HOEREN WERKELOOS

In Amsterdam is er geprotesteerd door de hoeren van de Wallen en de Zeedijk – tikkeltje preuts, dat wel, de schoonheden gingen gemaskerd over straat om niet herkend te worden. Maar dat is misschien begrijpelijk. Geheel begrijpelijk is hun woede over de aanleiding van die demonstratie: Het sluiten van één op de vijf ‘ramen’ door het PvdA-duo Asscher/Van der Laan. [VK 10.5.15]

Zonder deze vitrines, waarin hun vleselijke waar in alle pracht aan potentiële klanten kan worden getoond, gaat hun handel eraan. Of liever gezegd: Die handel loopt minder goed en verloopt elders. Je hoeft geen snuggere socioloog te zijn om te weten, dat onderzoek her en der heeft aangetoond dat hoererij er altijd was en er altijd zal zijn – en dat deze nering zich over een groter gebied ongecontroleerd verspreidt, wanneer je het op een bepaalde plek probeert ‘uit te roeien’.

Het voorbeeld van de niet-maakbaarheid van een samenleving kreeg ik al veertig jaar geleden voorgeschoteld tijdens de opleiding in Leiden. De metafoor die werd gebruikt was die van een koperslager, die met een hamer een plaat van het materiaal bewerkt. Steeds wanneer je hier een deukje ‘wegwerkt’ komt er elders op het metaal eentje bij – de pot die door uitkloppen ontstaat, is een lappendeken van deukjes.

De gedeukte hoer van Brassai

Afin, koperslagers of niet, meppen of niet, de Amsterdamse hoeren zijn er mooi klaar mee. Er worden door de neo-calvinisten van de Amsterdamse PvdA twee hoofdargumenten opgevoerd. Allereerst: Hoe de hoererij pooiervrij te krijgen? Alsof het sluiten van vitrines daar iets aan bijdraagt!

Ten tweede: De naam van de stad hoog houden, de associatie met de ‘rosse buurt’ kwijt raken. Alweer een giller – alsof zoiets door het sluiten van de ramen en het erin onderbrengen van kleding ‘boetiekjes’ lukt. Met recht zegt de Voorzitter der Hoeren, Mariska Majoor, die ik even verwarde met zo eentje van het Leger des Heils, dat het gaat om “een stadvernieuwingsproject, met als excuus dat de ramen aangepakt moeten worden.”

Het simpele bewijs voor haar stelling: Wil je echt van die hoeren, de vitrines en de pooiers af, dan sluit je niet 1/5 van de ramen, maar alle 500! Dat doet de gemeente niet.

Die vervelende Asscher moet eindelijk eens Bernard Mandeville’s wijze woorden gaan lezen – diens Bescheiden verdediging van openbare bordelen. In plaats van ramen te sluiten, zou het een goede zaak zijn wanneer de Amsterdamse overheid zich actief in het vak zou begeven: De Wallen ontwikkelen, platvloerse peepshows eruit flikkeren, de vulgariteit van de gevels halen en de architectuur van de Wallen weer tonen, fraaie bordelen openen met staatsartsen en staatspooiers – en vooral mooie ramen zetten.

Het lijkt me nuttig een helder onderscheid te maken tussen de ongewenste intimiteiten waartegen Chinese en Egyptische feministen met recht in de weer zijn, en de gewenste intimiteit die een klant met de hoer heeft. Tegen door pooiers opgelegde ongewenste intimiteit treed je op middels recherche en vervolging, niet door die ongewenste intimiteit naar de buitenwijken van Amsterdam te verbannen – waar ze wellicht nog minder ‘gewenst’ zijn…

Asscher zelf heeft hierin misschien nog een toekomst. Als politicus zie ik het voor hem niet meer zitten in die politieke vitrine van Den Haag. Teveel de pooier die zijn Dames – zorg, onderwijs en arbeidsrecht – heeft uitverkocht aan de neo-liberalen. Juist die neo-liberalen zijn de echte voorstanders van ellendige pooiers en kwalijke vrouwenhandel. ‘De markt’, weet u wel – moet kunnen.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn tweede blog: sierksmatwee.wordpress.com

CHINA ALS ‘BUITENLAND’

De Volkskrant heeft, zoals veel kranten, een rubriek ‘Buitenland’. Het lijkt me een internationaljuridische categorie. Prima, het is een goede zaak dat bepaalde staten buiten ons staan en daar ook blijven staan. Denk aan Turkije, dat de laatste tijd keer op keer bewijst dat degenen – zoals ik – die tegen de toetreding van dat land tot de EU zijn, gelijk hadden en hebben. Perversie van alles wat democratie heet.

Tegelijk weten we dat de verweving van internationaal kapitaal landen als Turkije al aan ons vastketent – waardoor de tegenstelling binnen- en buitenland dubieus is geworden.

