SENIELE WOORDEN

Nu leeft de journalistiek van twee uitersten – ik weet het. Of er wordt extreem gegeneraliseerd, of we moeten het doen met de hyperindividueelste meningen van geïnterviewden. Daartussen zit weinig.

Van het volgende word ik zenuwachtig. Ik citeer de Volkskrant van 14.12:

“Grappig is de invloed van leeftijd op woordenkennis… Twaalfjarigen kennen gemiddeld 59% van de (per test voorgelegde) woorden… Tachtigjarigen maar liefst tachtig procent… Zelfs als je 80 bent, leer je er elk jaar nog een hoop nieuwe woorden bij.”

Nu lees ik, wanneer ik in Frankrijk woon, regelmatig een Franse roman. Bij een beetje roman hanteer ik de dictionaire vaker dan die roman zelf. Een zelfde woord zoek ik moeiteloos twintig keer of zelfs vaker op – omdat ik het elke volgende keer alweer kwijt ben. En is het boek uit, dan ken ik de opgezochte woorden nog niet.

Nog geen 70, en mijn woordenkennis neemt steeds meer af. Ook in mijn moerstaal. Ik word taalseniel, zo simpel is het.

Maar senieler dan het aangehaalde citaat in de Volkskrant krijg je het vanzelfsprekend niet. Het lijkt wel peptalk, bedoeld voor mijn seniele soort – maar dan wel voor het deel van die soort dat er intuint. Zo seniel ben ik nu ook weer niet.

16.12.13