In een artikel over de snel groeiende aandacht voor male grooming – het verzorgen, oppimpen en doen zwellen van het mannenlichaam – beschouwt Maartje Laterveer dit als een typisch voorbeeld van “Emancipatie – mannen moeten ook mooi zijn tegenwoordig.”
Ook denkt ze het verschijnsel van het mannelijk vertroetelen der lichamelijkheid – in de Moderniteit nog voorbehouden aan gruwelijke poezeljufjes in reclames voor badzepen en lichaamsoliën – te kunnen begrijpen als een zaak voor ‘ijdeltuiten’. [VK MAGAZINE 7.1]
Niets is minder juist. De postmoderne lichaamsmarkering (M/V) door middel van tatoeage, body building, luchtjes, hairdo’s, het elimineren van alle haar et cetera staat haaks op ijdeltuiterij.
De ijdeltuit was een Moderne categorie. Deze vooronderstelt een opgeblazen ego dat nog eens extra behoefte heeft aan het uiterlijk presenteren van het Zelf.
De Postmoderniteit, die zich in hoog tempo sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw aan de Westerse samenleving oplegde, wordt gekenmerkt door een schaamtecultuur. Deze wordt gedragen door een onvolgroeid zelf met een zwak ontwikkeld karakter en een beperkt schuldbesef.
Bestaan doet zo’n personage primair in het oog van relevante anderen. Worden omgevende mensen beoordeeld als irrelevant, dan is hun oordeel even irrelevant. Vandaar de toename van hufterig gedrag.
Deze nadruk op existentie als ‘waargenomen worden’ resulteert in de genoemde markering van lichamen. De Postmoderne mens is een narcist – geen persoon met een voltooid Ik, maar een personage dat voor andermans oog moet worden uitgedost en gemarkeerd. Het postmoderne personage is gehuld in een Pantzer Ich.
De male grooming branche is intussen wereldwijd goed voor 21.4 miljard dollar; voorspeld wordt in 2020 een waarde van 26.6 miljard. [idem]
In 1960 had je voor mannen hooguit wat haarbrillantine en een aftersheefje.
Sierksma 7.1.17
Sierksma's Sores 