Kunst – wel te verstaan beroemde kunst – is de nieuwe westerse religie van de ongelovigen.
Geloven kun je in je eentje doen, maar voor heilige spelen op een paal is voor losers.
Godsdienst is een groepszaak. Dus gaat het postmoderne volk op bedevaart naar de grote tempels van de kunst – musea die hiervoor speciaal worden gebouwd, zoals het Gehry Guggenheim in Bilbao, of uitstalvitrines die met veel ophef en met veel poen zijn gepimpt, zoals het Rijks in Amsterdam.
Vervolgens zet je relikwieën, die al eeuwen beschikbaar zijn, met veel bombarie en opzichtig in de markt – en hopla, de massa staat dag in avond uit met duizenden in de rij, zoals men in Lourdes traag en massaal langs de grot van Bernadette Soubirous schuifelt.
Je moet er geweest zijn. Waar? Wel, daar waar je geweest moet zijn. Een snap shot als bewijs, staande voor een echte Rembrandt, zal het thuis achtergebleven volk wel overtuigen. Hoe zo’n fotootje te nemen? Even aan een der Japanners vragen, die zijn daar goed in.
De wijze waarop de Bhagwan dit soort bedevaartskapitalisme wist te organiseren was voorbeeldig. Gericht op dezelfde volkstammen babyboomers – met net even teveel geld, net even te weinig smaak en weinig historische kennis. Makkelijk aan de haak te slaan.
Niet alleen zorgen zulke cult steden voor hun eigen overlast – hotel- en apartementenspeculatie, mikkend op goed betalende toeristen die graag wat neerleggen om na hun snuifje kunst even aan de Amsterdamse grachten in een ‘privé-woning’ te mogen slapen -, ook is het in stille rust smaken van een fraai schilderij is definitief uitgesloten.
Mijn God – wat snak ik naar de dagen in mijn jeugd, toen ik in een werkpauze het Rijks binnenliep, om daar vrijwel alleen bijvoorbeeld een kwartier naar die twee schilderijen te gaan kijken: Titus met de monnikskap en het magistrale zelfportret waarop een al oude Rembrandt met tulband je ironisch aankijkt. So what!
Bevalt u dit blog, stuur het aan vrienden en kennissen
Bezoek ook mijn andere blog: sierksmatwee.wordpress.com
Sierksma's Sores 