PROUDHON POSTMODERN

.

De schapen in de verte achter het hek, naast een der twee indrukwekkende torens – ze bewaken, dunkt me, het terrein. Je zou denken – een lichte aanval van anachronisme; doen of we nog steeds in de Middeleeuwen leven; de kasteelheer hoedt zich voor de vijand….

Buiten de muren van deze vesting zijn kortelings mens-werende afrasteringen geplaatst, dit rondom fraaie hellingen die noden tot een picknick, ook deel van het landgoed.

Maar zo zit het niet. Niet alleen is dit fort geen kasteelvesting, maar een oeroud, versterkt klooster met ziekenhuisfunctie, vroeger het doel van pelgrims; ook zijn deze schapen-wachters en de geplaatste rasteringen het teken van een volleerd, postmodern kapitalisme. Het hele complex is kortgeleden opgekocht door rijkaards, die er een hotel van gaan maken. Montmorillon – op in de toeristische vaart der volkeren! Mijn vrees is dat de binnentuinen en die fraaie omgevende hellingen niet voor het publiek zullen worden opengesteld, maar gaan dienen als lustoord voor sjieke hotelgasten.

Kortom, geheel volgens de leer van de 19^e-eeuwer Proudhon, met zijn wijsheid: La propriété, c’est le vol – eigendom is diefstal, in dit geval de ontvreemding van land dat een openbaar park zou moeten zijn, maar voor privé-winst en private genoegens lijkt te zijn voorbestemd.

Al ben ik geen anarchist, toch lijkt me het openbaar slachten van zo’n schaap, louter als daad van protest en verzet, een goede mogelijkheid.

.

Sierksma, Montmorillon 21.3/2022

NABESTAANDEN FABRIEK

Op herhalingsoefening. Postmoderniteit betekent het verscheuren van het ooit delicate scherm tussen privaat en openbaar. Het inkijkje in ieders innerlijkste gevoelens, ook op momenten waar het gaat om kwesties die vroeger openbaar en politiek heetten.

 

Postmoderniteit is gewilde bewaking en zelfbewaking, een behoefte waargenomen te worden om via die omweg te bestaan. Tegelijk is het de aandrift alles wat er aan ‘emoties’ opborrelt in de grote groep te gooien.

 

Martin Walser, in Angstbloesem:

 

“TV-gedoe: Het gaat alleen om bekeken worden. Door één of twee miljoen mensen. Elke kijker beleeft door degene die hij bekijkt het bekeken worden. En is betrokken. Zolang hij kijkt is hij een bekekene. Zover heeft geen enkele vroegere religie het gebracht. Nu en in alle eeuwigheid.”

 

Kun je het mooier zeggen? De nabestaandenfabriek is hier de culminatie van.

 

Elk van ons is een nabestaande; dwars door de geschiedenis heen was ieder mens een nabestaande. Herdenken van en rouwen om wie verdween is van de eeuwigheid. Tot voorkort was dit echter een private aangelegenheid.

 

Pas recent word je in de media, maar ook in de treincoupe of in de bus, voortdurend geconfronteerd met uitdrukkingen van andermans verdriet of geluk. Verzaligde, soms gewoon opgenaaide gezichten van lieden die sms’jes uitwisselen over hun intimiteiten; telefoongesprekken, als lag je aan bij geliefden in hun bed; huilpartijen van mensen die het ‘uitmaken’ via een sociaal medium.

 

Of het nu gaat om ‘MH17’ of om de ‘Gevallenen In de Javazee’ – jouw volstrekt onbekende lieden komen aanlopen met hun innerlijkste gevoelens en hun zorgen over ergens op de wereld zoekgeraakte lichaamsdelen of het onderzees opruimen van wrakken die ‘een oorlogsgraf’ zijn.

 

Dames en Heren Leedverwerkers – verwerk uw leed toch niet tijdens nieuwsuitzendingen die zouden moeten gaan over hoe op dit moment door bombardementen en aanslagen al weer nieuwe nabestaanden worden geproduceerd!

 

Nieuws was ooit openbaar nieuws – berichtgeving over wat ons allemaal aangaat of zou moeten aangaan. Tegenwoordig is veel nieuws non-nieuws over privaat leed. De behoefte aan meeleven met andermans medeleven en verdriet is postmodern geëxplodeerd.

 

Sierksma 1.3.17

 

 

 

 

TWITTER PRIVAAT

De email was er al voor uitgevonden. Nu blijkt twitteren de meeste ideale informatiemachine om ‘s mensen karakter en temparament te meten.

 

Misschien is dit ook wel de enige functie van die onzinmachine. De twitterfabriek, net als facebook, lijkt op een openstaand privaat waarin mensen bij herhaling hun emotionele shit lozen.

 

Omdat email en twitter voortdurend klaar staan om bagger te versturen – 24 uur per dag, met slechts simpele tikvingertjes en een ideetje als voedsel – kunnen nogal wat mensen de verleiding niet weerstaan om er gebruik van te maken. Zelfbeheersing is nodig.

 

Het vulgaire monster Trump is een mooi voorbeeld. Noemt iedereen een loser en zodra hij zelf als zodanig op de korrel wordt genomen: Wham! – een twitter eroverheen, om de brenger van het slechte nieuws informatief te onthalzen. Al was het maar met nepnieuws.

