FLITSPOPULISME PVDA

Het is boeiend om te zien hoe snel de referendumdemocratie zich in de Nederlandse politiek heeft verspreid.

 

D66 beschouwde en beschouwt het nog steeds als haar ‘kroonjuweel’. Grappig trouwens voor een republikeinsgezinde partij. Nog grappiger, omdat dit juweel intussen door iedere populistische partij werd gestolen, als evenzoveel eksters die niet met hun poten van het glinstersteentje af konden blijven.

 

Je zou denken dat ze zich bij D66 wel even achter de oren hebben gekrabd. Wijs me een referendum aan dat zonder sores een acceptabel en begrijpelijk resultaat opleverde en u krijgt een prijs. Oekraïne, Brexit, Europese Unie et cetera. Vooral de uitvinding van het ‘correctieve referendum’ is natuurlijk een topper.

 

Maar een feit is het: Links, rechts en in het midden, overal grijpt men in tijden waarin het volk niet meer met politiekinhoudelijke argumenten kan worden overtuigd naar het referendum als panacee. Het is de nette versie van vulgair populisme – niet de andere kant van die medaille, neen een deel van die andere kant.

 

Het middel is nu zelfs doorgedrongen tot diep in partijen. Dat de PvdA niet leert van wat dan ook is bekend. Maar de wijze waarop met tientjesleden van buiten in het Engelse Labour Corbyn als partijleider werd verkozen, om vervolgens binnen de partij niet te worden gepruimd, het zou een waarschuwing hebben kunnen zijn.

 

Niet voor opperstalmeester en professioneel populist Spekman. Nu mag iedereen voor 2 euro meedoen aan de verkiezing van de volgende PvdA partijchef. Geen Chefsache – neen: een zaakje van ‘het volk’.

 

Ook de kandidaten zijn het met deze procedure eens, in elk geval de kandidaten die niet door het partijbureau worden gesteund. Monasch eiste zelfs zo’n pseudoreferendum. Asscher zal er blij mee zijn, want de steun voor hem ligt, zoals bij Corbyn in Labour, vooral buiten de partijbonzen en in het leger der PvdA-teleurgestelden. Maar niemand in de PvdA lijkt ertegen.

 

Bang dat – net als in Amerika Poetin via Wikileaks – hier te lande Wilders een kleine verkiezingscoup in het vijandige linkse kamp gaat plegen, zijn ze niet. Met dedain wordt gezegd: ‘Het partijbestuur is niet bang dat de verkiezing gekaapt wordt door buitenstaanders’. Wat is dit echter nog, een ‘buitenstaander’? ‘De verwachting is dat een 2 euro flitslidmaatschap voor een maand voor die mensen een te hoge drempel is’. [VK15.10.16]

 

Zoveel vertrouwen heeft de referendarist in zijn volk.

 

Sierksma 16.10.16

 

 

SOCIAALDEMOCRATIE ALS SCHOOTHOND

Clevere VVD’er Zijlstra – werpt zijn schoothond Samson af en toe een kluifje toe, kan die even blaffen. Onderwijl worden Onderwijs, Gezondheidszorg en Woningbouw geheel volgens neoliberale principes om zeep geholpen.

Voorbeeld van het succes van het beleid van VVD-minister Blok: van fraaie sociale huurwoningen in Utrecht verhoogt de woningbouwvereniging, na vertrek van de vorige bewoners, de huren tot het dubbele. Einde van de sociale huurwoning. ‘Corporaties moeten meer geld ophalen om de overheidsbelasting op te brengen’, aldus VK [30.3.15]

“Wij zijn gedwongen pijnlijke keuzes te maken, door de [door Blok] opgelegde verhuurdersheffing.” Aldus directeur Klinkenberg van corporatie Bo-Ex. Wethouder Jansen: “Het barst in Utrecht van de succesvolle types. Maar er zijn ook armere bewoners, die geconcentreerd wonen in de wijken met de slechtste woningvoorraad. Dat proces wordt nu versterkt.”

De PvdA laat het passeren, zoals we in de fameuze Nacht van Duivesteijn mochten aanschouwen.

Gooit Zijlstra, zoals gezegd, de sociaaldemocraten af en toe een kluif toe – radicale immigratievoorstellen, of nu weer: een pleidooi voor vriendelijke bejegening van stabiele autoritaire leiders Denk aan de centjes, jongens! Een opmaat voor het bezoek van Rutte aan China – het land van de evergreen smile.

