DE DOOD EN DE GLADIOLEN

Dat het aantal rokers nog steeds toeneemt, zou een kwestie van aangeboren onnozelheid kunnen zijn. De Mens – u weet wel, de onnadenkende.

 

Het kan ook te maken hebben met het simpele feit dat je al een stuk ouder bent voordat je vrienden of familieleden aan de longkanker ziet creperen. Zou je zoiets al jeugdig meemaken, dan kijk je wel linker uit wanneer je een stoer saffie wordt opgedrongen.

 

Philip Morris, die willens en wetens aan die kanker heeft bijgedragen en nog steeds garen spint bij de verkoop van de sigaret, probeert op alle manieren greep op de toekomstige markt te houden. Dit maal door de uitvinding van een tabaksverwarmer – geen verbrander – waardoor ‘70% minder schadelijke stoffen vrijkomen’.

 

Een beetje nadenkende mens zou toch zeggen: Besteed die enorme bedragen voor zulke uitvindingen en voor de reclame aan het propaganderen van ‘No Smoking’.

 

Er zijn natuurlijk andere oplossingen voor Het Kwaad – voorstellen om Het uit de Wereld te helpen. Opnieuw speelt onnozelheid een rol.

 

Niet allen Monasch rekent zich met zijn nieuwe partijtje ’20 tot 30% van de kiezers ‘ rijk. Iedere keer wanneer er een nieuwe politieke partij wordt opgericht, doen de nieuwe politici aan wishful statistics. Ze zijn op zoek naar wie er niet allemaal tot hun ‘potentiële electoraat’ zouden kunnen behoren.

 

Nu weer Lea Manders, die vanuit India de verkiezingen volgde’ en zag dat het niet goed gaat met de mensheid. Ze ‘kreeg de indruk dat alles bij het oude bleef’. Vermoedelijk bij dat spieken vanuit India een zwarte bril op gehad.

 

Maar de oplossing is er: MenS, de partij voor Mens en Spirit. Alleen al zo’n Fröbelnaam garandeert een groot falen. Toch is Lea optimistisch. Haar partijtje richt zich op ‘ongebonden spirituelen’ – neen, niet op ongebonden radicalen, dat is een medische aangelegenheid. En ze weet dat het hier gaat om ‘een enorm electoraat’. 26% van de Nederlanders’ is namelijk zowel ongebonden als spiritueel, weet ze precies.

 

Afijn, – mijn stemadvies geef ik u niet. Mijn lezer denkt na en is niet onnozel. U hebt de tijd tot de volgende lente, maar overweeg toch ook Lea en haar MenS, al was het maar uit menselijk mededogen.

 

Sierksma, 1.11.16

WAAN EN ZIN

Een artikel in de VK van vrijdag gaat over follies: ‘gebouwtjes zonder functie’ die er ‘alleen voor de lol’ staan – in een ‘natuurlijke’ Engelse Tuin wel te verstaan. In dit geval in de tuin van Beeckestijn.

Nu moet je so wie so dit zonder functie met een korreltje zout nemen. Waar vroeger de folly inderdaad nutteloos was, want bedoeld als pleziertje voor de eigenaar en diens gasten, daar is de nieuwe generatie van dit soort frutsels bedoeld om betalende klanten te trekken. Zeg maar hyperfunctioneel, want oerkapitalistisch.

De journalist die zich er mee bezighoudt weet hiervan blijkbaar niks. Die las een stukje over follies en Engelse tuinen en schreef het nodig over. Een anachronisme.

Op een foto is in elk geval een vermoedelijk meesterwerkje te zien. Een zo te zien zwevend, groen fluorescerend blad van pak weg tien bij tien meter. Wat kletst de journalist Bob Witman hierover? Het volgende:

“Dacht u even van de natuur te genieten, dit grote vierkant van felgele stof doet de kleurkegeltjes in je ogen naar adem snakken.” [Ik laat even deze griezelmetaforiek ter zijde – een blog heeft slechts één thema…] Het gaat me om het onzinnige gebruik van de term ‘natuur’. Bob Witman gaat verder:

“Want wat doet de mens eigenlijk in de natuur? De mens is een indringer.”

Dit is een bijkans religieus begrip. De natuur wordt eerst ‘geschapen’, daarna wordt de mens hierin geplant. Als een Fremdkörper.

Graag wil ik Spinoza en Dewey even opvoeren. Al heel wat eeuwen wordt de mens beschouwd als een onderdeel van de natuur – deel van van alles wat er is. Weliswaar met eigenschappen die hem soms heftig destructief maken, maar ik wijs slechts even op onze broeder – de krokodil.

