Als normaal mens – en in deze context ben ik in elk geval normaal: die van het alledaagse inkomen – sta ik elke dag weer te kijken van de absurde hoeveelheden geld die mensen verdienen met allerlei bezigheden.
Sommigen van de veelverdieners leveren op hun gebied een topprestatie. Wel te verstaan: op hun gebied. Want binnen mijn beperkte gezichtsveld is de prestatie van een dichter veel meer ‘top’, dan de inderdaad kunstige pirouettes van een topvoetballer. De dichter is echter een armoedzaaier en blijft dit.
Bij de ridicuul grote inkomens van topmanagers van grote concerns is echter nog iets anders aan de hand.
1. De hoogte van hun beloning hangt grotendeels af van de omvang van de waarde op de beurs van het bedrijf dat ze leiden.
2. Hoe groot zo’n bedrijf is, hangt af van fusies en van de hoeveelheid en de soort product die er wordt verkocht.
3. Beslissingen daarover worden inderdaad uiteindelijk genomen door de CEO’s, zoals dat tegenwoordig heet.
4. Hun beslissingen hebben echter een bijzonder hoog spreadsheet-gehalte: de beslissing rolt uit een lange reeks, statistisch bewerkte onderzoeksgegevens.
5. En er is een groot element van gokken.
6. Voor die taak hoef je niet al te slim te zijn. Meestal is de soort economie waarmee de jurist-econoom-ingenieur-CEO is uitgerust een veredeld soort bedrijfseconomie en een vrij globale, en vooral knullige ideologie van ‘de markt’.
Conclusie: De topmanagers hebben met door hun goede research staf goed geïnformeerde beslissingen plus een roulette-branie, die wordt gevat onder de noemer risico-verantwoordelijkheid, hun eigen inkomenshoogte in de hand. Verdienen ze het? Neen. Wel zijn hun beslissingen zeer vaak oorzaak van rampspoed bij de gewone mensen die voor hen het vuile werk opknappen: werken voor de kost.
Sierksma 24.3.18
Sierksma's Sores 