Denk ook aan China. Deze foto stond vandaag in de krant – VK 12.3.14:

Gruwelijk beeld van onbeschaving.

De staat China heeft besloten om in de zuidelijke stad Dongguan een klopjacht op hoeren, klanten en pooiers op touw te zetten. Dongguan, Don Juan…, de naam van de stad is van een wrang toeval. Tot op heden was het met toestemming van die staat een rosse stad – opeens is het voorbij.

Altijd al gedacht dat er een mentale, sociale link bestaat tussen puritanisme en autoritarisme – even afgezien van de vaak gerechtvaardigde bezwaren tegen de uitbuiting van vrouwen, tegen seksslavernij en tegen de verbinding met de onderwereld.

Maar een land waarin op deze manier, blijkbaar in de publieke ruimte en te fotograferen door elke passant, mensen worden gearresteerd – letterlijk onbeweeglijk gemaakt – is godgeklaagd. In China, waar ook doodstraffen bij de vleet worden uitgevoerd, leeft men ondanks, of wellicht dankzij decennia zogeheten socialisme en decennia autoritair kapitalisme in een achterlijke wereld die soms wordt afgedekt door spectaculaire openingen van Olympische Spelen en door een glimlach op het gelaat van de machtigen.

Kijk goed naar de ellendige koorden waarmee de polsen tot diep in het vlees zijn aangesnoerd. Kijk naar de letterlijk vernederde en vernederende houding welke de gevangenen moeten aannemen. Aanschouw de eenzaamheid van die twee van de hoeren afgenomen tassen.

En vraag u af, Lezer, waarom die ene, in het zwart geklede vrouw niet is geboeid, zodat ze nog liefdevol haar arm in die van haar geliefde kan steken. Tekort aan boeien? Bekende van een arresterende agent? We zullen het nooit weten.

Ik huiver bij het zien van zoiets en probeer u mee te laten huiveren.

12.3.14
Wanneer u dit blog waardeert, verspreid het via uw facebook, hyves, twitter of andere social media!

SEKS

Bij het woord ‘postmodern’ schiet menigeen in een stuip – of omdat hij geen flauw benul heeft van wat het woord betekent, of omdat hij deze naam voor wat het betekent onjuist vindt. ‘Postmodern’ is al zo vaak geduid, dat het welhaast alles lijkt te betekenen.

Toch een poging – dit in verband met de seksprocessen tegen de voormalige socialistische presidentspretendent Strauss-Kahn – burgerlijk in de VS, in een strafproces in Frankrijk. (Zie de VK van vandaag)

Postmoderniteit is een radicaal verval van het tedere scherm tussen openbaar en privé – een schaamteloze schaamtecultuur. Denk aan de GSMbeller in de trein die je de gebeurtenissen van de laatste nacht laat meebeleven, inclusief haar liefdesverdriet; denk aan de eindeloze kranten- en TV-interviews met de man of vrouw ‘achter de roman’ of ‘achter de politicus… Et cetera.

Ooit stond de wereld verbaasd, toen aan het graf van Mitterand niet alleen zijn vrouw verscheen, maar ook zijn maîtresse. Wist niemand iets van – en wie het wist, hield daarover de mond. In Engeland lustten ze er altijd wel pap van, een politicus in een nachtclub, met een onderbroek op zijn hoofd gefotografeerd, staat er de volgende ochtend in de krant. En hij valt. Maar ook daar gold in de moderniteit op veel andere terreinen toch die scheiding tussen publiek en privé.

Iemands privéleven – van welke aard ook – zou privé moeten blijven. De mening van een nog steeds modern mens. Of hij het nu met een zij of met een hij doet of met wie dan ook, is alleen van belang voor de betrokkenen. Politiek is het irrelevant.

DSK zou in de VS aan de dans kunnen ontsnappen, omdat hij daar ‘wegens diplomatieke immuniteit boven de wet stond’. Dit is een geschifte regel – iemand die iets verkeerd doet, moet altijd beoordeeld worden. Of hij iets verkeerd doet is dit geval aan een slachtoffer – in Amerika een dame, die zich door DSK seksueel belaagd heeft gevoeld. Maar deze man via de Franse staat aanklagen, omdat hij seksuele bacchanalen vierde met hoeren, die zich voordeden als vrije vrijsters – het is typisch postmodern. Hebben wij niets mee te maken. Alleen wanneer zo’n dame zelf hem zou beschuldigen van seksuele agressie, mag dit openbaar worden.

Postmodern Frankrijk gebruikt echter moderne wetgeving tegen prostitutie en souteneurschap om zich postmodern te verlustigen in de escapades van een bekende persoonlijkheid. Voor een modern mens is dit gênant. Voor een schaamteloos postmoderne persoon is het een gelegenheid om een ander eens lekker te shamen.

Sierksma 28.3.12