 

Misschien meet dit twittergedrag niet alleen iemands temperament, maar hebben we ook een goede alcoholtest te pakken. Neem onze ambassadeur in Denemarken, Henk Swarttouw. Die zal hem toch hebben omgehad toen hij Wilders in een tweet een beast noemde.

 

Naar aanleiding van Rutte’s uitsluiting van regeringsdeelname van de PVV twitterde de man: Good News! Stop feeding the beast. [VK 18.1] Zeker twee glazen te veel op gehad… Zoiets denk je allicht, maar dit als ambassadeur ook twitteren…

 

De postmoderniteit wordt gekenmerkt door het scheuren van het tedere scherm tussen privé en openbaar. Iedereen lult in de ruimte over zijn persoonlijke perikelen en is nota bene ook nog eens geïnteresseerd in andermans private besognes. Dit twittergedoe is een prima voorbeeld.

 

Mijn voorstel is om bij het onderzoek naar de geestelijke gesteldheid van kandidaten voor overheidsdiensten en bij het rechterlijk voorgeschreven onderzoek naar de geestesgesteldheid van vermoedelijke criminelen hen een twitter account aan te bieden. Uit hun twittergedrag kun je enorm veel opmaken, me dunkt.

 

Sierksma 18.1.17

COLLABORATIE IN BED

Er is een studie uitgekomen over de vleselijke banden tussen Hollandse meisjes/vrouwen en bezettende Duitse soldaten.

 

Laura Fahnenbruck toont volgens de Volkskrant [4.11.15] aan, dat de Duitse bezetter contacten tussen de seksen van beide nationaliteiten aanmoedigde. ‘Onze vrouwen golden als goede kandidaten voor een kansrijke verbintenis’. Het omgekeerde vonden de Nazi’s van Franse vrouwen: Die zouden ‘geraffineerd en potentieel gevaarlijk’ zijn.

 

 

 

Arme moeder van me. Ze was koerierster en getrouwd met een verzetsman – dat kan als Hollandse betrouwbare vrouw toch niet, dan ben je immers kansrijk voor een Mof! Wellicht schuilt mijn vergissing in het feit dat ze Friezin is. Maar ook dan: De aanmoediging van hogerhand van Duitse soldaten om het met Nederlandse vrouwen te doen betrof de veronderstelde rasverwantschap. Die gold ook zeker Friezinnen.

 

Nu hoeven we ons in dit schrijven niet te laten leiden door fascistische vooroordelen. Het is bekend dat fascisten van zowel Duitse als Italiaanse origine weinig ophadden met het intellect of met de ‘dociele aard van de vrouw’. Ze dienden als fokvee voor een verondersteld Herrenras – of dit nu blank Duits, dan wel gekleurd Italiaans was.

 

Interessanter is het, dat ondanks deze denigrerende benadering de vrouwen zelf massaal vielen voor het uniform en voor de ‘viriele uitstraling’. De feministe Macciocchi heeft min of meer aangetoond dat zonder de vrouwenstem Mussolini het niet gered zou hebben. Scola’s film Una giornata particolare lijkt erop gebaseerd. Bij Herr Hitler zou ik aan zo’n stelling twijfelen…

 

Zijn zulke verbintenissen verwerpelijk? ‘Zedenverenigingen van meestal christelijke signatuur’ vonden van wel [VK idem]. Hun bezwaren golden echter niet het politieke aspect van deze bedcollaboratie, maar onder andere syfilis en de ‘moderne’, dat wil zeggen buitenechtelijke seksuele moraal.

 

Voor een waarachtig ongelovige lijkt het politiek-ethische aspect echter interessanter. Dit werd uitgelicht in de film van Resnais, Hiroshima mon amour, waar het verschijnt in zowel de Japanse als in de Europese context. Hier in Frankrijk, in Nevers – de liefde tussen een bezetter en een lokaal meiske. Ik leg even nadruk op ‘liefde’. Zonder twijfel zal het verwerven van kledij en nylons heel wat vrouwen meer hebben verleid dan die uniformen. Maar vaak was er verliefdheid in het spel.

 

Verdienden die vrouwen het om na de oorlog door hetzij ‘het verzet’, hetzij ‘boze burgers’ als ‘moffenhoeren’ wreed aan de schandpaal te worden genageld – dit, door hen in het openbaar kaal te scheren en uit te kleden?

 

Ik denk van niet. Is er geen landverraad in het spel, dan geldt me dunkt ‘Baas in eigen buik’.

In tegenstelling tot een extreme versie van het feminisme die ‘het persoonlijke’ beschouwt als ‘politiek’, beschouw ik het tedere scherm tussen het openbare en het private als een groot goed. In de Moderniteit hing dat scherm er nog, alleen de gruwel van een oorlog haalde het tijdelijk neer. Daarna werd het weer opgehangen, althans in Europa waar het erotische wel en wee van politici geen invloed had op hun politieke carrière. Men denke aan Mitterrand die niet wegens zijn maîtresse werd achtervolgd door paparazzi (waar dit wellicht wel had moeten worden gedaan wegens zijn dubieuze oorlogsverleden…)

 

Intussen reet de Postmoderniteit dit scherm uiteen, intussen werd al het private openbaar en vice versa. Wat de oorzaken hiervan ook zijn, je kunt dat extreme feminisme als de uiteindelijke overwinnaar uit de seventy’s beschouwen – ook als ze nu, met minder succes, de minder fijne kanten van die kortsluiting aan de kaak willen stellen.

 

BEZOEK OOK MIJN ANDERE BLOG sierksmatwee.wordpress.com