En dan de waan – niet die van de follies; de waan van de journalist – als zou een Engelse Tuin ‘natuur’ zijn. Als er iets mensgemaakt is, dan wel elke tuin. Wie dus zelf de tegenstelling mens/natuur opvoert en de mens ‘van de natuur’ wil laten ‘genieten’, kan niet meer komen aanlopen met die tuin. Noch met de ‘mensgemaakte’ folly als contrast daarvan. Kletskoek.

Ook de suggestie dat het nog steeds om follies gaat in de traditie van de 18e eeuw – voor de goede orde citeer ik een artikel van Venema, Locke en ondergetekende, The Folly of Ruins:

“The best of garden follies are adumbrated by a hue of the unconscious, however also illuminated by the glow of irony and madness – a combination, worth living. This surreal mixture was of the essence for a genteel, 18th century, gardenfoolish way of life. In later ages – as postmodern TV programmes phrase it – this existence may only be ‘re-lived’ by sympathisers, who can never really be ‘18th century’ again.”

5.7.14

Bevalt u dit blog, stuur het door via twitter, faceboerk of email

GEDOEMD PARADIJS

Vandaag is het prutsweer – ‘goed voor de tuin’ heet dat. Gisteren was het in Antwerpen nog zomer. Daar was ik ook.

Een bezoek aan de ZOO, de dierentuin. Een prachtig park, waarin de dieren – toch al heilig – onder bescherming van die profane kerk hun leven doorbrengen: de dom van het grootse station, net een koepel van een Romeinse kerk. Die zie je van vrijwel elke plek in de tuin. Ook de gebouwen erin zijn negentiende-eeuws. Het is alsof je teruggaat in de tijd.

Het is echter een tweede antediluvium – die surrealistische periode, voorafgaande aan een nieuwe zondvloed. Hier zal geen Ark van Noach nog te hulp schieten. De soorten die je hier ziet zijn verdoemd.

Daarmee is ook dit paradijs voor kinderen en ouderen gedoemd. Van de dieren die je hier ziet is er over enkele decennia buiten de dierentuin geen beest meer in leven. Vermoedelijk sterven ze ook uit in gevangenschap.

Het onderscheid tussen kinderen, volwassenen en ouden van dagen valt hier weg – iedereen is weer kind. De kleinen spelen in de speeltuinen. Als aapjes halen ze kattenkwaad uit. De ouderen willen zichtbaar meedoen en doen dus vaak alsof.

Zeker gekooid lijken chimpansees wel diepzinnige filosofen, ernstiger in elk geval dan de collegae die ik in mijn leven mocht zien nadenken. Apen gaan hierin zeer ver. De ogen in het hoofd, gelegen op wat houtwol, staren in Pascals oneindigheid. Geen wand houdt die blik tegen.

Met de vioolconcerten van Mozart in de oren, daarna volgt diens Gran Partita, wandel ik langs al deze prachtwezens. Gorilla’s, giraffes, wondermooie vlinders, okapi’s, panters en wat niet al. Ik weet me reeds voorbij het tijdscherm, waarachter de beesten buiten de tuin, nog in vrijheid, allemaal zullen verdwijnen. Mozarts Requiem komt nog wel aan de beurt…

De mens, in zijn onstuitbare gang en ontwikkeling, is een gruwel – een gesel voor elk ander leven. Hoe fraai heeft hij in talloze kooien die ‘vrije natuur’ wel niet nagebootst. Twee verdwaalde zeemeeuwen kijken minachtend neer op een drietal leeuwen daar beneden. Alsof ze die drie Koninginnen der Natuur gevat weten in hun grot van Plato.

Een onwaarschijnlijk gevlekte panter scherpt aan een enorme stronk haar nagels, precies zoals thuis mijn poezen het doen – zoals onze driebenige Plato de nagels van zijn ene voorpoot scherpt. Deze panter – een grote poes, die in onze cultuur gevangen zit, waarvan kooien een onmisbaar deel uitmaken.

Maar wat een heerlijkheid, de Antwerpense Zoo! Tweemaal nuttig ik een ijsje. Ik schater een bevrijdende lach om de olifant, die kopje ondergaat in het waterbassin en daaruit onverwacht een enorme tractorband opdiept.

Waardeert u dit blog, verspreidt het via uw twitter, facebook of andere social media.
6.4.14