Ooit schreef de naar Frankrijk uitgeweken Griek Nicos Poulantzas een fraai boek over het verschil tussen dictaturen en fascisme. Het Turkije van nu zou een fraaie case zijn om die theorie nog eens te testen. Voor een blog gaat dit te ver.
Duidelijk is wel dat in dit land militaire dictatuur en fascisme stuivertje wisselen. Alleen is het lastig om na te gaan welke vorm van fascisme er is, of welke in de maak is.
Onder het Hitler-regime waren de zaken glashelder – paramilitairen herkenbaar aan uniformen, het kalt stellen van onwelgevallige meningen, geaardheden en wat dies meer zij. Hetzelfde geldt voor het geteisem van Poetin, dat zonder kentekens maar wel in uniform door het westen van de Oekraïne banjert.
Bij het regime Erdogan is niet helemaal duidelijk waar de paramilitaire steunpilaren zitten. Schuilen er onder de stoottroepen in bijvoorbeeld Duitsland en Nederland – organisaties die daar de expats in de gaten houden – militair georganiseerde leden van de Bende van Erdogan?
Zoveel is zeker – het gisteren oppakken van onwelgevallige journalisten en politiefunctionarissen hoort er allemaal bij. Ook het ongegeneerd blameren van alles wat niet straight sex of recht in de leer is.
Dat er nog steeds overwogen wordt om Turkije tot de EG toe te laten lijkt me een gotspe. Het zou afhankelijk zijn van ‘het respect voor de rechtstaat en fundamentele rechten’ aldus Fedrica Mogherini, buitenlandschef van de Europese Unie. Het gaat echter niet om ‘respect voor de rechtstaat’ – er is daar helemaal geen rechtstaat.
De enige kanttekening die ik nog wil maken: Zoals het hier niet te pruimen valt wanneer in de media nieuwsgaring en commentaar worden vermengd, zo is het niet te pruimen dat in Turkije kranten onvervalste propagandamachines zijn – voor de ene of voor de andere partij.
Bevalt u dit blog, stuur het door aan vrienden en kennissen
Bekijk ook mijn andere blog: sierksmatwee.woordpress.com
Sierksma's Sores 