TROTS EN PRIVACY

De lezer weet dat ik het tedere scherm tussen het private en het openbare beschouw als het ijkpunt voor alle beschaving. Valt dit weg, dan is God los, ervan uitgaande dat die bestond – zo niet: de Duivel.

In de postmoderne schaamtecultuur is dit scherm stuk gereten. Alles dient transparant te zijn, van het naakte puberlijf op Facebook, tot de ziel van de auteur of de politicus. Hierbij hoort een rücksichtslos narcistisch puritanisme dat van ieder ander eist dat hij gaaf en zuiver is.

Wetende dat in de krochten van elk onderbewustzijn demonen en vunzigheden bon ton zijn, levert dit een gruwelijke paradox op: Iedereen eist van ieder ander iets waarvan hij weet dat dit onmogelijk is, gegeven de eigen psychische inventaris.

Nu komen in een uitspraak van Mevrouw Els van Breda Vriesman – een IOC hockeymeisje – de ouderwetse, zo niet Moderne notie van trots en de Postmoderne, toch voor deze mevrouw wat jeugdige schaamtecultuur samen. Een ware kernfusiebom!

Al eerder gaf ik aan dat er tussen bijvoorbeeld de acteerprestaties van Kevin Spacey en diens private doen en laten geen enkel verband bestaat; hem uit films weggummen is een gotspe. Idem Eurlings: wat de man met zijn vriendin uitspookte, gaat niemand anders wat aan dan die vriendin, die Eurlings en wellicht een rechter; met zijn rol in het IOC heeft het niets van doen; wellicht is hij een goede bestuurder.

Nu dan Elsebelsje, het hockeymeiske:

“Als IOC-lid (ai, wat een viespeuk, die Els) wil je zonder problemen de sport kunnen dienen (als was de sport God!). Nederland moet trots op jou kunnen zijn (trots op Camiel, trots op Els? – Kom nou, irrelevante lieden in mijn zone van het bestaan, en ‘trots op Nederland’? – Kletskoek). Het IOC zal niet blij zijn dat een van zijn leden zoveel onrust veroorzaakt in eigen land (GVD – niet Camiel Eurlings veroorzaakt die commotie, maar allerlei shamers, zoals blijkbaar ook mevrouw Els van Breda).” [VK 4.1.18]

Zum kotzen!, om het eens on-Nederlands uit te drukken. Zo’n fraaie onomatopee hebben we in dit malle kikkerlandje dan toch maar weer niet!
Sierksma 4.1.18

ARME SPACEY, PLATVLOERSE PLUMMER, SCHUNNIGE SCOTT

Ridley Scott is een brutaaltje. Maakte pompeuse films, a la. Was nu bezig met het afronden van de film All the Money. Eigenlijk al helemaal klaar, met als hoofdrolspeler Kevin Spacey. Na het zogeheten “#MeToo schandaal” wordt elke scene met Spacey erin geschrapt en overgedaan, nu met als acteur Christopher Plummer.

Plummer zou sowieso een knal voor zijn filmische rotkop moeten krijgen. Maten naaien heet zoiets in het voetbal. Wie zich als collaborateur laat lenen voor het wegpoetsen van een collega-acteur, zou zelf het spelen moeten worden verboden. Kan helaas niet goed meer met die Plummer: de man met zijn versleten leerkop oogt als Ready for the Grave… Maar tja, in The States hebben ze hun leergeld betaald tijdens de McCarthy processen.

Veel, veel erger lot heb ik in mijn hoofd gereserveerd voor Ridley Scott. Deze totaalvlerk gumt Spacey uit zijn film en heeft dan ook nog eens de lef om te klagen over het feit dat Spacey na het schandaal hem nooit heeft gebeld. “Geen telefoontje, geen bericht. Dat neem ik hem erg kwalijk. Het liefst zou ik hem willen vermoorden.”

Je moet GVD maar durven. Puriteinse shitasses uit Engeland en Canada zijn het, die een Amerikaanse homo van zijn carrière beroven vanwege een seksschandaal dat met het spel van Kevin Spacey niets, niente, nothing te maken heeft. Stonden netjes in de padvindershouding klaar om de bevelen van de Hollywood producers in ontvangst te nemen en deze stipt op te volgen. Akela Kapitaal wij doen ons best en schijten in ons eigen nest… Zo’n vieze Spacey in je film, dan kun je wel witte-op-doeken, toch. Weg met die man!

In de persoonlijke hel in mijn bovenkamer reserveer ik een kleine cel, waarin ik Plummer en Scott voor de rest van hun dood opsluit, terwijl ze worden gedwongen elkaar met van die driepoten in de reet te prikken. Zo niet – het vuur onder de vloer hoger opstoken en zonder toetjes naar bed.

Sierksma 16.12.17

RODE SPAGAAT

Vandaag lees ik in de krant over de ‘hoop/schrik van België’, de ‘marxist’ en ‘cool’ Raoul Hedebouw. Gisteren bekeek ik voor de derde keer de schitterende film Margin Call, waarin de aanmaak van de crisis van 2008 wordt weergegeven, wellicht de grootste crisis van het kapitalisme tot op heden. Met vanzelfsprekend de fantastische acteur Kevin Spacey in een hoofdrol, de acteur wiens film Usual Suspects door hetzelfde België niet op de buis kwam, hoewel die wel was aangekondigd. Tja, een #MeToootje…

Hier gaat het om Raoul en het hedendaagse revolutionaire marxisme. Zijn partij PTB verschijnt als een gloeiende komeet aan het Belgische firmament, wellicht slechts als de bekende vuurpijl, het ding dat als vanzelf weer gaat vallen.