Zoek de Chinees!

Kan Samson even hard blaffen – ‘en gaat over tot de orde van de dag’. Kost niks, maar geeft de ‘regeringspartner wat lucht’, kan die even kibbelen.

De illusie dat de PvdA er straks bovenop komt wanneer ‘de economie weer aantrekt’ wordt door de leden duchtig gekoesterd.

Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen

Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com

ZORGEN OM DE ZORGWET

Niets vind ik zo prettig als wanneer iemand ‘in het veld’ deskundig en kapsonesloos uitlegt hoe hij tegen een bepaalde kwestie aankijkt. In dit geval Jan Groeneveld – ‘oud-chirurg’ zoals het FD hem afficheert [19.12.14]

De titel boven zijn ingezonden artikel luidt: “Behoud artikel 13 van de zorgwet en ga over tot de orde van de dag”. Volgens de auteur is de politieke ophef rond de nieuwe zorgwet onnodig. “Van echte vrije artsenkeuze is allang geen sprake meer.” Wat hij aantoont.

In tijden waarin de ‘specialist’ nog een breed behandelpakket onder zijn hoede had, werd een patiënt inderdaad door zijn huisarts naar een bepaalde specialist gestuurd. Intussen hebben ‘alle specialisten aandachtsgebieden waardoor ze een beperkt gedeelte van hun specialisme mogen beoefenen’.

De verwijzende huisarts kiest voor zo’n specialisme in het betreffende verzorgingsgebied, in het ziekenhuis zien ze wel of de vrije artsenkeuze medisch gezien kan of niet. In vertrouwen wordt de zorg in juiste banen geleid.

De tweede kwestie is die van de ‘kwaliteit van de zorg’. Niet alleen werkt de zorgverzekeraar met gemiddelde scores, waardoor onduidelijk blijft of in het zelfde als ‘goed’ gecontracteerde ziekenhuis wel alle specialisten evengoed zijn. Ook is het eigenlijk alleen de beroepsgroep die echt weet heeft van die kwaliteiten.

Groeneveld bepleit daarom het zelfreinigend vermogen van een specialistengroep. Dat lijkt me het juiste advies. Dat er verder nog tal van oplossingen zijn die kosten kunnen reduceren, staat buiten kijf. Gelijkwaardiger samenwerking van artsen, beter aansturing van assistenten, geen overbodige herhaling van dure onderzoeken, en de consumptiedrang van de consumenten beteugelen. Ik voeg eraan toe: het vrij uitwisselen van onderzoeksresultaten van een patiënt tussen ziekenhuizen onderling.

Die kostenreducties hebben met de herziene wet niks van doen. Die wetsherziening gaat vooral over moreel-politieke vragen, zoals die naar de macht van kapitalistische organisaties over het gezondheidsapparaat. Dit is de inzet van de VVD geweest; het was de PvdA die deze cruciale kaart bij het kwartetten uit handen gaf.

Dat de bende van drie te laat ‘halt’ riep en nog steeds het principe van dat beheer door zorgverzekeraars accepteert, maakt van hun ‘oppositie’ een lachertje.

Bevalt u dit blog, stuur het door aan vrienden en kennissen.
Bekijk ook mijn andere blog: sierksmatwee.woordpress.com

TRUI EN SOCIALISME

Spekman – u weet wel, van de trui en van de PvdA – deed me altijd al aan een hondje denken. En verdomd, nu opeens wordt hij hondsbrutaal.

Waar de PvdA al in geen decennia iets met socialisme te maken had, werd tijdens zijn voorzitterschap de navelstreng met zelfs de sociaaldemocratie definitief doorgesneden. Het kwartetten van Bos en Samson met de VVD-kornuiten vormde de definitieve overgave aan Koks verenloze ideaal.

Sociaaldemocratie is het beschermen van zwakken in een structureel perfide, want kapitalistische wereld: dieren, kinderen, ouderen en geestelijk minder begaafden. Kijk naar wat het VVD/PvdA-kabinet er van bakt.

Na al deze jaren te zijn uitgekleed door een stel vileine, maar politiek uiterst intelligente VVD-coalitiegenoten bereikt de PvdA nu haar bedenkelijke electorale minimum. Iedereen die nog op de PvdA stemde omdat hij er zelf iets van verwachtte, loopt over naar SP of PVV; wie erop stemde om ‘rechts’ niet in de kaart te spelen haakt af.

