ZINLOOS VOORUITBLIKKEN

Bert Wagendorp heeft zich voor het karretje van zijn dagblad laten spannen. Alle columnisten van zijn krant moesten blijkbaar mee doen aan de ‘marathon’ vooruitblikken. [VK 12.1.15]

Dus schreef Wagendorp balorig: “Van alle zinloze bezigheden is vooruitkijken wel de meest zinloze. Dingen gaan nooit zoals je denkt dat ze zullen gaan…”

Dit is natuurlijk onzin. Wagendorp die normaliter spits is is hier even zinloos bezig.

Een mens kijkt altijd vooruit, plant zijn dag, houdt rekening met weersomstandigheden, treinstakingen en wat dies meer zij. Zo ziet de dag er ’s avonds meestal precies uit zoals hij die dag voorzag.

Never say never again…, Bert Wagendorp!

Achterom kijken is weer iets anders. Dat is inderdaad vaak zinloos – als, dan, indien, had ik maar… ‘As is verbrande turf’ zei men vroeger bij ons thuis.

Een groot filosoof als Nietzsche prees zelfs de geheugenloze – die is geen slaaf van dit terugblikken, hij is van het verleden verlost. Ook hij overdreef.

Een bepaald soort terugblikken is echter zeer zinvol – niet om de fouten uit het verleden niet te herhalen, wel om te weten hoe de samenleving waarin je leeft in elkaar steekt. Dat kan bruikbaar zijn bij het vooruitblikken.

Wagendorp en Nietzsche samen genomen, en je zit klemvast in het mystieke ‘nu’. Nog eens stapje verder en iemand kletst je aan dat pijn ook maar een illusie is.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen
Bezoek ook sierksmatwee.wordpress.com

MARTELING IN HET ZIEKENHUIS

U gaat naar het ziekenhuis om een beenmergpunctie te ondergaan. Aangekondigd als een kleine operatie, denkt u: Ala, dat gaat wel lukken. Na wat naliggen kunt u naar huis, alleen het nabloeden moet nog even worden gecheckt.

In de van te voren gegeven folder ‘Botboring’ staat: “Het onderzoek kan pijnlijk zijn, maar de pijn duurt maar even.” Prima. De bedoeling is ‘een stukje bot en wat beenmerg weg te halen’. OK.

Dan ligt u daar, knieën opgetrokken, tegen de muur om weerstand te bieden, de rug naar de dokter. Een allervriendelijkst team betreedt de speelmat. Er wordt nu pas gezegd dat wel het vlees, niet het botbeen kan worden verdoofd…

De arts steekt een grote ‘naald’ het vlees in – daar, waar de knobbel van het bekken uitsteekt. Inderdaad, een pijn die niet hevig is.

Dan wordt er doorgestoten, recht het bot in. Een gruwelijke pijn volgt, van een intensiteit die ik nog nooit heb meegemaakt. Dit in drie tranches. ‘Even duren’ is tijdsperspectivisch so wie so een lastig nummer. Bij dit soort pijn duurt een paar seconden echter een eeuwigheid.

Tijdens de marteling vloek ik diverse malen bedeesd. Is het eenmaal voorbij, dan voel ik me een vernietigd mensje, maar houd me groot.

Op weg naar buiten dwarrelen vragen het hoofd binnen. Kunnen ze in zo’n folder niet gewoon aangeven dat sommige van die operaties bij sommige mensen beperkt pijn doen, bij andere mensen daarentegen intens veel?

Hoe weten de schrijvers, vermoedelijk artsen, hoe pijnlijk het voelt? Vermoedelijk van horen zeggen – van hun patiënten. Ondergaan ze tijdens de opleiding zelf zo’n operatie? Laat een hartchirurg ook het eigen hart opereren, voordat hij aan dat van anderen begint? Vast niet.

Psychiaters en psychotherapeuten – wat je ook van hun effectiviteit mag denken – moeten, voor ze aan de slag kunnen, eerst zelf een volledige ‘analyse’ ondergaan. Misschien een aanbeveling voor de hele artsenijkunde?

Of is het voor chirurgen juist nodig om een kille, weinig empathische houding te ontwikkelen, om überhaupt zulke martelingen te kunnen uitvoeren?

Bevalt u dit blog, zend het verder aan bekenden via uw email, twitter of facebook.