BANANENSCHIL

Zoals al zoveel jaren gaat het komkommernieuws niet meer over komkommers. Zou er eindelijk eens een bericht over komkommers in de krant staan, dan kon je nog eens hartelijk lachen. Maar neen! Nu is zowel ochtendkrant als avondblad in minder dan een half uur geheel uitgelezen, zonder zelfs maar een glimlach.

Bijgevolg vermenigvuldigen zich de berichten waarbij veel plaatjes kunnen worden geplaatst. En zogeheten kunstfotografen – die de afgelopen decennia toch al aan elkaar hingen van ‘een ideetje’ dat ze vervolgens met hun elektrieke kamera omzetten in eindeloze ‘series’ opnamen die voor kunst doorgaan – ze krijgen volop hun kans.

Dit maal is Christopher Anderson aan de beurt. Dacht: Kom laat ik in Central Park eens wat huid gaan fotograferen. Martine Kamsma krijgt vervolgens de kans om wat neuzelzinnetjes over huid en vlees als kanttekening bij de foto’s te schrijven. En hupsakee – al weer twee hele pagina’s gevuld.

Toch kreeg ik gisteren even dat komkommergevoel. Onder een loodzwaar wolkendek, in de vroege ochtend, gehuld in een broeierigheid die me suggereerde dat ik al fietsende reeds onder de douche stond, keek ik plots uit over de Noordzee – vlak als een vuil laken.

Ginds, op zee, zag ik zowaar een komkommer of twaalf uit het water oprijzen. Eenmaal naast de fiets besefte ik dat het om surfers moest gaan. Maar windloos en golfloos, deze zee leek me daarvoor ongeschikt.

Het ging om een groepje sneue lieden die hun eerste les kregen en daarvoor al hadden betaald. Omdat het woord surfen zelfs niet meer bij de leraar was opgekomen, gaf hij zijn pupillen de opdracht om, ver op zee, staande op hun plank te leren peddelen.

Voor het geval ze op, zeg maar, een vlak getrokken Stille Oceaan ooit eens in hoge nood zouden komen te verkeren. Zouden ze in enkele dagen met de peddel toch San Francisco kunnen bereiken.

28.7/2013