Af en toe praat ik nog wel eens over politiek, maar zelden. Komt omdat de politiek te veel een herhaling is van zetten, weinig nieuws onder de zon.
Wanneer ik eens iets zeg over politiek en de politici die deze politiek bedrijven, verwijten gespreksgenoten me mijn vooroordeel. Tegen VVD’ers wel te verstaan.
De vraag is of zo’n verondersteld vooroordeel niet gewoon een adequaat oordeel is, dat wil zeggen: een oordeel gebaseerd op feiten en argumenten.
Mij was ‘de corpsbal’ in mijn studietijd al een gruwel. Daaronder versta ik lui die naast hun studie nog een tweede opleiding krijgen. Op ‘de sociëteit’ wordt de heren, en nu ook dames, geleerd om ‘te lullen’. Lullen is recht praten wat krom is en wel op een zodanig (eveneens aangeleerd) toontje, dat iemand van mindere komaf, het vulgus, er wel voor uitkijkt om daar tegen in te gaan.
Ter zijde: De brutaliteit van het vulgus, vleesgeworden in de persoon van Geert Wilders, is dit kwaken intussen zat en geeft de ‘hoge heren’ op soortgelijke wijze van repliek. Alleen de woordkeus en de toon zijn verschillend. Maar brutaal zijn vulgus en corpsbal als de beul. Ik denk dat het voorbeeld van de huidige Minister van Justitie Van der Steur beeldbepalend kan zijn.
Nu heeft het type ‘corpsbal’ – al dan niet ooit lid van het corps, vaak slechts een zelf geproduceerde kloon ervan – de neiging om nooit verantwoordelijkheid te dragen voor hij of zij doet of zegt. Is de ziekte van de postmoderne politiek al, dat men graag verantwoording aflegt maar geen verantwoordelijkheid wenst te nemen (aftreden bijvoorbeeld), daar gaat de VVD’er een stap verder. Hij of zij ontkent de verantwoordelijkheid en treedt af voordat hij daarop door bijvoorbeeld het parlement kan worden aangesproken. Een laudatio van een hoge andere VVD’er, bijvoorbeeld Rutte, volgt.
Mevrouw Miltenburg is op dit moment een leuk voorbeeld. Alles wat ze deed was ‘integer’ en verantwoord, maar ze vertrekt wel voordat iemand haar officieel op het tegendeel kan wijzen. ‘Crime fighter’ Teeven sloot een ‘prima deal’, maar vertrekt voor hij daarop kan worden aangesproken.
Typisch voor het type ‘corpsbal’ (en ja: ook Teeven is dit, ondanks zijn typische spraak) is dat men na een politieke wandaad rustig verder gaat alsof er niets is gebeurd. Teeven en Miltenburg blijven Kamerlid. Over de reeks kleinere VVD-patsers die als palingen in de fameuze emmer met snot rondzwemmen en ongrijpbaar blijven even niets gezegd.
Een ander voorbeeld van ‘de corpsbal’, een ‘vrindje’ van Rutte, is de Engelse Premier Cameron. Die presteerde net weer iets dat zijn type politicus bij uitstek kenmerkt. Nu zijn voorstel, waarin Europa de Britten toestaat een eigen repressief beleid tegen immigranten te voeren, wordt weggeblazen met de mededeling ‘dat het in voorstel geen consensus zal vinden bij de andere Europese leiders’, reageert hij met de mededeling: ‘Erg bemoedigend’.
Het is als met lachebekje Rutte – alles wordt afgedaan met een gulle lach, eigen argumenten en uitglijers worden grif vergeten, en het lijkt erop dat je voortdurend gelijk hebt gekregen en zult krijgen.
Goed – ik belijd mijn vooroordeel tegen ‘de corpsbal’, ‘vlerkerig’ is mijn trefwoord. Maar waarom is het toch zo, dat dit slag lieden voor wie politiek tactiek is en geen strategie – een spelletje dus – steeds opnieuw slechts willen ‘scoren’, en wanneer dit eens niet lukt, doen alsof ze toch gescoord hebben – of gewoon weglopen van het speelveld? En waarom verzamelen dit soort lui zich steeds in partijen als de VVD en de Conservatives?
Bezoek ook mijn tweede blog: sierksmatwee.wordpress.com
14.12.15
Sierksma's Sores 