Wat wil nu Spekman: ‘Een door waarden gedreven politiek.’ [VK 13.11.14] Jezus – Balkenende in het roze, eindelijk uit de kast! Daar gaan we weer met de Wormen en Maden. Gewag wordt gemaakt van een ‘robuust idealisme’… Nodig was en is echter een robuust politiek realisme. Dit betekent: strijden voor bepaalde zaken en dus strijden tegen degenen die dat niet willen.

Dat doe je niet in een kabinet met de VVD samen en zeker niet met iemand als Samson, die inderdaad met verwijzing naar waarden als ‘eerlijk is eerlijk, dit zijn we overeengekomen’ alles en nog wat uitverkoopt.

Hamming, de hoofdschrijver van het rapport over de nieuwe koers van de PvdA, zei: ‘Wij hebben onze idealen om rijk en arm, hoog- en laagopgeleid te verbinden. Past een compromis daar niet bij, dan moeten we het niet sluiten’. Dit laatste is nu juist voortdurend gedaan. En het ‘verbinden van rijk en arm, hoog- en laagopgeleid’ heeft met socialisme niks uit te staan, alles met een verwerpelijk corporatisme.

Zelfs in het formuleren van die Wormen en Maden zijn ze bij de PvdA niet erg goed.

Bevalt u dit blog, zend het verder aan bekenden via uw email, twitter of facebook.

SLAVERNIJ EN RANCUNE

“Met dit opkomst-dieptepunt is ook de ontevreden niet-stemmer geëmancipeerd”, aldus de Volkrant van vandaag.

Neem je het woordje ‘ook’ serieus, dan wordt de echte betekenis van de verkiezingsuitslag van gisteren pas duidelijk. Van Nietzsche kun je niet zeggen dat hij de ‘wegbereider was van het nazisme’, zoals veel domoren hebben beweerd. Wel deed hij het verband tussen – in het bijzonder – het christendom, slavernij en rancune haarfijn uit de doeken.

De van oorsprong oerchristelijke Hollandse samenleving stond altijd al bol van rancune – tegen God in de eerste plaats, ooit de onmiskenbare winnaar van de race om de Grootste En Tegelijk Meest Onaantastbare Slavenhouder. Verder tegen alles wat ‘anders’ was en tegen ‘hun daarboven’, machthebbers meer in het algemeen.

De ontkerstende Hollandse samenleving is een christelijke in een nieuwe, postmoderne outfit. Intussen zijn talloos veel miljoenen niet meer de slaaf van God. Althans niet van de christelijke god, nieuwe Nederlanders brachten een eigen God mee…

Wel is daarvoor een reeks instituten in de plaats gekomen waarvan men nu opnieuw de slaaf is: van het schermpje van de mobifoon, van ‘die buitenlanders die ons werk en onze belastingcenten inpikken’, van die ‘zakkenvullers in Den Haag’ en van de media die ervoor zorgen dat de meningen van talloos veel miljoenen elke ochtend weer in de eenheidsworst zitten die men bij het koffieapparaat oppeuzelt. En van zo veel meer.

Onze samenleving is complexer dan voorheen en wordt ook nog eens gecompliceerd door beleid dat wellicht een stuk anders en een stuk beter had gekund. Wat de Neo-slaaf echter niet zint en niet begrijpt, wordt door hem aangegrepen als ‘tegen hem’ en daarmee tot het thema van zijn rancuneuze symfonie – een kakofonie.

De indrukwekkende winst van de PVV en van de SP is een van deze rancuneuze resultaten. Het verlies van VVD en PvdA en de winst van de zogeheten Lokalen eveneens. Ook de schandelijke winst van het Boefje van Roermond Van Rey hoort hier thuis – Robin Hood was altijd al een rancuneus fenomeen.

Resteert pak weg een derde van de kiezers dat misschien weloverwogen heeeft gestemd: Het restant van PvdA en VVD en de winst van D66. Vermoedelijk zitten hier vooral de mensen onder die al sinds generaties, en dus veel langer, geen band meer hebben met het christendom.

