MINI RUÏNE

.

Met gevaar voor eigen leven, en met gevaar voor dat van anderen – te voet een snelweggetje over. Om dit te mogen fotograferen. Wat een ruïneuze pracht! Een weeskind onder de dingen. Niet, omdat ik geen idee zou hebben waarom het gaat; veeleer omdat ik onmiddellijk wist wat het is en was, bang ’t al rijdend slechts in een flits te hebben mogen aanschouwen. De auto liet ik aan de overkant staan, in de berm, vrijwel in de greppel; hier keren is onmogelijk. Mijn automobiel – weliswaar de onnozele onder de hedendaagse pomo-beweegmachines, niettemin een verfijnde machine vergeleken bij wat hier ooit in de jaren ‘30/’50 tankte. Tót het moment waarop het stationnetje, vrij plots, zoveel auto’s niet meer aankon. Een mini-ruïne, International Style. Tegelijk nationaal, zó Frans: nergens ter wereld laat men zoveel oude gebouwen en gebouwtjes zó verslonzen – oude boerderijen in verlaten vlekken, prachtarchitectuur in de stad, in verval of vernield door de aanleg van niet-passende pleinen. Was de trein de technische beweger van de 19^e eeuw, de auto met zijn plofmotor werd de aandrijver van de kapitalistische ontwikkeling in de vorige eeuw. Kapitalisme – volgens een wijze geleerde niets dan creatieve destructie. Een ander genie noemde het ooit, nogal poëtisch: Moralischer Verschleiss…

.

.

Sierksma, Montmorillon, Augustus 2021