van praatjes van ‘verlichte marxistische linkse intellectuelen’. Net als in China en Japan moeten we aan de bak: ‘Herverdeling van kapitaal naar arbeid op een manier die activeert en menselijk kapitaal stimuleert’. [Idem]

 

Tja, wanneer dit menselijk kapitaal eenmaal bestaat uit volledig gepostmoderniseerde flipperkasten lijkt dit de oplossing voor al de losers die er rondlopen. Stress eindelijk erkend, niet als ziektebeeld, maar als normale toestand. Iedereen in de alarmstand. En wie het dan nog niet redt? Reddeloos verloren.

 

Heleen Mees is ‘econoom’.

 

Sierksma 14.12.16

THE MEES-BUITER CONNECTION

Komisch aan de affaire tussen Heleen Mees en Citigroup Willem Buiter is natuurlijk, dat beiden econoom zijn en in hun interviews en schrijfsels beroepsmatig de rationaliteit van de keuzemens steeds voorop stellen. Zodra het gaat om de keuze van een overspelige partner switcht het stel van perspectief – van rationaliteit is geen sprake meer.

Om, zeg maar, objectief te beginnen:

1. Overspelige verhoudingen zijn een sociologisch normaal verschijnsel, wat godsdiensten en ideologieën hierover ook mogen beweren. Het is onderzocht.
2. Veel overspelige verhoudingen eindigen in een krach – een veelal zeer plotse beëindiging van de relatie, hetzij door de man, hetzij door de vrouw, hetzij door de echtgenote van de man, hetzij door de echtgenoot van de vrouw.
3. De emotionele klappers zijn navenant groot – rationaliteit is even ver te zoeken. Zelfmoord is niet uitgesloten, al lijkt dat meer iets voor de 19e eeuw en van daarvoor; intense woede, wraakgevoelens en wraakacties zijn frequent.

Stel: je begint aan zo’n overspelige verhouding en je bent beoefenaar en waarom niet, aanhanger van de idee van de economisch rationele mens – je zou deze gegevens toch ‘mee moeten nemen’ als je zoiets doet.

Liefde, beter: verliefdheid, nog beter: geile verliefdheid maakt blind tot zeer blind. Dus vergaten de beide economen even de randvoorwaarden van hun vrijwel zeker tijdelijke verbinding. Er werd geneukt als gold het de eeuwigheid.

Is het eenmaal ‘uit’, dan verwacht je echter dat iets van die rationele ideologie weer vaste grond onder de voeten krijgt. In het geval Mees/Buiter in elk geval niet bij Mees.

Hoe gek moet je zijn, om je minnaar die het, zoals ik een keer las, ‘de verhouding op een brute wijze beëindigde’, elektronisch te gaan stalken? In elk geval een beetje tot zeer gek. Heleen deed het, en Buiter beschuldigde haar ervan “hem en zijn gezin te hebben bestookt met dreigende en seksueel getinte e-mails.” [VK 11.3]

Maar hoe gek moet Buiter zijn geweest, om zo’n zaak aanhangig te maken bij een Amerikaanse rechtbank? Zeer gek. In Amerika is de uitkomst van dit soort zedenkwesties immers de speelbal van een gamma van vooringenomenheden waaraan ook de rechters lijden.

Tot zover, me dunkt, een objectieve analyse. Die zou objectiever kunnen zijn, indien we meer wisten – dat doen we niet. Betekent het gegeven citaat dat Mees ook de vrouw van Buiter of zelfs zijn kinderen in haar haatcampagne betrok? In dat geval ging ze inderdaad gruwelijk over de schreef. Gegeven de vaak rabiate toon van haar krantenstukjes, houd ik het niet voor onmogelijk.

Zou ze achteraf, na de breuk, nog steeds in de waan verkeren dat ze recht had op Buiter? In dat geval is er sprake van een psychiatrisch geval en moeten we clement zijn.

Nadat ze door de rechter werd vrijgesproken, houdt haar advocaat het op “financiële en emotionele schade”. Haar tweede advocaat vindt de aard van de mails gezien de “verbolgenheid van zijn client in het licht van hun relatie normaal.” Dat echter gesproken wordt over “haar onschuld” is een contradictoir nummer apart, gegeven de rechterlijke uitspraak dat Heleen Mees zich een jaar lang moet gedragen en “geen problemen meer veroorzaakt.” Ook rept het artikeltje over een door de rechter voorgeschreven “therapeut naar keuze.” Tja…

Kortom, voor een krantenlezer veel losse eindjes. Zoveel is zeker: Wie zijn buitenechtelijke escapades als volstrekt privaat beschouwt en zeker verbolgen zou zijn als derden daar in mails over zouden beginnen, heeft een rationeel probleem wanneer zij anderen opeens in een weliswaar beperkte openbaarheid in de gestrande affaire laat delen.

Nog een subjectieve kanttekening. Gegeven de toon van de stukjes van Mees, gezien de vrouw op het scherm, vraag ik me af hoe Buiter ooit op haar kon vallen. Daar moet je ook een beetje gek voor zijn. Mij zou het niet overkomen. Maar ik heb vermoedens, die vallen echter buiten dit blog.

11.3.14
Wanneer u dit blog waardeert, verspreid het via uw facebook, hyves, twitter of andere social media!