Het gebruik van het uitdrukking ‘de emancipatie van de niet-stemmer’ door de Volkskrant lijkt me zeer ongelukkig. De hoeveelheid mensen die ik op de buis en in de pers langs mocht zien komen, die meedeelden dat ze niet gingen stammen, waren in meerderheid onnozele halzen – ook nog eens de slaaf van hun onderontwikkelde intelligentie.

PS Zelf stemde ik PvdA, eenvoudig omdat eerder is aangetoond dat wanneer een wethouder van een bepaalde partij komt, deze daar een duidelijk stempel op weet te drukken. De PvdA, waarop ik bij parlementaire verkiezingen denk ik niet meer ga stemmen, zal op gemeenteniveau op de zorgproblematiek wellicht het meest sociale stempel weten te drukken. Landelijk stond me het ‘kwartetten’ tegen waardoor dit kabinet in een vloek en een zucht tot stand kwam. Met als gevolg, dat zowel VVD, als PvdA zich op hele terreinen aan de tegenstander uitverkocht. Dit heeft met compromissen niks te maken; het compromis vormt de grondslag van een parlementaire democratie.

Wanneer u dit blog waardeert, verspreidt het via uw facebook, hyves, twitter of andere social media!
20.3.14

PSEUDO POLDEREN

Wie het ontstaan van de verwarde kluwen van vrijwel niet meer tegelijk op te lossen problemen heeft gevolgd, kan niet verbaasd zijn over het eindresultaat van het zogenoemde polderoverleg. Het was een mierenhoop, het blijft een mierenhoop.

Des te opvallender is het benadrukken van een polderresultaat door onze Minister President Rutte. De gelukzaligheid op zijn gelaat was onvervalst hypocriet. Een polderoverleg waar de woningmarkt niet in besloten is – en dus geen broodnodige investeringsimpuls in de bouw – is geen serieus polderoverleg. Een polderakkoord waarin de herschikking van de ‘arbeidsmarkt’, noch de perikelen in de zorg – met name de AWBZ – en evenmin de pensioenellende is verdisconteerd, is geen polderresultaat.

Het was niet meer dan een poging om de toch al verscherfde coalitie van PvdA en VVD door buitenstaanders voortijdig te laten lijmen.

Waar in de Sovjet-Unie destijds een gewone minister van dienst voor de agitatie en propaganda van het bewind zorgde, daar verzorgt in onze ‘verzorgingsstaat’ een hele Minister President deze taak.

Dan weet je hoe laat het is. Te laat, lijkt het – tenzij het mirakel van een elders, dus niet door ons regeringsbeleid veroorzaakte economische opleving de overeenkomst tussen bonden, werkgevers en regering straks alsnog, en per abuis, als geslaagd polderakkoord de geschiedenis doet ingaan.

16.4/2013

SAMSON’S CONSORTEN

Het zaterdagvod van de NRC, het hoofdkatern wel te verstaan, heeft als inhoud nog slechts interviews en achtergrondjes. Ik lees het de laatste tijd nauwelijks. Vandaag wel, dus toe maar – een interview met Job Cohen.

“Dus uw missie was toch om premier te worden?” “Nou ja, nee…”

Vat de man geheel samen, deze quote: “Nou ja, nee…” Of bedoelt hij: “Nou nee, ja…”? Kan en moet kunnen. Gelukkig ziet hij feilloos in dat hij ongeschikt was voor het Kamerdebat. Maar ongeschikt als premier, ik denk van niet?

Een kinderhand vol stemmen meer en hij was het geworden. Nu moesten we het doen met lachebekje Rutte aan het roer van een pieremachochel, waarin Wilders hoofdmatroos mocht spelen. Weliswaar niet in vaste dienst, maar toch met een grote muil – misschien juist daarom wel met een grote muil.

Wie destijds op de PvdA stemde deed dit met in het achterhoofd Cohen als premier. Had men daarop in die partij niet gerekend, dan was er wel een andere partijleider uit de bus gekomen.

Nu weer het zelfde probleem. Samson kwam aan de beurt omdat er nog op twee jaar heftig debat in de Kamer werd gerekend. Plasterk is daarvoor ongeschikt. Steekt de PVV al weer een staaf tussen de spaken en blaast voortijdig Rutte’s kabinet op. Zit de PvdA met een geheel verkeerde lijsttrekker, Plasterk lijkt immers beter geschikt voor de komende verkiezingsdebatten buiten de kamer. Zo lijden de leiders van die partij wat af.

