ARTS, RECHTER EN VERTROUWEN

In deze waanwijze tijden waarin elke lullo op zijn minst bij elke tweede aandoening een derde second opinion aanvraagt, zeg maar bij het eerste de beste griepje, mag je verwachten dat het wantrouwen tegen artsen toeneemt.

 

Tot mijn verbazing – wellicht tot de verbazing van mijn lezer, omdat ik zo stom was om dit niet te weten – lees ik vanochtend in de krant dat er ‘een wettelijk recht van de patiënt is om het gesprek met een arts op te nemen’. [VK 26.10] Of dit stenografie betreft, dan wel een bandopnameapparaat of per camera, of tegenwoordig gewoon met de eigen phone – het staat er niet bij.

 

De verhouding met de arts heet c.q. heette een vertrouwensrelatie te zijn. Daar staat elk opnemen van de gesprekken haaks op. Wie de behandelkamer binnengaat en zijn phone aandoet, kan beter op internet gaan kijken wat er met hem of haar aan de hand is. Als arts zou ik de patiënt in zo’n geval ook graag willen wijzen op andere artsen bij wie dit soort patiënten hun gerief kunnen halen. Opzouten, zeg maar.

 

Wat er aan de hand is: Dit gaat veel verder dan individueel wantrouwen in artsen. Zoals De Heer Wilders keer op keer platvloers het institutioneel vertrouwen van burgers in hun rechtstaat ondermijnt, door een individuele rechter te wraken, zo is er sprake van het wegvallen van het institutionele vertrouwen van burgers in de gezondheidszorg wanneer iedereen second opinions aanvraagt of de gesprekken met zijn lijfarts op gaat nemen.

 

Institutioneel vertrouwen is het vertrouwen in het hele apparaat: van de kwaliteit van de medische opleidingen tot en met de dagelijkse arbeidsethiek van de medische staf als geheel. Wanneer dit vertrouwen wijd verbreid is, spreekt vertrouwen in individuele artsen vanzelf.

 

Zodra institutioneel vertrouwen afbrokkelt – denk ook aan het groeiende wantrouwen van bepaalde secties van de Amerikaanse bevolking in het politieapparaat – dan wordt het cement in de voegen van een samenleving rul. Het geheel dreigt in te storten.

 

Het zal mijn lezer niet ontgaan zijn, dat nullen als een Baudet of een Wilders politiek precies kunnen bestaan bij de gratie van het uithollen van dit institutionele vertrouwen.

 

Sierksma 26.10.17