BLOW UP OF BLOWJOB

Het FD Persoonlijk is intens onpersoonlijk.

Het is een glossy bijlage die is bedoeld als spiegel voor rijken die op elkaar willen lijken. Met enige huiver sla ik zo’n blaadje open. Rijk ben ik niet, maar op deze manier rijk zijn – alsjeblieft niet.

Straks hangen er aan 35 wanden van 35 would-be rijken, dan wel 35 echte rijken, 35 precies dezelfde foto’s. Het topje van het Chrysler Building, door Teun Voeten opgenomen.

Het FD Persoonlijk ‘biedt lezers exclusief de mogelijkheid om de foto Chrysler in Cloudy Sky van Teun Voeten te kopen’. Afgedrukt worden ze als ‘archival pigment print’, op papier met de sjieke naam Hahemühle-barietpapier, gedaan door een ‘fotovaklab’.

Prijs per foto 750 euro. Wil je er een lijstje bij: 875 euro. Maar het kan nog… persoonlijker – à raison van een extra 150 euro neemt de fotograaf de tijd en de moeite ‘om de foto persoonlijk af te leveren aan huis of kantoor in de Randstad. Hij vertelt dan graag meer over zijn werk.’ Pech dus als je in Assen woont en zo’n prent uit handen van de kunstenaar wilt ontvangen.

Want als kunstenaar ziet de fotograaf zichzelf. Zijn foto van het Chryslertopje – gewoon een foto van het Chryslertopje – ‘is daarmee (waarmee?) een van de eerste beelden die hij maakte in zijn serie over New York’.

Geen gewone foto – neen, een ‘gemaakt beeld’. Daar wil je natuurlijk graag meer over horen – van de fotograaf zelf. Postmodernisme in de kunstervaring is het zoeken naar de mens achter de auteur, de mens achter de kunstenaar. Pas wanneer je die mens hebt leren kennen, begrijp je zijn kunst, voelt die beter aan.

Vandaar al die eindeloze interviews in de media met schrijvers, kunstenaars, fotografen, cineasten en wat dies meer zij. Public relations, zeg maar, met een religieus tikje.

Postmoderne kunstervaring is een vorm van mystiek – de eenwording van kunstgenieter en schepper. Daarna volgt wederzijdse soul-searching. Haast u – Teun doet het maar 35 keer.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

ZINLOOS VOORUITBLIKKEN

Bert Wagendorp heeft zich voor het karretje van zijn dagblad laten spannen. Alle columnisten van zijn krant moesten blijkbaar mee doen aan de ‘marathon’ vooruitblikken. [VK 12.1.15]

Dus schreef Wagendorp balorig: “Van alle zinloze bezigheden is vooruitkijken wel de meest zinloze. Dingen gaan nooit zoals je denkt dat ze zullen gaan…”

Dit is natuurlijk onzin. Wagendorp die normaliter spits is is hier even zinloos bezig.

Een mens kijkt altijd vooruit, plant zijn dag, houdt rekening met weersomstandigheden, treinstakingen en wat dies meer zij. Zo ziet de dag er ’s avonds meestal precies uit zoals hij die dag voorzag.

Never say never again…, Bert Wagendorp!

Achterom kijken is weer iets anders. Dat is inderdaad vaak zinloos – als, dan, indien, had ik maar… ‘As is verbrande turf’ zei men vroeger bij ons thuis.

Een groot filosoof als Nietzsche prees zelfs de geheugenloze – die is geen slaaf van dit terugblikken, hij is van het verleden verlost. Ook hij overdreef.

Een bepaald soort terugblikken is echter zeer zinvol – niet om de fouten uit het verleden niet te herhalen, wel om te weten hoe de samenleving waarin je leeft in elkaar steekt. Dat kan bruikbaar zijn bij het vooruitblikken.

Wagendorp en Nietzsche samen genomen, en je zit klemvast in het mystieke ‘nu’. Nog eens stapje verder en iemand kletst je aan dat pijn ook maar een illusie is.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen
Bezoek ook sierksmatwee.wordpress.com