En straks is het niet slechts een  kinderhand vol stemmen die ontbreken. Het wordt in september voor ‘links’ een sombere uitslag. Tenzij je de SP als linkse partij beschouwt, geschikt om te regeren.

Quatorze Juillet 2012

MULTICULTI

Rawls citerend, bepleit ‘kandidaat-partijleider van de PvdA’ Martijn van Dam een ‘overlappende consensus’ – alleen dan is een multiculturele samenleving mogelijk (VK 9.3/2012). Dit zou wel eens zo kunnen zijn. Probleem met Van Dam is echter, dat hij een eigen ‘overlappende consensus van de sociaaldemocratie’ bepleit die, in tegenstelling tot de concensus die de PVV wil, ‘niet op afkomst is gebaseerd, maar op gedeelde waarden’.

Alsof zo’n consensus niet zelf een waarde is; alsof je consensus van een menukaart kunt bestellen – niet deze, maar die consensus a.u.b.

De Amerikaanse pragmatist John Dewey noteerde lang geleden al, dat in een hechte samenleving bepaalde waarden invaluable zijn – tegelijk van onschatbare waarde en niet voor discussie vatbaar, kortom niet te waarderen. Zo’n consensus is vanzelfsprekend.

Het probleem van een maatschappij met verschillende geloven en culturen is nu juist dat deze consensus ontbreekt – feitelijk en als waarde. Grote groepen beschouwen elkaar als radicaal anders en eisen van de ander dat hij zich bij hen aansluit. Deze verschillende waarden zijn niet te rijmen. Ze worden door hun gelijktijdige aanwezigheid ook nog eens ter discussie gesteld. Alleen dit al devalueert waarden tot niet meer dan discutabele normen.

In dit geval is er geen samenleving meer, maar hooguit een maatschappij waarin het naast elkaar leven zo goed en zo kwaad als dat kan wordt geregeld. Die verschillende gelovige en culturele eenheden ‘de sociaaldemocratische overlappende consensus’ voorhouden, zoals Van Dam doet, is paradoxaal.

Sierksma 12.3/2012

POPPETJES

Sinds de verdwijning van het feodalisme en de opkomst van de natiestaat is er gediscussieerd over de relatieve betekenis van personen versus structuren – de termen mochten verschillen, het thema was identiek.

Feodaliteit stond voor soevereiniteit en caprice, voor manipulatie en rücksichtslos optreden, voor loyaliteit en verraad. Dat sociale structuren ook toen de beperkingen van vorstelijk en adellijk handelen bepaalden doet aan het toenmalige gebrek aan discussie hierover niets af. Machiavelli’s Il Principe, gepubliceerd in 1532, vormde het summa summarum van de heersende ideologie van destijds.

Sindsdien ontwikkelden zich, in het kielzog van het kapitalisme, overal statelijke systemen, met als voornaamste functie het polijsten van massa’s en het uitdrukking geven aan hun ‘wil’, dan wel aan hun belangen. De staatsfunctionaris werd meer en meer beschouwd als uitvoerende instantie, tegelijk werd ’leiderschap’ echter een cruciale notie.

Intussen is in ons postmoderne tijdsgewricht de op personen gerichte politieke campagne standaard. Dit levert soms potsierlijke figuren op – louter verpakking, helaas zelf een vacuüm aan intellect en analyse. Denk aan Krankjorum Santorum in de primaries, denk aan Netelenbos hier destijds – de lijst is grenzeloos.

Tegelijk blijken er steeds weer die restricties te zijn. De actieradius van politieke ‘leiders’, eenmaal ‘aan de macht’, is altijd beperkt. Hoe ze daarmee omgaan, houdt direct verband met hun ‘inhoud’ – met hun kennis, inzicht en politiek geschoold tactisch vermogen.

Laten we hopen dat de Partij van de Arbeid deze keer een politieke voorman/vrouw voortbrengt die beide heeft – een juiste, zogezegd ‘aansprekende’ verpakking, maar zeker ook de wijsheid en het inzicht, die hun laatste, helaas gemankeerde leider in zo grote mate bezat. Cohen werd, door gebrek aan politieke vaardigheden, een marionet van rechts. Lachebekje Rutte en vlaflip Wilders zijn hun eigen poppetjes en spelen zichzelf. Veel gelach, veel geschreeuw – maar o zo weinig wol.

Sierksma 23.2/2012