BONUS SALARIS

Dus geven we de financiële goochelaars in de banken geen bonussen meer, maar een salaris als bonus. Of ze er nu dezelfde puinhoop van maken als bij de laatste – wat zeg ik? – als tijdens de lopende crisis, het maakt niet uit. Mensen uit datzelfde circuit voorspellen al weer de volgende door de banken en hun personeel opgeblazen zogeheten bubbel.

Oud VVD-minister Zalm weet dat het goed zit – met die bonussalarissen wel te verstaan. “We bewegen keurig binnen de wet.” Afgezien van het bedonderde Nederlands van de bankier, geeft precies deze formule feilloos aan wat er mis in de kring van Zalms OSM. De stuitende gedachte, dat wat zich aan de wet houdt vanzelfsprekend goed is.

Toen mijn zoon nog een zoontje was en ik hem verweet dat hij iets ‘slechts’ deed – ‘Dat mag niet, jongen!’- vroeg hij me regelmatig: ‘Staat dan in de wet dat het niet mag, pap?’ Steevast antwoordde ik hem, wat ik nu Zalm voorhoudt: ‘Wanneer iedereen alles ging doen wat niet bij de wet verboden is, dan zou het een puinhoop worden.’

Zalm, Hooijmaijers en met hem heel wat andere VVD’ers die vinden dan het economische of zakelijke doel de middelen heiligt of althans goedpraat, reduceren moraal tot wetsartikelen. Een verwerpelijk zedelijk formalisme.

Ze mogen dan niet verbaasd zijn dat volksstammen die van deelname aan de sociale economie worden uitgesloten op een bepaald moment denken: ‘Dan zo maar…’ Waarop de VVD voor de zoveelste maal een ministerie van Veiligheid en Justitie bemant. Een ministerie, dat met rechtvaardigheid veel minder te maken lijkt te hebben dan met veiligheid.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen.

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

BURGERBALLEN

Toen ik op de TV hoorde dat de NRC de woonplaats, ja zelfs het woonhuis van een pedofiel openbaar heeft gemaakt, wist ik het: burgermansproleterij – een goede reden om deze krant op te zeggen. Helaas deed ik dit al eerder, twee maal opzeggen kan nu eenmaal niet. Je zou natuurlijk nog eens een abonnement kunnen nemen en dezelfde dag de krant alweer de deur uit doen…

Overigens is de Volkskrant minstens zo’n slechte krant geworden als de NRC. Maar dit maal kon de krant ze zich even op de borst kloppen [VK 18.2.14]. Het heeft dezelfde prolurken, zogeheten ‘freelancers’ die met het ‘nieuws’ bij de NRC kwamen aandragen, de toegang tot haar kolommen geweigerd. Moedig, toch?

Waarom gebruik je soms alleen maar een buitenlands woord voor iets? Omdat er geen goed Nederlands alternatief beschikbaar is? Omdat het duurder klinkt om iets in een vreemde taal te zeggen? Omdat iemand door een langdurig buitenlands verblijf aan dat ‘vreemde’ woord gewend is? Allemaal mogelijk.

Civil courage, Zivilcourage – de vertaling in ‘burgermoed’ of burgermansmoed’ of ‘morele moed’ kan, maar ’t bekt niet goed. Ook geeft de Franse, of de Engelse, of de Duitse versie het net iets beter aan. ‘Morele ballen’ zou kunnen – of burgerballen.

De burgermeester van Leiden, Henri Lenferink, heeft zulke ballen – een mooi voorbeeld van civil courage. Nadat het vullis van de Leidse straten haar gemoed ‘spontaan had geuit’: Weg met die pedofiel!, kondigde hij aan op te zullen stappen indien de door hem getolereerde man nog eens in de fout gaat. Zo hoort dat.

Trouwens, wanneer het gaat om ‘morele moed’, het trotseren van de gangbare mening, heeft ook die Duitse bisschop Franz-Peter- Tebartz-van Elst burgerballen. Durft het om tijdens een enorme economische crisis, waarin de Duitse armen snel in getale toenemen en ‘het volk’ een steeds groter aversie krijgt tegen prots en praal van rijken, rustig ‘een vrijstaande badkuip van 15 duizend euro’ aan te schaffen – nota bene met armengeld. [VK 18.2]

Zivilcourage van een in zijn geloof en in zijn eigendunk verdwaalde edelman.

Wanneer u dit blog waardeert, verspreid het via uw facebook, hyves, twitter of andere social media!
18.2.14

MINISTER ZWART GEMAAKT

Behalve stuitend, is de wijze waarop de partijkrant van Lega Nord – de extreemnationalistische afscheidingsclub in Noord Italië – systematisch een zwarte minister beledigt en belachelijk maakt [VK 17.1.14], vooral ook historisch een raadsel.

Vijftig jaar geleden bereisden mijn vrouw en ik dit Italiaanse Noorden. In Florence ontmoetten we twee gitzwarte Yanks – soldaten, die in Duitsland waren gelegerd.

Ze vertelden dat ze steeds weer, binnen een uur na de ingang van hun verlof, op weg waren – Goethe achterna, naar het land waar de citroenen bloeien…

Die twee kwamen niet voor die citroenen. Ze vonden – na hun ervaringen in Duitsland en Amerika – de omgang van Italianen met zwarten een verademing. “Alsof we even niet meer zwart zijn!”

Ik heb er nooit aan getwijfeld – zelfs niet, nu in Italië ethnische tegenstellingen in rap tempo intensiveren. De wereld is veranderd. De instroom van ‘vreemdelingen’, anders ‘gekleurden’, mensen die de landstaal niet beheersen et cetera is zo snel gegaan, dat het blijkbaar de ontvangende bevolking in het verkeerde keelgat is geschoten.

Dat is sociologisch bekeken een normaal verschijnsel, hoe onappetijtelijk het moreel ook mag zijn.

Het wordt politiek onverdraaglijk, wanneer hele partijen en bewegingen zulke etnische en soms racistische vooroordelen georganiseerd overnemen.

17.1.14