Zelf heb ik ervaring in een ‘marxistische’ club. Mij leek het trouwens altijd onzinnig om mezelf Marxist te noemen, of bijvoorbeeld een Trotskist of een Maoïst. De malle idee dat je jezelf met huid en haar achter de gedachten van één persoon zou kunnen scharen. In elke theorie of ‘leer’ zitten immers altijd fouten en misverstanden, het is juist zaak die op te sporen. Kortom: een communist zijn, dat kon; een marxist of een maoïst zijn kan niet.

Het partijtje van Hedebouw ‘zweerde’ pas in 2008 (jawel, het crisisjaar) ‘het maoïsme en het stalinisme af’. Dat is natuurlijk al geschift. Maar wat ze nu nog bij Marx te zoeken hebben is een groter raadsel. Zijn theorie klopt in verschillende opzichten niet; leek te kloppen, maar verklaarde niet hoe het kapitalisme zich ging ontwikkelen.

Belangrijker nog: Dat kapitalisme zou volgens Marx vanzelf, dat wil zeggen met wat hulp van het proletariaat en enkele intellectuelen het loodje leggen. Het omgekeerde is geschied: Het Kapitaal c.q. het kapitalisme is intussen wereldwijd verspreid, speciaal zou je kunnen zeggen in Mao’s erfgenaam China.

Dit is ook de plot van Margin Call. Daarin wordt diverse keren haarfijn verteld dat je niet ethisch moet zeuren over het dumpen van sterk vervuilde aandelenpakketten, waardoor miljoenen mensen de dupe worden. Simpelweg, omdat dit nu eenmaal de aard van het beestje is, de kern van het overwinnende kapitalisme: crisis op crisis, om financieel schoon schip te maken. Daarbij vallen gewoon slachtoffers. Waarom zou ik daartoe behoren…?

Helaas: Zo zit dat. Op dit moment is de volgende bubble-crisis van enorm formaat alweer in de maak. Zoals in Margin Call wordt verteld: mensen willen huizen en auto’s kopen die ze niet kunnen betalen; de banken geven ze die kans en de mensen zijn de banken er dankbaar voor. Tot het zaakje weer eens spaak loopt en mensen de banken van oplichterij gaan betichten.

Het zit iets ingewikkelder in elkaar en ik heb er nog steeds geen moeite mee die bankjongens met hun flitsvlugge computertjes, bonussen en flitsdeals postmoderne proleten te noemen. Maar feit blijft: het kapitalisme heeft zich voorgoed gevestigd en daar helpt geen lieve Hedebouw wat aan.

Hij lijdt aan De Rode Spagaat waaraan ook ik zelf nog steeds lijd: Kwaad zijn omdat ‘het kapitalisme onze natuur kapot maakt en de mensen uitput’, kortom een socialist zijn in het diepst van mijn gedachten; helaas ook wetende dat het zo blijft, en dat je hooguit wat kunt bufferen en de echte ellende onder de slachtoffers wat kunt beperken.

Terecht vragen aanhangers Hedebouw in de kleine zaaltjes wat er gaat gebeuren als hij inderdaad de grootste partij van België wordt. Gaat hij dan meeregeren? Gaat hij de linkse, ‘marxistische’ onbuigzaamheid inruilen voor ‘compromissen met kapitalisten’? Kortom: de spagaat van de idealen in de politieke zaaltjes en de realiteit van een kapitalistische politieke economie.

Het ethisch kruis doet pijn.

Sierksma1.12/17

 

EERROOF – HET IS ZOVER

Dit was een kwestie van wachten. Waar #METOO eerst een onaangenaam soort verwarring was van aantasting van de persoonlijke integriteit van vrouwen, mogelijke veroordeling tijdens rechtspraak, en diverse vormen van feminisme, is het nu ontaard in regelrechte aantasting van eer en goede naam tot en met het gebruiken van zeer verlate aanklachten door vrouwen om politici kwijt te raken.

Het ergste is echter wanneer een onsmakelijke behandeling van een M/V ertoe voert, dat iemands prestaties worden gebagatelliseerd. Aldus het laatste bericht over Kevin SpaceY:

De acteur Kevin Spacey zou een International Emmy Founders Award krijgen voor zijn film- en tv-carrière en zijn werk als artistiek directeur van het prestigieuze Old Vic Theater in Londen. Nu hij ervan wordt beschuldigd zich als twintiger te hebben opgedrongen aan een veertienjarige, besloot de International Academy of Television Arts and Sciences de eer in te trekken.

Je moet maar durven. Zo’n instantie is schijterig benauwd om te worden meegesleurd in het moddergooien. Dan liever Spacey op het hakblok.

Wat heeft een award voor iemands acteursprestaties nu te maken met het feit dat hij iemand dwong het bed met hem te delen? Dit is een van de zuiverste vormen van een category mistake: het kortsluiten van twee zaken die volstrekt niet tot de zelfde orde behoren.

Is Spacey opeens een mindere acteur geworden? Verdient hij die prijs voor zijn meesterlijk gespeelde rollen in talloze films nu opeens niet meer? Zelfs als hij – nog ‘in de kast’ – God in de gedaante van een muisgrijze ezel tegen Diens zin in zijn geheime hol zou hebben genaaid, dan nog blijft Spacey een van de beste filmacteurs die er zijn.

Fiddlesticks! Het ontnemen van die prijs is pas echte eerroof. Het is weer eens een nieuwe vorm van populisme.

Sierksma 2.11.17