Toen ik nog een bescheiden globetrotter was, verzamelde ik stenen, al was het maar om me doormiddel van hun ruige kleuren de bezochte plekken en plaatsen te doen herinneren. Nu ik tegenwoordig zo dicht op deze indrukwekkend hoge rotswand woon, ervaar ik het gesteente als tegelijk opwindend en nogal intimiderend.
.
.
Verschillende typen rotssteen in het lagere gedeelte zijn bepaald geruststellend – rood en grijzig, van een hardere soort; de kleinere, soms echter nogal grote gaten in de gele, veel zachtere bovenste massa zijn daarentegen ontzagwekkend, zo niet angstaanjagend.
.
.
Deze natuurlijk muur, minstens twintig meter hoog, torent uit boven het smalle straatje dat deze rotswand van mijn huis scheidt; ook de afstand tussen deze wand en mijn buitenmuur is niet rustgevend. Die huismuur is weliswaar een comfortabele meter dik, toch ben ik ervan overtuigd dat het moment waarop de bovenste delen van de Berg van Morillon het gaan begeven, deze als een bulldozer niet alleen mijn muur, maar ook het hele huis onderste boven zullen keilen.
.
.
Net echt behulpzaam is de passage in het koopcontract dat mij de eigenaar van dit gebouw maakte, waarin wordt gestipuleerd dat in geval van schade of zelfs instorting van die buitenmuur de wederopbouw een hele meter binnen de huidige rooilijn plaats zal moeten vinden. Aangezien de Staat, na mijn woning tot een monumentaal Bâtiment de France te hebben bestempeld, een dergelijke clausule aan de koopvoorwaarden heeft weten toe te voegen, zou je allicht kunnen vermoeden dat die in feite hoopt op een dergelijke ramp. Het zou het Stadhuis de kans geven om de nauwe straat te verbreden, uiteraard ten gunste van restaurant-leveranciers en toeristen.
De beste manier om dergelijke sombere voorgevoelens weg te moffelen en om deze dreiging enigszins te temmen, lijkt om mezelf in mijn kloosterlijk kasteel terug te trekken, de ophaalbrug te hijsen en te gaan luisteren naar mijn favoriete Shostakovich pianokwintet en Ten Holts Canto Ostinato, met – vanuit mijn salon – de aandachtige blik gericht op die muur, als was het eenvoudig één van mijn prachtige schilderijen, in een eigen lijst.
.
.
Sierksma, Montmorillon 28.10/2021
Sierksma's Sores 